Lubeka i wiosna, która czyni cuda

Blogowanie daje wiele fajnych korzyści i chociaż czasami muszę się bardzo motywować do regularności a pisanie wydaję się być największą męczarnią świata to jednak pozytywów jest dużo, dużo więcej. Miłe są komentarze i te wszystkie ciepłe słowa, które tutaj zostawiacie, dzielicie się ze mną wrażeniami i opiniami w kwestii różnych spraw, bardzo często nasze rekacje sięgają dużo dalej niż tylko komentowanie. Nie zliczę jak często byliście dla mnie inspiracją w wielu dziedzinach życia, głównie jednak tej podróżniczej. Otwieracie przede mną świat i sprawiacie, że lista moich podróżniczych marzeń rośnie w zastraszających tempie, z pełną świadomością tego, że do wielu miejsc nigdy nie dotrę ( ale będę się starać ). No ale przynajmniej sobie o nich poczytam.

Jednym z przykładów na to jak na mnie wpływają Wasze blogi jest Lubeka. W Lubece byłam zimą w 2016 roku a powrót tam zawdzięczam znanej pewnie większości z Was Łucji. O moich wrażeniach z Lubeki możecie poczytać TUTAJ. Łucja odwiedziła Lubekę jakiś czas temu a mnie czytając Jej słowa i oglądając lubeckie kadry nieustannie towarzyszyła myśl: ja pierdykam, gdzie Ona znalazła takie cuda.

Pierwszy raz byłam w Lubece pod koniec grudnia, w ponury, zimny i deszczowy dzień i to właśnie na pogodę zrzucam winę na to, że szczerze mówiąc, podobało mi się średnio. Zatem ten obecny wpis niech będzie najlepszym dowodem na to jak duży wpływ na moją ocenę ma pogoda, chociaż nie da się ukryć, że istnieją miejsca, którym nawet i piękna aura nie pomoże. Bo taki na przykład Berlin nawet w słońcu jest brzydki.

Z pierwszej wizyty najbardziej pamiętam ziąb i deszcz, moich wrażeń nie poprawia nawet fakt, że był to okres bożonarodzeniowy i miasto było ładnie udekorowane, bo szczerze mówiąc tych dekoracji też nie pamiętam. Kojarzę świąteczne jarmarki i rogrzewające ciało i duszę grzane wino, poza tym pamiętam jedynie zimno i deszcz. Czyli raczej niewiele i mało pozytywnie. Relacja Łucji uzmysłowiła mi, że przy najbliższej nadarzającej się okazji muszę dać Lubece drugą szansę i spojrzeć na miasto w innym, najlepiej słonecznym, świetle. Dwa tygodnie temu udało się zrealizować ten plan a ja cóż... wróciłam przezachwycona. 

Ten wpis to najlepszy dowód na to jaką moc ma słońce i że rzeczywistość rozjaśnioną zielenią i skąpana w słońcu ma zupełnie inny wymiar. Chłonęłam Lubekę wszystkimi zmysłami i chociaż wiele miejsc kojarzyłam to teraz wyglądały one dużo ładniej. Ciepła i słoneczna niedziela sprawiła, że miałam ochotę zatrzymać czas. Majowa Lubeka jest cudna i tak jak ostatnim razem spacerowaliśmy w rytmie wyznaczanym przez padający z niewielkimi przerwami deszcz tak teraz nie zatrzymało nas nic. Nic oprócz pragnienia i głodu ale również pod tym względem Lubeka potrafi zachwycić bo oferuje ogrom lokali usytuowanych tak, że człowiek ma ochotę przesiedzieć pół dnia.

Lubeka jest ciekawa architektonicznie i bardzo klimatyczna a w centrum wspaniale ze sobą współgrają zabytki i urocze domki, które jednemu z moich kolegów przywołują na myśl Toskanię. Ja w tym stwierdzeniu nie jestem aż tak szalona ale przyznać muszę, że wiele skrawków miasta bardziej pasuje do zdecydowanie cieplejszych szerokości geograficznych niż do dużego miasta na północy Niemiec. Nawet spacerując po nich towarzyszyła nam cisza i lenistwo, które kojarzę z usypiającą wszystko i wszystkich hiszpańską siestą. Więc może ten mój kolega faktycznie ma rację.

Cieszę się, że dałam Lubece drugą szansę, tym razem w słońcu i w niedzielnym rozleniwieniu. Mój powrót tam i niekończące się zachwyty są dowodem na to, że pogoda wpływa znacząco na opinie, przynajmniej moje. W słońcu i jasności wszystko wygląda piękniej. Lubeka w szarym i deszczowym wydaniu spodobała mi się średnio za to teraz, w maju, była jednym wielkim oczarowaniem. Jak widać wiosna czyni cuda.