Oda do jesieni i zimy

Początek wiosny, która ku mojej ogromnej radości zaczęła się jakiś czas temu, to najlepsza pora żeby podsumować jesień i zimę. Nigdy nie kryłam się z tym, że nie darzę zbyt dużą sympatią tych dwóch najzimniejszych pór roku, regularnie przecież dawałam tutaj upust wszystkim negatywnym emocjom. Psioczyłam na czym świat stoi a w tym moim marudzeniu nie powstrzymywał mnie nawet fakt, że jesień i zima nadejdą jak co roku czy tego chcę czy nie. Niektórzy z Was pewnie zauważyli, ze w tym roku było inaczej, być może Ci bardziej wnikliwi zastanawiali się nawet co sie ze mną dzieje bo nie marudzę ani nie narzekam tak jak zawsze. Cóż Kochani, jesień i zima były w tym roku tak wspaniałe, że należą im się owacje na stojąco. 

Koniec lata nie napawał mnie optymizmem bo oznaczał rychły koniec tego, co w roku i w przyrodzie najfajniejsze i najmilsze. Szybko jednak okazało się, że niemal tak samo fajna jest jesień a po jesieni przyszła i szybko minęła równie przyjemna zima. U schyłku jesieni nawet nie przypuszczałam, że sezon rowerowy rozpocznę już w lutym i że również w lutym będę czytać książkę i pić pierwszego earl grey'a na łonie natury, w dodatku pod błękitnym niebem i w pełnym słońcu.

Planowałam nawet odliczać do wiosny i co jakiś czas podnosić na duchu i Was i siebie pisząc tutaj ile zostało do tego pięknego dnia. Tymczasem skończyła się jesień, skończyła się zima a wiosna trwa sobie w najlepsze już od czterech dni a wszystko to wydarzyło się zanim zaczęłam odliczanie. Swoją drogą nie mogę uwierzyć, że dopiero niedawno zaczął się nowy rok a tymczasem już kończy się marzec.

To, że do tych wyliczanek nie podeszłam zbyt poważnie jest najlepszym dowodem na to, że jesień i zima były cudne, wspaniałe, przytulne, klimatyczne i miłe. Już w zeszłym roku byłam niebezpiecznie blisko stwierdzenia, że jesień i zima dadzą się lubić ale nigdy nie przypuszczałam, że tak bardzo polubię je ja. Wiem, że duża w tym zaleta ogromu ciepłych i słonecznych dni, takich pogodowych ewenementów to ja chyba nie pamiętam. Niewiele padało, niewiele wiało i nawet jeśli któregoś dnia zmarzłam to już o tym nie pamiętam bo wszystkie te gorsze i ciemniejsze dni tracą na znaczeniu w porównaniu z tymi najpiękniejszymi.

Nie chcę tutaj pisać o tym, że jesień i zima są cudne tylko dlatego, że cudne były w tym sezonie bo na takie deklaracje jest trochę za wcześnie. Nie obiecuję też, że pod koniec roku nie zmienię w tym temacie zdania i nie będę klęła na czym świat stoi chociaż kląć ani nie lubię, ani nie umiem, no chyba że liczy się "ja pierdykam". Póki co śmiało stwierdzam, że jesień i zima mogą być fajne i miłe i chyba zaczynam rozumieć tych, którzy myślą tak już od jakiegoś czasu. Nadal moimi faworytami są wiosna i lato ale coś czuję że niebawem odbędzie  się w plebiscycie przetasowanie i na najwyższym stopniu podium znajdą się wszystkie cztery pory roku, każda nagrodzona za coś innego. Zimie na przykład należą się słowa uznania za słońce, otwarcie sezonu rowerowego, drineczki na świeżym powietrzu oraz możliwość chodzenia w wiosennej kurtce a nie zapominajmy, że ja jestem zmarźluchem.

W wychwalaniu jesieni i zimy nie mogę zapomnieć o sobie samej bo w zmianę nastawienia włożyłam naprawdę ogrom pracy nad sobą. No dobra, wielka w tym zasługa sprzyjającej pogody i słońca ale na szybko zapadający wieczór, co też potrafi mnie zdołować, już nic nie mogłam poradzić. Jeśli tylko nad moją głową zaczynałam widzieć ciemną chmurę odpychałam ją myśląc o rzeczach dobrych i miłych, a tych jak się zawsze okazywało miałam w bród: o powrocie do domu, dobrej kolacji, wygodnych ramionach, bujanym koszu, dobrej herbacie, książce, radiu i kocyku. Z taką listą dobrych rzeczy najciemniejsze nawet chmury napędzane huraganem nie mają najmniejszych szans.

Chociaż jesień i zima były super to cieszę się, że się skończyły. Uśmiecham się szeroko na myśl o tym, że stoimy u progu najpiękniejszych miesięcy w roku. Przede mną wszystko to co najfajniejsze, w myślach już planuję rowerowe szlaki i całe dnie poza domem. Dla włóczykijki nie ma przecież nic lepszego, nigdzie indziej nie wypoczywam lepiej niż w tym bliskim domu świecie ograniczonym jedynie linią horyzontu.