Morze Północne w lutym

 Wraz z okropną pogodą zmienił się też nastrój i nastawienie do życia, w chwili obecnej nic mi się nie chce ani na nic nie mam ochoty. Aby wykrzesać z siebie chociaż odrobinę entuzjazmu potrzebuję ogromnego nakładu sił i dobrej woli a ten entuzjazm trwa krócej niż prace nad tym aby w ogóle się pojawił. No ale żeby nie było, że się nie staram. Ostatnio często sięgam pamięcią do wspomnień i czytam stare wpisy, tak na chybił trafił, i naprawdę doceniam to blogowanie bo bez niego wiele by mi umknęło. Darzę to moje trzymanie się chmur najcieplejszą gamą uczuć, gdyby nie ono to pewnie w tym spadku formy zastanawiałbym się czy to ma jeszcze jakiś sens. Wiecie jak to jest, chandra składa się z poukładanych kostek podobnych do domina, jedna pcha drugą i po chwili leżą obie. Bynajmniej nie ze śmiechu. No ale ale, ja dzisiaj nie o tym, dzisiaj zabiorę Was nad Morze Północne.

Szalejące od kilku dni wichury sprzyjają rzucaniu słów na wiatr ale co to to nie moi mili. Wspomniałam ostatnio o tym, że cokolwiek by się działo to w kolejny weekend wybiorę się nad morze i tak też się stało chociaż pogoda demotywowała już na starcie. Dobrze, że nie wiedziałam co się dzieje nad morzem bo istnieje duża szansa że jak z rękawa sypałabym wymówkami żeby zostać w domu. Wiało tak, że nie dało się iść, było zimno przeokrutnie, mam wrażenie że do dzisiaj nie odzyskałam czucia w dłoniach i w stopach a minął tydzień z hakiem 😊.

 Życie uratowała mi kawa z likierem i jagodowy sernik, taka mini randka w kawiarni nad morzem w wigilię Walentynek. Zdecydowanie fajniej patrzy się na wzburzone morze niż w tym uczestniczy.

Zdjęcia robiłam telefonem zatem przymknijcie na nie oko, w ogóle nie planowałam ich publikować. I chociaż dawno już minęły czasy, że telefony służą tylko do tego do czego zostały wynalezione to sztuki robienia nimi zdjęć nie opanuję chyba nigdy, pomimo podejmowanych regularnie prób. Jestem z siebie dumna bo pomimo marnych efektów nie poddaję się i wierzę w to, że można zrobić fajne zdjęcia telefonem tylko ja się do tego w ogóle nie nadaję.

Udało nam się w końcu zrealizować coś co planowaliśmy już dawno a czego się nie udało pomimo dwóch prób. Zawsze zniechęcały nas wichury no ale najwidoczniej tam wieje o każdej porze roku. Teraz szłam dziarsko chociaż co tu ukrywać łatwo nie było, moim motorem było bojowe nastawienie i motywacja tak silna, że nawet jak bym miała się czołgać to chyba bym się nie poddała. Co nie zmienia faktu, że aż się przytuliłam do samochodu jak wróciliśmy na parking.

W końcu doszliśmy do latarni którą do tej pory widywaliśmy tylko z daleka.

Spacerowiczowi wiatr w oczy, zwłaszcza na niczym nieosłoniętej otwartej przestrzeni w sztormowy wichurowy dzień.

A te dwa ostatnie zdjęcia wstawiam tutaj jako dowód na to, że wiosna naprawdę istnieje bo już od jakiegoś czasu mam wrażenie, że te cieplejsze pory roku tylko sobie co roku wyobrażam. Wbrew pogodzie i temperaturom ściskam Was ciepło, do wiosny jeszcze miesiąc, może jakoś dociągnę ostatkiem sił.