Przedświątecznie

 Piękno tegorocznej jesieni jest dla mnie źródłem nieustającej radości. Nie było tak jak zawsze o tej porze ulewnego deszczu trwającego nieustannie nawet kilka dni ani wichury atakującej zawzięcie niemal z siłą huraganu. Wychodząc z pracy ani razu nie pomyślałam o tym, że chciałabym być już w domu i rozgrzewać ducha gorącą herbatą a ciało ulubionym kocem. Delikatność tej jednej z dwóch najgorszych dla mnie pór roku sprawiła, że gdyby ktoś próbował mi wmówić, że żyjemy w innej szerokości geograficznej to z łatwością bym mu uwierzyła. Usłyszałam nawet niedawno, że to jest najcieplejsza jesień, przynajmniej tu gdzie mieszkam, odkąd w ogóle prowadzone są pomiary czyli od 1881 roku!

Uwielbiam zimę w wersji bez konieczności noszenia szalika i czapki. Szalik póki co grzecznie czeka na swoją tegoroczną premierę a czapkę założyłam w tym roku może ze dwa razy; to najlepiej dowodzi temu, że jeśli chodzi o pogodę to w tym roku dobrze się dzieje.

Tegoroczna jesień spełniła wszystkie pokładane w niej nadzieje. Brakuje mi jedynie kontaktu z przyrodą bo szybko zapadająca ciemność sporo mnie jednak ogranicza. Staram się jednak jak mogę żeby dotleniać organizm kiedy tylko się da, w ramach czego pobiłam życiowy rekord odwiedzonych świątecznych jarmarków i ilości spędzonego na nich czasu. W związku z tym pobiłam również rekord w ilości wypitego grzanego wina chociaż nie wiem czy to jest akurat coś, czym wypada się chwalić 😀.

W jesieni i zimie najbardziej nie lubię dwóch rzeczy: szybko zapadającej ciemności i pogody najczęściej niesprzyjającej temu abym wolny czas mogła spędzać w mój ulubiony sposób - poza domem. Resztę typowo jesienno-zimowych zjawisk jestem w stanie zaakceptować, o niektórych nawet powiedzieć, że są miłe. Bo w takim na przykład ciepłym mroku, rozjaśnionym małą lampką i tea lightem z pełnego earl grey'a dzbanka z podgrzewaczem próżno szukać wad. Jednak ja jestem powsinogą, włóczykijką z wyboru, i do szczęśliwego życia potrzebuję otwartej przestrzeni większej niż 60 metrów kwadratowych plus balkon.

Jesień mamy przepiękną, wrześniem byłam zachwycona ale październik z listopadem to już przeszły samych siebie. Nadal przez całą dobę mamy otwarty lufcik w sypialni, co może nie byłoby dziwne gdyby nie fakt, że jestem zmarźluchem. A w tym roku nic, koniec grudnia a ja nie dość, że nie marudzę, że zamarzam to jeszcze twierdzę, że mi ciepło. Codzienność urozmaiciła mi jednodniowa zima, jednego dnia było tak:

kolejnego tak :

Gdybym pisała ten post kilka dni temu z dumą mogłabym oznajmić, że ta jesień jest tak cudna, że nawet nie mam ochoty na tradycyjne o tej porze popracowe drzemki. Niestety wszystko się zdezaktualizowało na początku tygodnia i teraz drzemeczki to jedna z ulubionych form spędzania wolnego czasu. Właśnie jestem po kolejnej, prawie dwugodzinnej ( wiem, wiem, lekko przesadziłam ale nie można było mnie dobudzić 😊 ). W związku z tym teraz wcale nie chce mi się spać zatem słucham radia i bloguję. Tyle się mówi o pielęgnowaniu swojego wewnętrznego dziecka czasem jednak, jesienią zwłaszcza, dużo przyjemniejsze wydaje się pielęgnowanie swojego wewnętrznego emeryta.

Jeszcze tylko jutro do pracy i wolne, w sobotę ostatnie zakupy a w niedzielę rano lecimy do domu na Święta. Kochani, życzę Wam wspaniałego przedświątecznego czasu. Bądźcie dla siebie dobrzy i wyrozumiali. Bez umytych okien Święta odbędą się tak czy siak a domownicy będą pękać z przejedzenia nawet pomimo braku dwunastu potraw, chociaż rozumiem i doceniam przywiązanie do tradycji. Te piękne dni to tylko moment w kalendarzu zatem zróbmy wszystko aby zapisał się w pamięci szeregiem pięknych, wartych zapamiętania chwil.

Ściskam Was ciepło i dobranoc.