O Lofotach miesiąc po, a jakby to było wczoraj

Kiedy po powrocie z Lofotów zgrałam zdjęcia na dysk i zobaczyłam ile ich mam, to oprócz wielu emocji poczułam przede wszystkim spokój ducha. Szybka kalkulacja pozwoliła mi uzmysłowić sobie, że przy dobrym zarządzaniu i borąc pod uwagę wszystko to, co się wydarzy w międzyczasie, mam spory zapas i zdjęć, i przemyśleń. I że powinno mi ich wystarczyć aż do jesieni albo nawet i zimy. W te najgorsze i najcięższe pory roku perspektywa sięgania pamięcią do tych najlepszych wydaje się być szalenie kusząca a możliwość pisania o jednym z najpiękniejszych miejsc świata w deszczowy i szary dzień jest na wagę złota. Przydadzą mi się te wspomnienia jak już się zacznie pogodowe zło, będę miała Lofoty w zanadrzu.

Zatem tak, dzisiaj będzie o Lofotach, które zasłużyły, żeby wystąpić na blogu po raz drugi. Minął prawie miesiąc a ja nadal nie ochłonęłam a wrażenia i emocje są tak intensywne jak były po powrocie. W dalszym ciągu przepełniają mnie najpiękniejsze z uczuć na myśl o lofockich dniach i nocach tylko z nazwy, bo to ciągle był dzień. Tęsknię za współtowarzyszami a wspomnienia wielu momentów wywołują nieustannie gęsią skórkę i w oczach łzy.

Chwała niech będzie dzisiejszym czasom, rzecz jasna nie za wszystko, ale np. za bezkliszowe aparaty fotograficzne to tak. Gdybym miała na Lofotach używać kliszy to bym zbankrutowała i na ich kupowaniu, i na wywołaniu zdjęć. Z matmy byłam i jestem kiepska zatem za pomocą kalkulatora obliczyłam sobie właśnie, że na Lofotach zużyłabym 29 trzydziestosześcioklatkowych klisz. Niemało 😊. Ale już Wam przecież wspominałam, że tam nie sposób było odłożyć aparat.

Nasze poranki zawsze zaczynały się tak samo - wspólnym śniadaniem. Ja to jeszcze musiałam odsiedzieć swoje na tarasie i pozachwycać się widokami oraz odbyć tradycyjny już spacer do latarni, oczywiście w piżamie. Na szczęście do latarni mieliśmy może z 5 minut a mieszkaliśmy w miejscu tak cudnym i spokojnym, że nikogo ta moja piżama nie dziwiła. Bywało, że do tej piżamy miałam założone skarpety w muminki i klapki, co też wydawało się być jak najbardziej normalne. I moda i życie na dalekiej północy rządzą się swoimi prawami. Po śniadaniu jechaliśmy w świat, który w najpiękniejszy możliwy sposób pokazywali nam kierownicy turnusu. A że w ogóle się nie ściemniało to nie mieliśmy żadnej kontroli nad upływem czasu i dla nas ciągle było wcześnie.

Wiecie co było na Lofotach najcudniejsze? Oprócz widoków, które zachwycały do łez dostarczając nieustannego powodu do zachwytu? I oprócz pogody, która dopisywała nam non stop? I oprócz białych nocy? I oczywiście oprócz towarzystwa ludzi, których przed Lofotami nie znałam a którzy w mig stali się bliscy jak rodzina? To, że krajobrazy obdarzały na zmianę szczytami sięgającymi chmur, wyspami, raskimi plażami i domkami jak z bajek. Uwierzcie mi, że można było stać w miejscu i tylko obracać się wokół własnej osi aby zobaczyć to wszystko! Czad no nie?

Ogrom piękna, którego doświadczyłam na Lofotach jest wprost niewyobrażalny, w swoim zachwycie osiągnęłam poziom, że sama sobie zazdroszczę, że tam byłam. Były miejsca, w których byłam pewna, że piękniej już być nie może po czym za jakiś czas okazywało się, że jednak jest. 

Często zadaję ludziom pytanie czy wolą bardziej przyrodę czy architekturę? Ja zdecydowanie to pierwsze ale jestem ciekawa co wolicie Wy?