Altea. W labiryncie wąskich uliczek.

 Altea na mojej liście podróżniczych życzeń widnieje już od dawna a poprzez panującą na świecie sytuację to dawno trwało jeszcze dłużej. Kilka razy byłam blisko, nawet przez Alteę przejeżdżałam, za każdym razem coraz bardziej chcąc przyjechać tu na cały dzień. Ostatni hiszpański urlop położył kres tęsknocie i potwierdził to, co do czego miałam pewność już dawno - tu jest jeszcze piękniej niż z okien samochodu.

Altea to typowe białe miasteczko jakich w Hiszpanii mnóstwo, położone na wybrzeżu Costa Blanca. Usytuowane na wzgórzu, z kościołem na samym szczycie - jego charakterystyczne niebieskie kopuły są znakiem rozpoznawczym miasteczka a sam kościół widnieje chyba na każdej widokówce. Ci z Was, którzy z Alteą stykają się po raz pierwszy a chociaż trochę orientują się w motoryzacji, kojarzą Alteę z jednego z modeli Seata, który tak właśnie się nazywa.

Kto mnie zna albo kto zagląda tutaj od dawna ten wie, że uwielbiam takie miasteczka. Labirynty wąskich uliczek, małe białe domki, tycie balkoniki, leniwe koty, raz schodami w górę, raz brukiem w dół - to są moje klimaty! I chociaż widziałam już takich miejsc mnóstwo to nigdy nie przestaną mnie nudzić i przenigdy nie będę ich miała dość wszak apetyt, również ten na piękne doznania, rośnie w miarę jedzenia.

Tego dnia naprawdę poczułam wakacje a wszechobecny gwar i ilość turystów na możliwym do zaakceptowania poziomie były najlepszym dowodem, że to się dzieje naprawdę i wcale sobie tego nie wymyśliłam. Z tego pięknego snu nie wybudziło mnie nawet tinto de verano i tapas w jednym z barów na placu przy kościele. Było tak pięknie i my tacy szczęśliwi, warto było aż tyle czekać na ten dzień w międzyczasie klnąc na czym świat stoi w miesiącach, kiedy świat raczej leżał.

Jak już wspomniałam Altea znajduje się na wzgórzu zatem do wielu miejsc jest pod górkę. Czasami naprawdę trzeba się nagimnastykować żeby dojść tam gdzie się chce. Podejrzewam, że mieszkańcy mogą mieć na ten temat inne zdanie ale dla mnie jako turystki taki spacer to była tylko przyjemność, spotęgowana dodatkowo przez miesiące podróżniczego dreptania w miejscu.

Altea jest nazywana białą perłą regionu Alicante, to połączenie zachwycającej chociaż czasami zaniedbanej białej architektury z kulturowym dziedzictwem i kilometrami plaż. Czasami miałam ochotę zgubić się w tych uliczkach i nigdy nie odnaleźć. Zatrzymać ten dzień na dłużej albo i na zawsze, a przynajmniej do czasu kiedy świat znormalnieje już na dobre.

Pogoda była taka sobie no ale ludzie, kto by się tym przejmował? Było ciepło i najważniejsze, że nie padało. Pierwsze krople z hukiem spadły na samochód w momencie kiedy już kończył się dzień a my ruszaliśmy do miejsca będącego naszą bazą wypadową.

Altea sama w sobie jest urzekająca ale jej wartość podnosi dodatkowo położenie. Dostęp do morza na całej długości a po drugiej stronie, w oddali, wzgórza podobne do tego, na którym zbudowano to miasteczko. Zapewniam Was, że widoki podczas zwiedzania zmuszają do tego żeby co chwilę się zatrzymywać i szukać wzrokiem zachwycającego horyzontu. Horyzontu, który z każdej strony oferuje coś innego i zachwyca w odmienny sposób.

Altea jest nieduża ale zachwyca z podwójną mocą, biała ale kolorowa, tłoczna ale jednocześnie spokojna - wystarczy skręcić w przeciwną stronę niż reszta. Zakamarków i uliczek mamy do wyboru mnóstwo. Zróbcie kiedyś sobie tę przyjemność i jak będziecie mieli możliwość to zaproście się do Altea. Kogoś bliskiego sercu też, bo takim dobrem trzeba się dzielić.