Azjatyckie oblicze Stambułu

 Podczas naszego pobytu w Stambule miasto zaskakiwało mnie niemal nieustannie. Jak już byłam pewna, że jestem uodporniona na wszelkie przygody i nic mnie tutaj nie zaskoczy, pojawiało się coś, co zdumiewało mnie po raz kolejny. Na całym świecie są kontrasty, które dobrze widać kiedy mamy szansę poznać większą część jakiegoś kraju a nie tylko jak to było w przypadku moim i Turcji tylko jedno miasto. Jedno ale za to jakie. Ogromne i tak różnorodne, że czasami odnosiłam wrażenie, że podróżuję w czasie, a nawet w czasie i przestrzeni, bo czasami w ciągu jednego dnia spacerowaliśmy po tak skrajnie odmiennych miejscach, że za tym nie nadążałam.

Wielką frajdą był dla mnie fakt, że Stambuł leży na dwóch kontynentach i wystarczy dwudziestominutowy rejs statkiem, żeby być w Azji. Dwadzieścia minut to również był czas wystarczający, żeby zupełnie zmienić rzeczywistość. Europejska część Stambułu jest egzotyczna, orientalna, chaotyczna i hałaśliwa. Po drugiej stronie Bosforu znajdziemy zupełnie inny świat aczkolwiek równie interesujący tylko w zdecydowanie bardziej cywilizowany sposób. Jest spokój, nie ma naganiaczy, można iść spokojnie ulicą bez obaw, że nagle zza krzaka wyskoczy kelner z pobliskiej restauracji i zacznie kilkuminutowe zachwalanie menu, torując Ci drogę.

Za każdym razem, kiedy płynęliśmy do Azji ( słyszycie jak to brzmi? ) czułam się, jakby to była niedziela. Tam wszystko spowalniało w ten najmilszy z możliwych wakacyjny sposób. I chociaż bardzo lubię gwar nieznanych miast i jego przyspieszony rytm, to fajnie było czasem od tego odetchnąć. Nawet teraz zdumiewa mnie to jak bardzo różnią się od siebie dwie części Stambułu i to pod każdym chyba względem.

Na nasz pobyt w Stambule nie mieliśmy żadnego konkretnego planu, czyli jak widać u nas wszystko po staremu. Wiedzieliśmy, co chcemy zobaczyć i zrobić, i że mamy na to tydzień. I ja tę spontaniczność uwielbiam. Bez wcześniejszego planowania popłynęliśmy w rejs po Bosforze, spontanicznie weszliśmy do Hagia Sofia bo kiedy wieczorem wracaliśmy do hotelu i stanęliśmy zrobić zdjęcia zagadał do nas policjant i powiedział, że zaraz będzie najlepsza pora żeby wejść do świątyni. Stambuł jest przeogromny i pomimo tego, że dziennie robiliśmy średnio 15 km, widzieliśmy tylko jego znikomą część. Nie mieliśmy żadnej presji wziązanej z odhaczaniem z listy punktu po punkcie, już stojąc przy kasie przy Wieży Galata stwierdziliśmy, że wrócimy innego dnia, bo nadciągały chmury co pewnie negatywnie wpływało na widoki z góry. Totalny luz.

Co tu ukrywać - ja to generalnie łatwo wpadam w euforię, w dodatku często bywa tak, że wystarczy do tego najbardziej błaha rzecz. W Stambule sporych emocji dostarczał mi fakt, że miasto leży na dwóch kontynentach, szkoda, że nie widzieliście jaką miałam z tego powodu frajdę. Już samo to, że rano mogłam zapytać, czy dzisiaj jemy śniadanie w Europie czy w Azji spawiał, że serce biło mi w szybciej niż zazwyczaj. Albo to, że śniadanie i kolację jadaliśmy na dwóch zupełnie różnych kontynentach. To zdecydowanie dużo bardziej egzotycznie brzmi niż jest takie w rzeczywistości ale okazja do radości była i codziennie korzystałam z niej do woli.

A to zdjęcie poniżej przywołuje masę wspomnień bo chociaż przedstawia jedynie widok z tarasu kawiarni, gdzie przycupnęliśmy na moment, to był to moment idealny a z momentu zrobiła się godzina. Było ciepło, wiał przyjemny, lekki, pachnący morzem wiatr, w oddali słychać było mewy, mogłabym tak siedzieć w nieskończoność. Wszystko to sprawiło, że poczułam do mojego życia niebywałą wdzięczność za wszystko. Za to, że mogę podróżować i przeżywać rzeczy, co do których jako dziecko i nastolatka jedynie miałam nadzieję, że tak będzie. Że obok mnie siedzi On, najwspanialszy człowiek jakiego znam, który bez pytania zamówił mi zimną latte ze słonym karmelem, bo wie, że uwielbiam. I który odstąpił mi swoje miejsce żebym miała lepszy widok na to wszystko.

Dzięki temu, że Stambuł jest ogromny i szalenie zróżnicowany, teraz czasami mam wrażenie, że byłam w kilku miastach. Czasami kadry i wspomnienia ze spacerów mieszają się ze sobą chociaż wiem, że zgromadziłam je w zupełnie różnych częściach miasta. Wspominam herbatę nad samym brzegiem Bosforu, przy malutkich stolikach, by chwilę później widzieć wyłaniające się z mgły wieże meczetu i głos muezzina nawołujący wiernych do modlitwy. Czuję smak świeżej, grillowanej ryby jedzonej w towarzystwie kota grzecznie czekającego na to, aż coś mi spadnie. Widzę budzącą się ze snu ulicę mieniącą się złotem wschodzącego słońca. I wszystkie te wspomnienia, bywa, że tak od siebie różne, świetnie do siebie pasują i sprawiają, że Stambuł jako miasto nie może nie zachwycić.