Petra. Cuda można wykuć w skale

 Ale dzisiaj będzie piękny wpis, prawdziwy podróżniczy sztos! Przygotujcie się na sporą dawkę wrażeń bo miejsce jest przecież przekozackie i epitety typu "fajny, extra lub czadowy" w ogóle tutaj nie pasują. Wzniosę się zatem na wyżyny moich literackich umiejętności i postaram się opisać Wam Petrę najpiękniej jak potrafię. Zanim jednak nastapią te wszystkie ochy i achy pozwólcie, że podzielę się z Wami innym uczuciem - ubolewaniem. Niezmiernie mi przykro, że nie dotarły kartki z Jordanii. Głupio mi trochę bo przecież obiecałam i naprawdę zrobiłam wszystko, żeby dotrzymać słowa. Znaczki kupiłam na poczcie, tam też je naklejałam pod czujnym okiem pani w okienku i tam je zostawiłam. W mojej głupiej naiwności wierzę jeszcze w to, że może stanie się cud i dojdą ale z drugiej strony minęły już prawie trzy tygodnie...Nawet z Kambodży szły dużo krócej. Nie doszła ani jedna wysłana przez nas widokówka a wysłaliśmy sporo i to do kilku europejskich krajów.

W ten szary wtorek, rozbrzmiewający ulewą i deszczem, zapraszam Was do Petry skąpanej w słońcu i złotoczerwonych piaskach. Już sama droga do niej jest zachwycająca bo wiedzie przez wąwóz wśród sięgających nieba skał. I powiem Wam, że to jest niezapomniane przeżycie a taki spacer podnosi jeszcze skalę doznań bo przecież towarzyszy nam świadomość tego, że za którymś tam zakrętem zobaczymy to, po co tu przyszliśmy.

Ze mną to jest tak, że ja do większości moich podróży podchodzę bardzo emocjonalnie. Nie ustaliłam jeszcze sama ze sobą czy to jest moja wada czy zaleta no ale tak mam i już. Urlopy będące spełnieniem największych podróżniczych marzeń bardzo mnie wzruszają i wprowadzają zawirowania do raczej spokojnej egzystencji. Generalnie łatwo się wzruszam, łzy w oczach na widok Angkor Wat, Giewontu i Dolomitów albo gęsia skórka wywołana pięknym zachodem słońca, widokiem Alp z samolotu, klimatyczną plątaniną uliczek w Czeskim Krumlovie albo baśniową medyną w Fezie to dla mnie normalka. Nie inaczej było i w Petrze gdzie pół nocy praktycznie nie spałam bo z okna hotelowego pokoju mieliśmy widok na góry skrywające główny cel naszej jordańskiej przygody. Co z tego, że w nocy i tak nie było nic widać skoro już sama świadomość tego, że mam Petrę tak blisko wywołała moją bezsenność.

O Petrze tak jak i o Kambodży marzyłam od dziecka zatem mam nadzieję, że nikogo nie zdziwi moja maksymalna ekscytacja nawet teraz kiedy to piszę a Petra z listy marzeń przeskoczyła na listę tych najbardziej niezapomnianych ze wszystkich niezapomnianych wspomnień. I nawet sama nie do końca jeszcze wierzę w to, że tam byłam. Moje zdjęcie z Petrą w tle mam ustawione na wyświetlaczu w telefonie i powiem Wam, że często łapię się na tym, że nie dowierzam że to ja. Ale to ja 😊.

Skarbiec Petry, zwany również Skarbcem Faraona, znają chyba wszyscy bo jest to jeden z najbardziej znanych i najbardziej rozpoznawalnych "budynków" świata. Skarbiec powstał w I w., najprawdopodobniej jako grobowiec króla Aretasa IV. Wykuta w skale budowla skrywa podobno niezmierzone ale dobrze ukryte bogactwa o czym nie mogłam się przekonać, bo Skarbiec można podziwiać tylko z zewnątrz. Mile zaskoczyła mnie ilość turystów bo obawiałam się tłumów a tymczasem było raczej spokojnie a turyści pojawiali się falami i pomiędzy kolejnymi grupami było pustawo i można było robić fajne, pozbawione intruzów zdjęcia 😊.

Cieszyliśmy się chwilą po naszemu, tak jak lubimy, na spokojnie, pijąc miętową herbatę z widokiem na Skarbiec. Co jakiś czas można było usłyszeć moje radosne jupi jupi odbijające się od skał. Chciałam zatrzymać tę chwilę na jak najdłużej i wyryć ją sobie w sercu i w pamięci najwyraźniej jak się da, potłuszczonym drukiem. Na tę chwilę czekałam lata i lata całe będę ją wspominać jako zachwycającą mozaikę tych wyjątkowych chwil "zatrzymanych" w każdym mrugnięciu oka. Tradycyjnie była gęsia skórka, błyszczące od wzruszenia oczy i sięgające uszu uśmiechy a w tym wszystkim ja spełniająca jedno z największych marzeń. Czy to wszystko razem wzięte nie brzmi przewspaniale?

Nasza wędrówka nie skończyła się na Skarbcu bo później poszliśmy jeszcze dalej i jeszcze wyżej aż do Klasztoru gdzie znów była ekscytacja popijana super słodką i super gorącą miętową herbatą. Naszym nieustannym zachwytom towarzyszyło przekonanie, że jesteśmy na magicznym kawałku świata a wszystko to co mieliśmy wokół przywodziło na myśl jedną z obcych planet.

Będzie jeszcze o Petrze i spacerze wśród skał, zabiorę Was tam gdzie i ja byłam bo jestem pewna, że Wam się spodoba. Liczę też na to, że Ci z Was którzy byli w Petrze odnajdą w moich jordańskich wpisach skrawki własnych wspomnień a tych, którzy nie byli zainspiruję być może do podróży bo pamiętajcie, że z Polski można znaleźć naprawdę tanie loty, sami lecieliśmy z Poznania. Jordania jest piękna, dzika i różnorodna, pod względem geograficzno-przyrodniczym powala na kolana. Najpiękniej i najmagiczniej było w Wadi Rum ale o tym to już kiedy indziej...