Ciągle iść.

 Ten sezon wakacyjny mnie wykończy 😀. Nie narzekam bo zdecydowanie wolę to niż pół roku bezczynności, nawet jeśli po powrocie do domu nie czuję nóg, mózg paruje ( bynajmniej nie od słońca ) a ja do balkonowego hamaka doczołguję się resztką sił. Jestem przekonana, że kiedy już się w tym hamaku usadowię to moje westchnienie ulgi słychać na całym osiedlu.

Czasami, czyli codziennie, potrzebuję silnej motywacji, żeby wstać z łóżka. Teraz przy życiu trzyma mnie myśl, że za tydzień w piątek ruszamy na urlop do Polski, gdzie czeka szereg atrakcji, wśród nich góralskie wesele, a po północy moje urodziny. Cieszę się też na długą podróż samochodem bo relaksuje mnie to zarówno kiedy występuję w roli kierowcy jak i pasażera. Lubię być w trasie, zatrzymywać się na pikniki i rozprostowanie nóg. Czeka nas 10 godzin w podróży. Po powrocie z Polski w pracy powinno być już z górki bo skończą się szkolne wakacje a z dorosłymi jest zawsze trochę spokojniej. Czyli w skrócie - muszę dotrwać do następnej środy, ostatniego dnia w robocie 😄.

Wczoraj pani kasjerka w spożywczym powiedziała mi na odchodne "miłego weekendu", odpowiedziałam, że nie tak szybko bo mamy poniedziałek. Uśmiałyśmy się a mnie pocieszyła myśl, że nie tylko ja żyję od weekendu do weekendu, chociaż następny weekend mam pracujący. No ale później URLOPUŃCIO!

Zanim jednak to nastąpi otulę Was śródziemnomorskim błękitem, hiszpańskim słońcem i rozgrzaną nim roślinnością. Podczas niedawnego urlopu przedeptałam kilka ścieżek a wybór miałam zacny. Dwa razy szłam wzdłuż wybrzeża Costa Blanca, raz na północ a raz na południe Hiszpanii. Przeszłam kolejno 15 i 13 km, w czasie kiedy niemąż spędzał czas z kolegami. Powiem Wam szczerze, że dla mnie nie są to jakieś wyczyny a już w ogóle idąc nad samą wodą wysiłku nie czułam żadnego. Nogi niosły mnie same napędzane siłą radości i pięknych widoków. Ale jak wieczorem spotykaliśmy się ze znajomymi na grillu albo gdzieś w restauracji na kolacji i im o tych spacerach opowiadałam, to zawsze ich zdumiewałam. Dzisiaj o tych spacerach przypominają mi wspomnienia, zdjęcia i ciekawy od sandałów wzór opalenizny na stopach.

Miałam dylematy czy iść, czy siedzieć i patrzeć, czy zatrzymać się na zimne winko i cieszyć życiem, zatem robiłam wszystko z wcześniej wymienionych, sprawiedliwie i po równo. Covidiotyzm sprawił, że powoli zapominałam jaką frajdę dają nadmorskie spacery, w kraju gdzie prawie zawsze świeci słońce, owoce są słodkie jak miód, wybór oliwek niemożliwy do ogarnięcia dla takiego oliwkożercy jak ja a ludzie są mili z natury i jeszcze bardziej niż ja rozgadani, bo do rozpoczęcia długiej rozmowy wystarczy zwykłe hola wypowiedziane podczas mijania się na ścieżce.

Ten spacer to była czysta przyjemność sama w sobie, już sam fakt, że mogę sobie iść niczym nieograniczona dodawał energii i sił. I skrzydeł. W życiu jestem raczej marzycielką i często muszę wkładać mnóstwo wysiłku w to, żeby twardo stać na nogach. Co innego na tych nogach iść - mogłabym tak nawet na koniec świata...No a przynajmniej do czasu, aż się nie ściemni albo nie zabłądzę, bo z orientacją w terenie bywa u mnie różnie😉. 

Selfie na skałach, słońce mi zrobiło.

A jak Wam mija lato?