Powody do radości na dziś vol.9

Witajcie we wrześniu moi mili. Dacie wiarę, że to już? Chociaż robiłam co w mojej mocy, żeby z lata wycisnąć ile się da to i tak nie wiem kiedy to zleciało? Żeby zbytnio nie pogrążać się w marazmie spowodowanym tym, że najpiękniejsze miesiące roku możemy sobie co najwyżej powspominać, we wrzesień wskakuję z kontynuacją serii, która zawsze mnie uskrzydla. Ostatnie miesiące były przewspaniałe, w ogóle ten rok to jest jakiś kosmos. Wydarzyło się mnóstwo fajnego i zdradzę Wam w sekrecie, że to jeszcze nie koniec, jeszcze będzie się działo. Wierzę w to, że wrzesień będzie wspaniały a to coś, co powinno się zacząć za trzy tygodnie a czego nazwy nie wypowiem, żeby nie wywoływać wilka z lasu, zacznie się w tym roku dużo później.

Powodów do radości mam całe mnóstwo, ostatnio nie ma dnia żebym nie myślała o tym, jaką jestem szczęściarą. Zaczynamy!

• Ci, którzy zaglądają do mnie od dłuższego już czasu pamiętają zapewne moją podróż do Jordanii, która miała miejsce dwa lata temu, a z której obiecałam wysłać widokówkę wszystkim tym, którzy będą chcieli. Z obietnicy wywiązałam się z radością, w co biorąc pod uwagę kolej rzeczy, ciężko było uwierzyć. Z bodajże dwunastu lub trzynastu widokówek równo rok później doszła jedna z nich, a dwa lata później, czyli w lipcu tego roku, doszły pozostałe. Wyobrażacie sobie moją radość i zaskoczenie, kiedy zaczęłam dostawać wiadomości, że odnalazły się jordańskie widokówki? Dwa lata po ich wysłaniu miałam przecież pełne prawo stracić nadzieję, że kiedykolwiek ucieszą adresata, i ją straciłam. Jak widać trzeba wierzyć w cuda, te dotyczące zaginionej korespondencji też. Ciekawe tylko, gdzie te kartki podziewały się przez dwa lata?

• kontynuując tematy pocztowo-korespondencyjne niezmiennie uszczęśliwia mnie fakt, że w dobie internetowych komunikatorów mam spore grono przyjaciół i znajomych, którzy pamiętają o mnie podczas swoich bliższych i dalszych wojaży. Kilkoro z nich zagląda tutaj regularnie zatem z tego miejsca chciałabym serdecznie wszystkim podziękować za pamięć i za każdą otrzymaną widokówkę. Wyjmowanie ich ze skrzynki to dla mnie zawsze wielka radość a fakt, że mam od kogo je otrzymywać cieszy mnie tak bardzo, jak możliwość ich wypisywania i wysyłania. Tradycyjnej widokówki nie zastąpi najpiękniejsza nawet wiadomość na messengerze lub WhatsApp-ie. Dziękuję, dziękuję, dziękuję i w dalszym ciągu polecam się Waszej pamięci

• spełniło się jedno z moich marzeń i w prezencie urodzinowym dostałam kosz do huśtania się. O ludzie, jak ja się ucieszyłam! Ten kosz z marszu stał się moim ulubionym miejscem w całym domu, póki dopisuje pogoda stoi na balkonie a ja z wielką przyjemnością "przebujowywuję" każdą wolną chwilę

• moja domowo-balkonowa dżungla wzbogaciła się o drzewko figowe, na które cały czas mówię oliwka. Może to jest znak, że muszę też kupić oliwkę? 

• z domowym księgozbiorem zbliżam się niebezpiecznie do końca ponad czterometrowej ściany, na zdjęciu tego nie widać ale tam po prawej stronie zmieści się jeszcze jeden regał po czym zacznę kierować półki w drugą stronę

• zrobiłam sobie słoik z Lofotów, w którym ukryłam wszystkie zdobycze i znaleziska skrzętnie zbierane podczas całego wyjazdu, za piasek dziękuję Areczkowi, niech Ania przekaże 😊

• we wrześniu czekają mnie dwa wyjazdy, pierwszy z nich już pojutrze, lecę na cztery dni do starego kraju ale do nowego miasta i stolicy. Koniec września to spotkanie ze wspaniałymi ludźmi, coś czuję, że będzie jeszcze fajniej niż za pierwszym razem

• przyjechali z wizytą prawie teściowie, sercu bliscy jak rodzice, i wśród wielu wycieczek jakie razem odbyliśmy znalazła się jedna, którą miałam w planach od dłuższego już czasu. Spędziliśmy popołudnie spacerując po wrzosowiskach, z czego dwie godziny szukając drona, który nam zniknął z radarów, ale o tym cicho sza

• pobiłam rowerowy rekord życia, a że 73 kilometry piechotą nie chodzą to się tym chwalę każdemu, kto chce mnie słuchać. W ogóle to lato było nad wyraz rowerowe, sierpień zwłaszcza, we wrzesień też już zdążyłam wjechać na rowerze. Uwielbiam rowerować w wolne dni kiedy nie ogranicza mnie nic i mam mnóstwo czasu aby jechać przed siebie ale lubię też moje popracowe rowerowanie, ostatnio zwłaszcza, nawet pomijając fakt, że czasami wracam do domu już po zmroku. Sierpniowe popołudniowe światło ma w sobie mnóstwo magii, las pachnie tak, że mam ochotę jechać przed siebie na wiecznym wdechu a zieleń występuje w najpiękniejszym możliwym odcieniu. Wszystko to najlepiej pokazuje ile szczęścia można odnaleźć w najprostszych rzeczach a moje rowerowe wieczory to bardzo często najbardziej radosne chwile dnia, na które czekam od dziewiątej rano

 

Gotowi na wrzesień? Ja nie do końca bo czuję niepokój na myśl o tym, co zacznie się 23 września a o czym póki co staram się nie myśleć. Wiem, że czasu nie zatrzymam zatem pozostaje mi mieć nadzieję, że to co nieuchronne będzie w tym roku ciepłe, słoneczne i piękne. Że nie zmusi mnie do pożegnania się z rowerem i pozwoli cieszyć się życiem poza domem. Życzę Wam wszystkim żeby ten wrzesień okazał się najpiękniejszy z możliwych, niech będzie kontynuacją przepięknego lata i pozwoli płynnie przejść w to co po nim.

Bądźcie szczęśliwi.