A blisko domu raj

Dzisiaj będzie trochę zdjęć znad Łaby bo dawno nie było, mnie nad Łabą zresztą też a przecież to mój raj, moje prywatne Malediwy. Nigdy nie przestanę doceniać faktu, że mam takie cuda blisko domu ani się nimi chwalić. Nigdy też nie zapomnę tego ciepłego, letniego dnia kilka lat temu kiedy myśląc, że się zgubiłam na rowerze odkryłam raj.

Regularnie korzystam z przyrodniczych dobrodziejstw, które mam w zasięgu stóp, o których mowa była w poprzednim wpisie, roweru, ewentualnie krótkiej drogi samochodem. Moja plaża nad Łabą skutecznie łagodzi brak urlopu w odstępach czasu pomiędzy nimi, świetnie się sprawdza w roli czytelni albo piaszczystej herbaciarni, w której sama sobie serwuję earl grey'a z termosu.

W moim miejscu nad Łabą jest pięknie o każdej porze roku. Nawet kiedy zimno skutecznie pozbawia możliwości lenistwa w bezruchu spacer szeroką plażą skutecznie i rozgrzewa, i dodaje animuszu.

Nie da się ukryć, że większość z tych zdjęć zrobiłam jeszcze wiosną, co dobrze widać po smutnych drzewach. Ale obiecuję Wam i sobie, że następnym razem znów wezmę nad Łabę aparat i nacieszę się tym miejscem trochę intensywniej niż tylko rozłożona na kocyku. Niech tylko przestanie padać, wiać a z nieba znikną ciężkie ciemne chmury bo jestem już na granicy psychicznej wytrzymałości 🙂.

Ten mój raj nad Łabą to jedno z moich ulubionych miejsc świata. Już nawet sama myśl o nim jest kojąca, zwłaszcza w takie dni jak ostatnio, kiedy hektolitry wody leją się z nieba już czwarty dzień z rzędu niemal bez przerwy. Gdybym akurat teraz wybudzała się z zimowego snu to byłabym pewna, że przespałam i wiosnę, i lato, i ocknęłam się w głębokim październiku. Jeżeli taka ma być reszta lata to ja naprawdę wolę, żeby od razu sypnęło śniegiem.

Pozdrawiam Was cieplutko mimo wszystko, idę sobie nalać likierku na rozgrzewkę, aura jest taka, że muszę już chwytać ostatnie deski ratunku.