Poranki jasne jak słońce

Wiosna w tym roku średnia i chociaż ta kalendarzowa zaczęła się już jakiś czas temu to jej początki nie wyglądają zachęcająco. Idzie ślimaczym krokiem i co tu dużo mówić trochę się ociąga. Zajrzałam sobie z ciekawości do zeszłorocznych wpisów i rok temu mniej więcej o tej porze prószył u mnie śnieg, dzisiaj pada deszcz. Na szczęście było już kilka całkiem ciepłych i słonecznych dni, które pozwoliły mi uwierzyć, że wiosna przyjdzie tak czy siak. 

To niezwykłe jak coś tak zwykłego jak słońce może sprawić, że dzień wydaje się piękny już od siódmej rano. Jeszcze na dobre nie zdążę się obudzić a już rozpiera mnie energia a harmonii cudownego poranka nie zakłóca nawet świadomość tego, że to jest normalny, roboczy dzień a nie że urlop albo niedziela.

W te najcudowniejsze od dawna poranki jeździłam do pracy wcześniejszym pociągiem i ze stacji chodziłam sobie wydłużając trasę, ciesząc się cudowną pogodą i niezwykłym spokojem miejsc, w których przez cały dzień panuje nieznośny gwar i tłok. Miałam ze sobą aparat i udawałam, że jestem turystką a nie kimś, kto właśnie lekkim krokiem zmierza sobie w stronę miejsca pracy.

Te poranne włóczęgi były dla mnie niepowtarzalną okazją do nacieszenie się jasnością dopiero co zaczynającego się dnia. Okazji tych było kilka zaledwie ale coś tam z tych pierwszych promieni uszczknęłam, po nich wrócił jesienny armagedon i trwa sobie niewzruszenie do dziś, nic sobie nie robiąc z kalendarza, który dzisiaj rano przewróciłam o kolejną stronę.

Plany na święta miałam zacne, ambitne i co tu dużo mówić, aktywne. Nie zrażały mnie nawet prognozy pogody, które nie pozostawiały złudzeń co do aury na świąteczne dni. Złośliwość losu zaśmiała mi się jednak prosto w nos i usadziła na sofie, najbardziej aktywną czynnością ostatnich trzech dni był sobotni wypad na nadmorskie wydmy i wczorajsze fotografowanie kwitnących magnolii. Kolejny tydzień ma być deszczowy przez siedem dni i jak już się kiedyś tam w przyszłości przejaśni to na magnolie może być za późno.

Wspominając zatem te minione czekam tęsknie na kolejne jasne poranki, ozłocone słońcem i rozświetlające dzień oszałamiająco niebieskim niebem. Dzisiaj zaczął się kwiecień, miesiąc dla mnie pracowity, pełen nowych wyzwań, pod koniec miesiąca czeka mnie szkolenie w Berlinie a zaraz po nim drugi tegoroczny zagraniczny wyjazd, tym razem ku słońcu, z nadzieją że mnie nie zawiedzie.

Życzę Wam wszystkim pięknego i wiosennego kwietnia, niech wreszcie pełną parą zacznie się wiosna. I tak tak, ja wiem, że kwiecień plecień, nie ma potrzeby pisać mi o tym w komentarzach. Moja wiara w cudowną i słoneczną wiosnę jest silniejsza niż wiara w porzekadła 😊.

Uściski.