Aurlandsfjord. Tak się płynie po fiordzie!

 Kontynuując moje wygrzebywanie się z podróżniczych zaległości dzisiaj będzie o Norwegii, gdzie po raz drugi byłam we wrześniu zeszłego roku. Odbyłam tam między innymi bogaty w zachwyty rejs po fiordzie, o którym szczerze mówiąc trochę zapomniałam. Miniony rok obfitował w niezapomniane podróże, byłam w wielu fajnych miejscach skąd przywoziłam pamięć pełną cudownych wspomnień. Zanim jednak tu na blogu uporałam się ze wszystkim ruszałam w kolejną podróż a nowe wspomnienia przykrywały i lekko zacierały te odrobinę starsze. Mhm, życie blogera nie jest łatwe hi hi hi i o ile kiedyś myślałam, że najtrudniej jest znaleźć wolny czas na pisanie tak teraz mam mnóstwo innych dylematów. Nie wiem o czym pisać i w jakiej kolejności chociaż mam nawet specjalną listę, żeby nic mi nie umknęło. Utrudnieniem niemal nie do przeskoczenia jest dla mnie wybieranie zdjęć bo raz, że robię ich za dużo to dwa, chciałabym pokazać tutaj niemal wszystkie bo w mojej opinii wszystkie są super 😊. 

Duża ilość zdjęć wymaga rzecz jasna jakiejś sensownej treści a z tworzeniem takowej też bywa u mnie różnie. Dzisiaj do tych dylematów doszły jeszcze dwa a mianowicie nostalgia i rozmarzenie, z ktorymi wyjątkowo ciężko jest mi walczyć. Nie dość, że bez końca przeglądam zdjęcia to jeszcze szukam sposobu jak się teleportować do jakiegoś cieplejszego kraju bo maj skąpi nam w tym roku upalnych dni. Nie pomaga mi świadomość, że w kwestii teleportacji nie jestem w stanie nic zrobić ale tak mnie to dzisiaj wytrąca z równowagi, że co chwilę muszę odetchnąć na balkonie. Diagnoza jest jasna, przejrzysta i całkowicie dla mnie zrozumiała: potrzebuję urlopu w jakimś ciepłym, pięknym architektonicznie kraju, najlepiej w trybie pilnym łamane przez natychmiastowym. Dobrze, że udało mi się wyrwać na majówkę, co prawda nie w tropiki ale i tak było fajnie bo w bliskim sercu towarzystwie, za którym tęskniłam przeokrutnie.

 Chociaż od tego rejsu minęło prawie osiem miesięcy nadal prawie wszystko pamiętam tak jakby to było wczoraj. Najbardziej utkwił mi w pamięci, oprócz widoków rzecz jasna, smak domowych nalewek, którymi próbowaliśmy się rozgrzewać bo zimno było jak nie wiem co. Pamiętam, że biegałam jak szalona bo nie wiedziałam, czy mam się schować przed zimnem czy jednak nadal stać na dziobie i chłonąć wszystko to czego jestem świadkiem. Miałam kilka prób ukrywania się w ciepełku pod pokładem, szybko jednak zrywałam się na nogi bo zdawałam sobie sprawę, że przyrodniczych cudów, które widzę, nie wypada podziwiać zza szyby.

Zmarzłam tak, że z urlopu wróciłam przeziębiona, nie pomogły nawet naleweczki albo może powinnam pić więcej 😊. Ale nic to bo w porównianiu z pięknymi widokami, których nigdy nie zapomnę, nie mają szans wszystkie przeziębienia świata razem wzięte.

Był koniec września, jesień była jeszcze wśród fiordów mało widoczna za to w kilku miejscach można było zauważyć zimę. Nasz wycieczkowy prom wyglądał wśród tych sięgających nieba gór jak łódka zrobiona z łupinki orzecha. Surowe skały, lekko ośnieżone już szczyty, wioseczki usytuowane tak, że człowiek nie ma pojęcia jak tam dotrzeć i gładka tafla wody będąca naszą drogą do celu.

Lubię rejsy za to, że można doświadczyć cudów stojąc w miejscu i nie ruszając się nawet o krok. Krajobrazy przesuwały się niczym najpiękniejszy film a ja stałam i całą energię wykorzystywałam na to, żeby jak najwięcej zapamiętać.

Natura dostarcza nam nieustannych powodów do zachwytu ale taka surowa, w nieokiełznanej i niezawładniętej przez człowieka wersji zawsze robi na mnie jeszcze większe wrażenie. I chociaż teraz marzę o krótkim chociaż urlopie w jakimś ciepłym kraju to cieszę się, że akurat w dniu rejsu było pochmurno i chłodno bo takie warunki atmosferyczne wydobywają z gór i z fiordów ich prawdziwe oblicze. Brak słońca i lekki mrok sprawiały jednocześnie, że świat był przytulny i bardzo klimatyczny, miałam wrażenie, że Ziemia skurczyła się do tego kawałka świata, którym akurat płynęliśmy.

I fiordy, i rejs wśród nich były jednym z moich marzeń i bardzo się cieszę, że się spełniło ale jednocześnie, nie będę ukrywać, mam nadzieję, że w temacie urlopu wśród fiordów nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa. Do miejsc, gdzie natura występuje w najczystszej postaci aż chce się regularnie wracać a ja pomimo tego, że z listy marzeń skreśliłam rejs po fiordzie to jednocześnie dopisałam regularne do Norwegii powroty.

Pięknej majowej codzienności chociaż mam świadomość, że pogoda nie pomaga.

Uściski.