Diabelski Most i anielskie wrażenia.

 Czasy do spełniania marzeń mamy ciężkie, w tym temacie bywało dużo, dużo lepiej ale i gorzej też, o czym niestety wszyscy się mogliśmy przekonać. Przez miniony rok mieliśmy ku temu wiele okazji. Moja podróżnicza lista marzeń w ogóle ostatnio nie malała, nawet rzadko o niej myślałam a jeśli już to tylko po to, żeby dodać sobie skrzydeł. Jakiś czas temu jednak stało się coś, dzięki czemu uwierzyłam w szybkie odzyskanie równowagi, co dmuchnęło mi w skrzydła silnym prądem. Poderwałam się do lotu. I jeśli chodzi o marzenia to mam już jedno mniej.

Most Diabła był moim marzeniem już od dawna, jednak jak to często w życiu bywa wiecznie było albo nie po drodze albo za daleko. Tym razem jednak w drodze do Polski drogi nasze, moje i mostu, wreszcie się skrzyżowały a ja zobaczyłam ten cud architektury na własne oczy. Co prawda do ostatniej chwili nie miałam pewności czy uda się nam zobaczyć ten diabelski most bo, po pierwsze, czasy dziwne a nigdzie nie mogłam znaleźć informacji czy obiekt jest dostępny dla spragnionych pięknych wrażeń. Po drugie, przez ostatnie miesiące most był w remoncie i chociaż planowana data jego ukończenia to połowa tego roku to zdawałam sobie sprawę, że plany to jedno a realia to coś zgoła innego. 

Jeszcze zanim dojechaliśmy na miejsce rozwiałam wszystkie swoje wątpliwości i obawy bo ilość ludzi i samochodów była najlepszym dowodem na to, że wszystko pójdzie zgodnie z planem i to będzie piękne i niezapomniane przedpołudnie. Stało się tak jak przewidziałam i kiedy po krótkim ale jakże przyjemnym spacerze zobaczyłam most, oprócz wielu emocji najsilniej poczułam dwie rzeczy. Radość z realizacji marzenia i ... zaskoczenie bo most jest mniejszy niż w moich wyobrażeniach. To raczej mostek niż most ale to nie przeszkadzało mi zupełnie bo byłam taka podekscytowana zarówno tym dniem jak i podróżą do Polski po zdecydowanie zbyt długiej przerwie, że pewnie ucieszyłaby mnie zwykła kładka.

Most sam w sobie jest atrakcją przyciągającą tłumy o czym mieliśmy okazję się przekonać. Sobotnie przedpołudnie, ciepłe i słoneczne, początek długiego weekendu. Ilość ludzi trochę mnie zaskoczyła ale to dzięki nim poczułam normalność. Gwar, śmiechy, prośby o zrobienie zdjęcia, błysk w oczach innych ludzi będący odbiciem mojego własnego. Może to dziwne ale bardzo za tym tęskniłam.

Budowa Mostu Rakotza trwała prawie dziesięć lat a jego twórcą jest właściciel ziemski Friedrich Hermann Rötschke. Do budowy mostu wykorzystał on polne i bazaltowe kamienie przywiezione z terenów obecnej Szwajcarii Saksońskiej i Czech. Most ma długość 35 metrów i łączy dwa brzegi małego jeziorka Rakocz. Odbity w tafli wody tworzy idealny okrąg czym rzekomo przypomina wrota piekieł, stąd też nazwa Diabelski Most. Na most nie można wchodzić ale jego widok z każdej perspektywy podczas spaceru wokół jeziora dostarcza wystarczających i niezapomnianych wrażeń.

Jestem przeszczęśliwa, że tam byłam i widziałam cuda. To był wyjątkowy dzień, znów nabrałam rozpędu w spełnianiu marzeń. Chciałabym tutaj napisać, że teraz to już nic mnie nie powstrzyma ale wiem dobrze jak jest, pojawiają się kolejne coraz bardziej egzotyczne mutacje, nie można wykluczyć kolejnych planowanych fal. Wolę zatem nie kusić losu i go tą śmiałością w spełnianiu marzeń nie rozśmieszać. Liczę na to, że świat niedługo oprzytomnieje i tej wersji będę się trzymać tak mocno jak nigdy dotąd. Z całych sił.