A jutro znowu pójdziemy nad rzekę...

 Wczoraj pierwszy raz poczułam, że zbliża się jesień. Idąc do pracy wyszłam z domu prosto w mglisty i rzeźki poranek i chociaż po całonocnym deszczu powietrze pachniało świeżo i cudnie, to jednak już trochę jesiennie. Psychicznie, mentalnie i duchowo nie jestem na tę jesień gotowa, nie chcę chować na tyły szafy sukienek i koszulek, nosić skarpet i długich spodni. Nie i koniec. Przygniata mnie do ziemi perpektywa grubszych kurtek i szalików, wychodzenia do domu w ciemności i ciemnych do domu powrotów. Jasne i słoneczne poranki powinny trwać wiecznie, przecież nie ma żadnego ważnego powodu żeby tak nie było. Gdyby to było możliwe to w tej kwestii złożyłabym do Świata zażalenie.

Zanim jednak ta jesień nadejdzie to czeka mnie wiele dobrego, jak chociażby rozpoczęty dzisiaj urlopik, na który czekałam chyba od maja. Nawet ta zbliżająca się jesień nie jest w stanie zepsuć mi humoru, co prawda jak wrócę to będzie już końcówka sierpnia ale przecież może się okazać, że wrzesień będzie ciepły i piękny i mile mnie zaskoczy.

Korzystając z ciepłych dni i przyjemnych wieczorów regularnie jeździmy nad Łabę. Kiedyś jadąc tam na rowerze odkryłam zachwycające miejscówki i teraz bywamy tam regularnie, chociażby tylko po to, żeby popatrzeć na rzekę, owce i bezkres nieba. Takie spokojne wieczory to balsam dla duszy po całym zapracowanym dniu, chociaż bywało i tak, że musieliśmy w ulewie biec do samochodu.

Przypływy, odpływy, plaże i szeroka wstęga rzeki, która przy odpowiednim ustawieniu się przypomina morze. Całkiem przypadkowo odkryłam nam nasze już teraz ulubione miejsca. I to nic, że musimy tam trochę dojechać samochodem, dla tego kawałka końca świata warto nawet nadłożyć drogi.

Zdradzę Wam w sekrecie, że na końcu świata, nad samą rzeką znajduje się wioska jak ze snu, spokojna, zadbana i klimatyczna. Kiedyś pojadę tam zrobić zdjęcia bo teraz za każdym razem się przymierzam a zamiast tego wolę sobie iść spokojnie wtapiając się w otoczenie. Tak jakbym się bała, że robiąc zdjęcia pozbawię to magiczne miejsce uroku i czaru. A jest naprawdę wyjątkowe do tego stopnia, że tęsknię za nim w te wieczory kiedy tam nie bywamy.

Mam hopla na punkcie nieba i chmur i nie dość, że to jest nieuleczalne to jeszcze postępuję z wiekiem. Zdaję sobie sprawę, że sporo osób na tych zdjęciach nie widzi nic a ja widzę podniebne cuda!

Dużo przyjemniej jest pożegnać dzień w miejscu, gdzie rzeka łączy się z niebem a tę więź dzieli jedynie cienka ale miła dla oka linia horyzontu.

Zostawiam Was z tym wpisem żebyście za bardzo za mną nie tęsknili. Najbliższe dni prezentują się szalenie ciekawie , a przynajmniej taki jest plan. Lista przyjemności jest długa i wszystko mam w głowie zapisane pogrubioną czcionką - i góralskie wesele, i moje urodziny dzień po nim, i wędrówki po górach, i czytanie, i jedzeniowe przyjemności, i leniwe poranki i z czystym sumieniem marnotrawienie czasu na robienie nic.