Najlepsze zaczyna się po pracy

O tym, że końcówka lipca i początek sierpnia będą dla mnie ciężkie zawodowo wiedziałam już od stycznia. W styczniu jednak byłam przekonana, że od lipca dzielą mnie wieki całe i zdążę się na wszystko psychicznie przygotować. A tu proszę, nagle okazało się, że nie dość że lipiec już jest to jeszcze kończy się za kilka dni. Czy ktoś może mi łaskawie wyjaśnić kiedy to zleciało?

Kołowrotek kręci się z prędkością światła a ja sobie spokojnie dryfuję zgodnie z obietnicą złożoną samej sobie, że nie dam się zwariować. Tylko spokój może mnie uratować, wzmocniony sporą dawką dobrego humoru, taką domięśniową. Sama to sobie zaleciłam, bez konsultacji z lekarzem ani z farmaceutą. Moim antidotum na wszystko są rower i przyroda zatem już od dziewiątej rano niczym mantrę powtarzam sobie, że muszę jedynie wytrwać do szesnastej, przez kolejne dwa tygodnie 😊.

Na taką codzienność czekałam, o takiej marzyłam. Czy może być coś piękniejszego niż długi, ciepły i słoneczny dzień dający nawet po pracy ogrom możliwości? I o ile zimą często myślę, że zamiast żyć pełnią życia ja się poprostu po tych szarych, zimnych i ponurych dniach prześlizguję tak teraz łapię w garści wszystkie dobre chwile i się nimi zachłannie delektuję ( mam nadzieję, że Waszej uwadze nie umknął ten zacny rym ).

Hulaj dusza, tak to można żyć! Co tam można, trzeba! W te popracowe popołudnia mój las i moja plaża nad rzeką, znana tutaj jako Malediwy, są dla mnie najpiękniejszymi miejscami świata. A kiedy ostatnio spędziłam na rowerze prawie cały dzień, z przerwą na książkę w jednym z ulubionych miejsc, to uwierzcie mi, że jadąc uśmiechałam się szeroko do świata, który tak bardzo mnie uszczęśliwia. 

Zdarza się, że wracając z pracy pociągiem czuję jak opadam sił, w wersji lekko hardkorowej nawet przysypiam, mam wrażenie, że idąc ze stacji do domu człapię, a to jedynie pięć minut. Wszystko znika kiedy tylko wyciągam rower z piwnicy, energii dodaje mi myśl, że czeka na mnie las a w nim wszystko co najlepsze. W chwili obecnej nie ma dla mnie na świecie nic równie wspaniałego niż zapach lasu, kilometry pięknych ścieżek i jakaś ławka, może być jedna z tych z widokiem na jezioro.

Mając po swojej stronie cały najbliższy świat poradzę sobie z największym stresem świata, śmigam tak, że nie mogą mnie dogonić żadne troski i kłopoty. W mojej drużynie grają moje lasy, łąki, pola, rzeka, jeziora i las, z takim wsparciem nie ma na mnie mocnych. Przyroda ma wielką moc i w ogóle do mnie nie dociera, że można się nią nie zachwycać.

Zachwycacie się?