W sierpniu dni trwają do późna

 Pamiętacie jak kilka wpisów temu pisałam Wam, że najlepsze zaczyna się po pracy ( zapominalscy albo niewtajemniczeni proszeni są o podążanie za →  KLIK )? Miałam tutaj na myśli najlepsze z całego roboczego dnia, z którego osiem godzin spokojnie można spisać na straty 😀. Na szczęście mamy teraz do życia po pracy najlepszy czas a ja nie mam najmniejszych skrupułów żeby z każdego dnia wycisnąć ile wlezie. Nie wiem co zrobię jak się skończy lato. I chociaż w myślach ta wizja nie pojawia się jeszcze póki co, to nie oszukujmy się, po lecie raczej wiosny nie będzie. To co sobie planowałam minioną jesienią i o czym marzyłam poprzednią zimą wprowadzam w życie z częstotliwością i regularnością będącą najlepszym dowodem na to, że bardzo za latem tęskniłam. Żyję tak intensywnie, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że będę miała zadyszkę kiedy jesienią będę wspominać minione lato, sierpień zwłaszcza.

Do wykorzystywania dnia do samego końca podchodzę niezwykle starannie, wkładam w to ogrom serca i wszystkie nadwyżki energii, które uda mi się zaoszczędzić w ciągu całego dnia. A nie oszukujmy się, w dzień roboczy nie zawsze jest to łatwe ani tym bardziej oczywiste bo bywa, że padam z nóg.

Mam jednak swoje sposoby, żeby przechytrzyć i lenia, i zmęczenie, najbardziej motywuje mnie upływ czasu i smutna perspektywa końca lata, kalendarz przecież nie kłamie. Daje mi to takiego kopa, że nie potrzebny mi żaden dodatkowy napęd.

Jakiś czas temu, zupełnym przypadkiem, odkryłam przewspaniałe miejsce, którego istnienia nie byłam świadoma a obok którego często przejeżdżałam na rowerze. O ludzie, jakie tam są zachody słońca! I jakie fajne trasy spacerowo-rowerowe! Kto by pomyślał, że takie możliwości dają zwykłe torfowiska, zwykłe a jednak z długą historią. Będzie o nich niedługo bo dzień, w którym je odkryłam zalicza się do najbardziej fajowych i udanych dni tego lata.

O ile przyjemniej żyje się w codzienności, w której dzień rozpoczyna się na kawą na balkonie a kończy zachodem słońca na torfowiskach. Nawet to co pomiędzy nie wydaje się aż tak męczące 😊. To niby nic wielkiego a jednak robi ogromną różnicę, o takiej codzienności marzyłam wtedy, kiedy dzień kończył się o szesnastej.

Tak właśnie latem chcę żyć, wracać do domu gdy się ściemnia. Ten sierpień jest taki cudowny, obfity w różnorodne wydarzenia, codzienność pochłonęła mnie do tego stopnia, że blogowanie stało się wyzwaniem. Gdybym miała moc rozciągania czasu to nie zawahałabym jej użyć tak, żeby sierpień trwał aż do grudnia. To jest najpiękniejszy miesiąc w roku, co do tego nie mam żadnych wątpliwości, wiedziałam kiedy się urodzić 😉.