O Majorce to jeszcze nie wszystko, dziś Pollença

Cieszę się, że po intensywnym weekendzie podczas którego odwiedziłam chyba wszystkie świąteczne jarmarki w najbliższej okolicy, mam jeszcze poniedziałek żeby dojść do siebie. Potraktujcie proszę to "dojść" z przymrużeniem oka, tak jak traktuję to i ja, bo wachlarz głównych przewidzianych na dzisiaj czynności oscyluje między siedzieć a polegiwać, co jak powszechnie wiadomo z chodzeniem ma niewiele wspólnego. Zatem skoro aktualnie siedzę to zatrzymajmy się na dłużej przy tym pierwszym.

Skuteczność z jaką nadrabiam blogowe zaległości zadowala mnie średnio ale zanim spadnie do poziomu kiedy sama przed sobą będę musiała zacząć się wstydzić, opiszę Wam dzień w Pollençy. W blogowym brudnopisie znalazłam zaczątki wpisu o Pollençy datowane na 13 listopada 2023 roku, który chociaż stracił już trochę na aktualności to nadal chcę go w tym moim internetowym kajeciku mieć. Jasnym jest, że wpis doczekał się aktualizacji, uwaga, ponad rok później ( w tym momencie sama sobie klaszczę ) i zaledwie kilkanaście dni przed tym zanim będę mogła powiedzieć, że na Majorce byłam dwa lata temu. W ogóle w to nie wierzę ( tzn. nie w to, że tam byłam, tylko że minęło już tyyyyyle czasu! ).

W Pollençy byliśmy w niedzielę która, jak się okazało już na miejscu, jest w Pollençy dniem targowym. Ci z Was, którzy mieli okazję się o tym przekonać dobrze wiedzą, że śródziemnomorskie targowiska są wyjątkowe. Pomijając fakt, że można napełnić siatki pysznymi dobodziejstwami, można również zapełnić myśli ogromem fajnych i ciekawych wspomnień. Bo takie targowisko to jest wydarzenie, gdzie transakcje handlowe przeplatają się z życiem towarzyskim, przy czym muszę Wam się przyznać, że bardzo często mam wrażenie, że to właśnie ono gra w tym wszystkim główną rolę. Rzadko zdarza się tak, żeby kupno ograniczało się jedynie do wymiany pięniędzy na dobro materialne bo tej transakcji zawsze towarzyszy krótka pogawędka, degustacja lub mały pokaz handlowych umiejętności. My kupiliśmy niewiele bo dwa dni później wracaliśmy już do domu ale co zjedliśmy na miejscu, to nasze.

Po targowisku i zjedzeniu śniadania zaczęliśmy myśleć o realizacji tego po co w ogóle tu przyjechaliśmy. Szybko okazało się, że w Pollençy wszystkie drogi prowadzą do schodów, których jest podobno 365 a które pełnią funkcję głównego deptaka. Wiodą one na szczyt wzgórza, do kaplicy zwanej Kalwaria. I, o czym przekonaliśmy się już na górze, również do baru, co jak się okazuje może świetnie ze sobą współgrać a nawet dzielić ścianę, na co przykład widziałam w Hiszpanii już kilkukrotnie.

Po wspinaczce, posileniu się resztką targowych zdobyczy i zejściu w dół, zaszyliśmy się w labiryncie klimatycznych uliczek w poszukiwaniu spokoju i cienia.

Pollença to jedno z miasteczek, w którym na każdym kroku tudzież na każdym schodku czuć majorkańską kulturę, historię i tradycje. W dużych ilościach można tutaj spotkać sklepy z rękodziełem, w tym z ceramiką, z której słynie miasto, galerie sztuki i warsztaty rzemiosła artystycznego. Hurtem występują tutaj również piękne widoki, które najlepiej widać ze szczytu schodów. To taka nagroda dla tych, którzy wytrwają w drodze na szczyt.

No to sobie posiedziałam zatem teraz pora trochę poleżeć. Zanim jednak dojdę do ulubionego kąta sofy rozprostuję trochę kości i ogarnę to co wymaga ogarnięcia. Są tacy, którzy twierdzą, że jaki poniedziałek taki cały tydzień, zatem i przyzwoitość, i poczucie obowiązku sprawiają, że nie powinno być zbyt leniwie bo przede mną jeszcze cztery dni robocze i muszę jakoś dotrwać do piątku. Ale nie martwcie się o mnie bo wszystko co mam do zrobienia zajmie mi góra dwa kwadranse.

Tymczasem! Pięknego grudnia Kochani.