Jak było w Budapeszcie

 Aby nie trzymać Was zbyt długo w niepewności od razu napiszę, że było przefantastycznie! Nie będę robić tajemnicy z faktu, że miałam wobec Budapesztu ogromne oczekiwania a wobec tego duże też obawy, czy miasto im sprosta. A tymczasem Budapeszt hojnie obdarzył mnie ogromem i zachwycających miejsc, i pięknych wrażeń, a suma tych obu sprawiła, że węgierska stolica z marszu została mianowana ulubieńcem. Powitajmy zatem Budapeszt w zacnym gronie moich ulubionych miast i stolic, szalenie miło jest mi go tutaj widzieć.

WIDOK NA PARLAMENT I DUNAJ ZE WZGÓRZA ZAMKOWEGO

SKALNY KOŚCIÓŁ

MOST WOLNOŚCI

Odkryłam w Budapeszcie skrawki moich ulubionych europejskich stolic - Pragi, Lizbony i Rzymu. Dostrzegłam również w Budapeszcie Paryż ale on akurat nie jest ulubieńcem. Ogromna ilość pięknej architektury, ciekawie zdobionych fasad, parków i kawiarenek na rogach ulic sprawiła, że Budapeszt zaskoczył mnie swoją europejskością, i tutaj bardzo Was przepraszam, bo wiem jak niedobrze to brzmi. Wiedziałam, że zachwyci mnie Parlament, góra zamkowa i spacery wzdłuż Dunaju ale to, że pomiędzy najbardziej znanymi zabytkami Budapeszt okaże się tak pięknym i zaskakującym miastem było najlepszym prezentem od losu ( i od węgierskiej stolicy ). Czy może być dla miasta lepszy komplement niż to, że zaczęłam za nim tęsknić zanim z niego wyjechałam?

PARLAMENT

BUTY NAD BRZEGIEM DUNAJU

Czy składam się teraz z gulaszu, langosza, paprykarzu z kluseczkami oraz różnych owocowych piw? Tak! Czy patrząc na Budapeszt ze wzgórza zamkowego albo z Baszty Rybackiej miałam ciarki z zachwytu? Możliwe 😊. Czy uroniłam łezkę żegnając się z Budapesztem w drodze na lotniskowy autobus? Być może  

BASZTA RYBACKA

Jak to ja ruszyłam zwiedzać Budapeszt wrzucając od razu piąty bieg chociaż obiecałam sobie, że nie będę się rozpędzać. A gdzie tam, czcze gadanie, pod tym względem nawet sama sobie nie ufam. Zamiast dawkować emocje gnałam przed siebie napędzana chęcią zobaczenia wszystkiego, najlepiej od razu, w efekcie czego wieczorem ledwo doczłapałam się do domu. Ku uldze własnej ale i mojego przekochanego towarzysza drugiego dnia obudziłam się już dużo spokojniejsza a chęć zwojowania Budapesztu na nogach ustąpiła zamiarowi delektowania się nim w zwolnionym tempie.

Jak już zobaczyliśmy wszystko to co zwiedzić trzeba sumienie miałam zdecydowanie spokojniejsze, i wtedy zaczęło się najlepsze. Chodziliśmy sobie niespiesznie to tu, to tam, skręcając tam, gdzie naszła nas ochota. Przysiadywaliśmy na placach i skwerkach oddając się temu, co uwielbiamy oboje - obserwowaniu świata. Zrobiliśmy sobie piknik w parku karmiąc resztkami wróble i gołębie. Ilość jedzenia jaką pochłonęłam w Budapeszcie sprawia, że sama w sobie wzbudzam podziw; ja to jednak potrafię 😊. Po tym jak już byliśmy tam, gdzie w Budapeszcie być trzeba, trasę zwiedzania kreśliliśmy na bieżąco, a raczej kreśliła się ona sama w trakcie drogi. Zaglądaliśmy do bram i na podwórka, na pchle targi oraz do niepozornie wyglądających sklepów i kawiarenek. Wszystko to sprawiło, że Budapeszt długo nie da o sobie zapomnieć.

Odniosłam wrażenie, że w Budapeszcie wszędzie jest pięknie bo nawet kiedy wydawało się, że jest zwyczajnie to nagle zadzierałam głowę i widziałam uroczy balkonik podtrzymywany przez wdzięczne kariatydy albo drzwi, co prawda stare ale tak fotogeniczne, że miałam wrażenie, że mi pozują.

Nie spodziewałam się, że Budapeszt stanie się scenerią takich pięknych chwil, z których większość była raczej z tych zupełnie niepozornych. Przejażdżki żółtymi tramwajami, stare, klimatyczne stacje metra, próba chóru w pięknym małym kościele, do którego weszliśmy tylko dlatego, że usłyszeliśmy śpiew. Spodziewalibyście się, że Budapeszt pachnie lawendą, która rośnie na każdym niemal kroku?

Kiedyś tutaj wspomniałam gdzieś między wersami, że od jakiegoś czasu dręczyła mnie w ogóle do mnie nie podobna ani całkowicie niezrozumiała niechęć do podróżowania świata. Nie mogłam wskrzesić iskry do odkrywania nowych miejsc, nie czułam ekscytacji szukając kolejnych fascynujących destynacji, nieustannie zadawałam sobie pytanie: po co to wszystko? Za jakiś czas może napiszę o tym więcej bo kiedy zaczęłam o wszystko podejrzewać starość okazało się, że problem tkwi gdzie indziej. Dzisiaj jednak z radością spieszę Wam napisać, że kryzys został zażegnany a Budapeszt na nowo mnie uskrzydlił, przypominając za co tak bardzo kocham bycie "w świecie". Już zawsze będę mu za to wdzięczna.