Hulaj dusza na rowerze

 Rowerowe lato jest w tym roku wyjątkowe pod każdym względem. Roweruję często, przeważnie daleko, odkrywam nowe ścieżki i powielam stare, ze skrawków tras, które dobrze znałam utkałam sobie nowy szlak, idealny na popracowe popołudnie. Trzydzieści kilometrów to w sam raz, żeby po pracy odpocząć ale i zmęczyć się w najmilszy możliwy sposób.

To lato to również rowerowy rekord życia. Któregoś dnia tak się rozpędziłam, że nie byłam w stanie się zatrzymać. Jechałam jedną z moich najpiękniejszych tras i zamiast zawrócić w dobrze znanym miejscu, napędzana już wypedałowanymi endorfinami, postanowiłam śmignąć nieco dalej. A trasa była zacna, po mojej lewej Łaba, po prawej łąki z owcami, co i rusz fajna plaża, nad głową obłędne niebo bez ani jednej chmurki. Ale byłam wtedy przeszczęśliwa. Po powrocie do domu aplikacja pokazała 73 kilometry! Nie ukrywam, że byłam z siebie niesamowicie dumna, do teraz jestem. Nie będę również ukrywać, że następnego dnia w pracy byłam lekko padnięta, no ale co się nacieszyłam i tą wycieczką, i rekordem, to moje. W pracy opoczęłam. Gdybym pojechała 13 km dalej to dojechałabym do fajnego miasteczka i to jest mój plan na następny raz. Ale do domu wrócę już pociągiem.

Nieustannie doceniam to, z jaką łatwością potrafi zachwycić mnie codzienność. Pedałuję sobie przekonana, że nie ma na świecie drugiej tak szczęśliwej osoby jak ja 😀. Wystarczy rower, earl grey i książka w plecaku żeby niczym cień towarzyszyło mi przekonanie, że jeśli chodzi o ten dzień to mam wszystko, czego potrzebuję. Cały mój dobrobyt mieści się na białym jednośladzie.

Jakiś czas temu napisałam Wam, że jeśli chodzi o podróżowanie to zdecydowanie bardziej lubię przyrodę i naturę niż architekturę. Nie inaczej jest jeśli chodzi o podróżowanie na rowerze. Najczęściej jeżdżę wśród lasów, łąk i pól, wyjątek robię tylko dla wiosek i małych miasteczek, które spotykam po drodze. Lubię ich klimat i to dobroczynne przeświadczenie, że w nich świat zwalnia do prędkości wolnospacerowej. Takie tempo życia lubię, roweruję też w swoim tempie.

Życie na rowerze to jest to! Z perspektywy siodełka wszystko jest fajniejsze. Może dlatego, że mam wtedy odrobinę bliżej do nieba i łatwiej jest mi trzymać się chmur?

Mam tylko jedno małe życzenie - niech to lato się nie kończy! Niech chociaż w tym roku trwa wiecznie a wraz z nim sezon rowerowy, pełen nowych tras, rekordów i radości. Czym więcej i dalej jeżdżę tym odkrywam coraz więcej niemających końca tras a ja przecież muszę przejechać je wszystkie. Nie może być inaczej.