Drugiego takiego lata nie będzie.

Budzę się do życia o siódmej. Coś, czego zawsze chciałam a co w wolny od pracy dzień wydawało się bolesne i niemożliwe do zrealizowania zadziało się samoistnie bez żadnych wysiłków i wyrzeczeń z mojej strony. Pierwszą herbatę dnia wypijam na balkonie, w piżamie jeszcze. Jestem tylko ja, ptaki, odgłosy budzącego się do życia sąsiedztwa i szelest przewracanych stron książki. I radio w tle. I chociaż to nie jest blady świt, bo teraz latem świta o piątej, to dla osoby, która w weekendy potrafiła wygrzebać się z pościeli o dziewiątej lub dziesiątej pobudka o siódmej to wcześnie...

Drugiego takiego lata nie będzie ale zaczynają straszyć taką jesienią. Pochlastam się chyba jak znów wymyślą jakąś pandemię i zabronią mi normalnie żyć. Wróciłam już do pracy ale na jej nadmiar narzekać nie mogę. Mój tydzień roboczy trwa teraz trzy lub cztery dni, w zeszłym tygodniu trwał dwa. Byłabym głupia gdybym pisnęła chociaż jedno słowo, że mi się ta sytuacja nie podoba. O takim życiu marzyłam a praktycznie niczym nieograniczona ilość wolnego czasu wywołuje we mnie niegasnącą lawinę ekscytacji.

Wiodę spokojne i leniwe życie i bardzo mi się ono podoba, chociaż wiecznie nie potrafiłabym tak żyć. I chociaż bywa i tak, że mój plan na dzień to w głównej mierze rower i książka to zupełnie się nie nudzę i bardzo mi się taki harmonogram podoba. Lubię przygody i nowe wrażenia ale w tej mojej życiowej monotonii odnalazłam spokój i satysfakcję. Nawet bezczynność mi się podoba.

Balkon to teraz najlepsza miejscówka. Nie wiem kiedy poranną herbatę piłam w domu, mgliście pamiętam również czas, kiedy obiadokolacje jadaliśmy w miejscu innym niż balkon. Mam świadomość, że kiedyś za tym zatęsknię, zapewne już jesienią zatem póki mogę wykorzystuję ten prezent od losu, jakim jest wolny czas, najlepiej jak się da.

Na szczęście póki co dopisuje pogoda chociaż akurat dzisiaj trochę mniej. Jako zadeklarowana powsinoga przemierzam bliski świat na dwóch kółkach lub na nogach, też zresztą dwóch. I tej codziennej dawki kilometrów, pięknych widoków, słońca i świeżego powietrza nie zamieniłabym na nic innego. Powtarzalność planu dnia a często też i miejsc, w których bywam przez wielu może być nazywana nudą. Dla mnie jednak jest to niegasnące źródło wrażeń i zachwytów i każdy z tych spacerów nieustannie mnie cieszy.

Piękno tkwi w prostocie a w tej przyrodniczej tkwi jeszcze milion innych rzeczy. Nigdy nie będę miała dość spacerów i mam nadzieję że Wy nie macie jeszcze dość tych monotematycznych wpisów i nudnych zdjęć na których tylko łąki, niebo i las a czasem dla zwiększenia emocji zdarzy się leśne jeziorko lub staw. Jeśli chodzi o wędrówki to mam szerokie i długie pole do popisu, oprócz tego mam jeszcze łaki i las a plątanina ścieżek pozwala tak ułożyć trasę, żeby codziennie zobaczyć coś innego.

Ta życiowa beztroska bardzo przypadła mi do gustu i jako chwilowy styl życia szybko utrwaliła się w codzienności. Marnotrawię czas patrząc się w niebo z pozycji hamaka, spaceruję z głową w chmurach i wzrokiem wpatrzonym w horyzont. Sześć godzin w lesie nigdy nie było dla mnie stratą czasu ale teraz takie momenty mają zwielokrotnioną wartość i moc. W zeszłym roku, i w kilku poprzednich, byłam o tej porze zarobiona po uszy i za każdym razem kiedy o tym pomyślę doceniam ten czas jeszcze bardziej.

Codzienność składająca się wyłącznie z tego, co chcę zrobić - o tak! O takim życiu marzyłam. I w końcu podział tygodnia na dni w pracy i te wolne jest sprawiedliwy bo tak się składa, że dzieli się w miarę na równo. Czy mam prawo narzekać na cokolwiek kiedy co tydzień weekend trwa trzy lub cztery dni? No sami powiedzcie? I chociaż w wirusa nie wierzę a politykę omijam szerokim łukiem to ten wyjątkowy doceniam. To chyba największa zaleta tych dziwnych polityczno-dospodarczych zawirowań.