Dzień dobry bardzo w Düsseldorfie.

 Rozpamiętując wszystkie te miejsca, w których miałam być a nie byłam w zeszłym roku przypomniało mi się, że byłam w Düsseldorfie. Co prawda tylko przez kilka godzin, przy pokazji pobytu na lotnisku ale czasy były i nadal są takie, że jeśli chodzi o wyjazdy to cieszy mnie wszystko. Pamiętam jaka byłam tamtego dnia szczęśliwa. I głupia. Bo wiecie co? Naiwnie wierzyłam, że wszystko zmierza ku dobremu a podarowana nam na jakiś czas ułuda normalności jest początkiem końca i od tej pory wszystko będzie dobrze.

W tym miejscu nie mogłabym nie wspomnieć jaką frajdę dało nam coś na pozór tak błahego jak podróż pociągiem po miesiącach pełnych ograniczeń i restrykcji, kiedy nieuzasadniona podróż pociągiem do innego miasta była niemal przestępstwem. Sami wiecie jak to jest. 

Dwa skutery i cztery Kariatydy.

Przygodę zaczęliśmy na dworcu w Hamburgu, do Düsseldorfu dojechaliśmy akurat na późne śniadanie, które zjedliśmy w hiszpańskiej restauracji. Były zatem tostadas de tomate y jamón serrano, świeżo wyciskany sok z pomarańczy i kawa po hiszpańsku, wszystko to jako namiastka Hiszpanii, za którą tęsknimy okrutnie.

Tego wpisu nie da się traktować jako przewodnika bo naprawdę widziałam niewiele a nasze zwiedzanie było najzwyklejszym spacerem. Niemniej jednak coś tam udało się zobaczyć w tym chyba najdziwniejszy kościół świata 😊. Widząc z daleka tę trochę futurystyczną kopułę stawialiśmy na

 obserwatorium, nowoczesną salę kinową albo część biurowca. Jakie było nasze zdziwnie kiedy okazało się, że kopuła rodem z kosmosu jest katolickim kościołem i to nie futurystycznym tylko neoromańskim.

Byliśmy w Düsseldorfie zbyt krótko żebym mogła podzielić się z Wami moją opinią na temat tego niemieckiego miasta i widzieliśmy tylko kawałek centrum. Ale dla mnie ten wyjazd to było jak droga ku normalności, tego dnia naprawdę byłam przekonana, że koniec pandemii jest blisko. Niestety kilka tygodni później rzeczywistość brutalnie pokazała na co ją stać i że największe "widowisko" dopiero się zacznie.

Ale pamiętam doskonale jaka byłam tego dnia szczęśliwa i że cieszyło mnie wszystko tak jak zawsze tylko ze zdwojoną siłą. Wszystko to było miłą odmianą po tygodniach jeżdżenia wokół domu i to najczęściej na rowerze po łąkach i lasach. Dobrze pamiętam ekscytację tą jednodniową wycieczką i pierwszą od dawna podróż pociągiem. Dzień wcześniej skończyliśmy remont łazienki zatem chyba nikogo nie zdziwi fakt, że pamiętam też radość nową wanną. Pamiętam piękną pogodę, niebieskie niebo usiane puchatymi obłokami, spacer nad Renem i miły wakacyjny gwar. Było to w czasach kiedy jeszcze nikt nie straszył drugą albo trzecią falą wiadomo czego zatem naprawdę moja pewność że już będzie normalnie wydawała się być jak najbardziej uzasadniona.

Düsseldorf zrobił na mnie wrażenie ładnego i klimatycznego miasta chociaż opinię zbudowałam sobie na tym co widziałam a niestety z braku czasu było tego mało. Krótki spacer to jedynie namiastka i raczej słaby budulec do tworzenia opinii. Niemniej jednak to co widziałam bardzo mi się spodobało.

Przy samym wyjściu z dworca czeka na nas pan fotograf więc możemy poczuć się jak gwiazda, na którą czeka paparazzi. Później podczas spaceru widzieliśmy wiele takich figur normalnych, zwykłych ludzi. Przed chwilą udało mi się wyczytać, że takich figur jest w mieście dziesięć, zatem my widzielimy połowę z nich, a ich autorem jest artysta Christoph Pöggeler. Jesli chcecie zobaczyć pozostałe to zajrzyjcie TU.

To zabawne, że z tamtego dnia pamiętam tak wiele a całkiem zapomniałam, że zrobiłam kilka zdjęć chociaż biorąc pod uwagę mój rozmach w tym temacie nie było ich dużo. Byłam przekonana, że z całej tej ekscytacji zapomniałam o robieniu zdjęć a jedynie cieszyłam się podróżą, spacerem, słońcem, niebem i motylami w brzuchu. O dziwo zdjęć mam tyle, że mogę wspomnieć o tym dniu i przełamać nudę i monotonię wpisów bo u mnie już od dłuższego czasu tylko łąki, lasy, pola, sarny i małomiasteczkowe krajobrazy. 

U mnie może i podróżniczo nudnie ale jeśli jesteście spragnieni pięknych krajobrazów, wędrówek, ciekawych historii i słońca to zapraszam Was na Majorkę! Jula ma to wszystko na codzień i z chęcią się tym dzieli, korzystam z tego dobrobytu regularnie. Chodźcie, chodźcie TUTAJ.