Morze Martwe. Tyle frajdy dzięki soli

 Problem z pięknymi miejscami mam taki, że nie umiem wybrać najfajniejszych zdjęć bo w mojej opinii każde jedno jest wyjątkowe i zasługuje przynajmniej na wyróżnienie w National Geographic Photography Competitions. Nie inaczej było i dzisiaj bo temat przewodni zacny. Dobrze wiem co mówię, bo lewitując w Morzu Martwym zdałam sobie sprawę, że to jest jedno z moich ulubionych miejsc na Ziemi, i że tak to ja bym mogła żyć.

Fenomen Morza Martwego zna każdy ale słyszeć o tym a być jego częścią to dwie różne rzeczy. Do mnie też nie docierał fakt, że będę mogła sobie leżeć jak gdyby nigdy nic i się nie utopię, co patrząc na moje umiejętności pływackie w "normalnym" morzu wcale nie jest takie oczywiste. A tu proszę, plum, i już sobie leżałam. I było mi z tym dobrze jak nie wiem co. Słonko, piękne widoki wokół a w tym wszystkim ja, leciutka niczym piórko. Uwierzcie mi, że śmiałam się głośno i cieszyłam jak dziecko. I pomyśleć, że to wszystko dzięki soli.

Nie wiem jak o mnie świadczy fakt, że jednym z moich ulubionych miejsc jest coś, co ma w swojej nazwie związek ze śmiercią. I jak by tego było mało położone jest w depresji i blisko stąd do piekieł. No ale w sumie cmentarze też lubię, żadna to przecież dla Was nowość.

Zamiast piasku idealnie gładkie bryłki soli.

Wyobrażając sobie Morze Martwe skupiałam się jedynie na jego magicznych właściwościach. Nie wiem jak jest w prywatnych kurortach ale w miejscu dostępnym dla wszystkich dojście do wody to taki trochę tor przeszkód bo słony brzeg jest niemiłosiernie gorący i ostry od solnych brył. Za to jak już weszłam do wody to była tylko frajda i uciecha. I cisza mącona moim głośnym śmiechem.

Słony brzeg wygląda z daleka jak śnieg co w kontraście z lazurową wodą wygląda naprawdę fajowo.

Wodę uwielbiam i chociaż pływam raczej średnio to bardzo to lubię. Gdyby wszędzie pływanie było tak łatwe jak tu to być może zajmowałabym się tym zawodowo 😊. Zbiornik wodny, w którym nie można utonąć to dla mnie raj. I do tego ciepełko, biały brzeg i wody kolor cudny, tego dnia nie miałam od życia żadnych więcej oczekiwań.

Wracając z Wadi Rum do Ammanu zajechaliśmy do Aquaby bo Jordańczycy zachwalali nam ten kurort a w recenzjach padały zwroty, że jest nowoczesna jak Dubaj. Do Dubaju ciągnie mnie średnio ale pomyśleliśmy sobie, że to będzie taki fajny kontrast trafić prosto z pustynnego bezludzia do najnowocześniejszego miasta w Jordanii. Już po kilkunastu minutach zdaliśmy sobie sprawę, że Aquaba to był błąd i kompletna strata czasu. Czasu, który bym mogła przeleżeć na wodzie w moim ulubionym miejscu, i tej straty nie mogę odżałować do dziś. Mam w głowie cichy plan powrotu do Jordanii a lista atrakcji jest krótka i składa się z dwóch punktów - spędzę trzy dni na pustyni odcięta od świata a jeden lewitując, odcięta od lądu.

Nie przypuszczałam, że zdjęcia słonego brzegu i równie słonej wody mogą wywołać aż taką tęsknotę. A jednak. I chociaż ze wszystkich ulepszaczy smaku większą słabość mam do cukru niż do soli ( no bo jak to tak earl grey na gorzko? ) to najbardziej zasolony zbiornik wodny świata zrobił w moim życiu furorę.