Stambuł. Miłość od drugiego wejrzenia

 Ja i Stambuł, Stambuł i ja, uczucie, które wymagało czasu. To tureckie miasto leżące na styku kontynetów było moim marzeniem od dawna, zawsze jednak stało na przeszkodzie coś co sprawiało że wybierałam inny kierunek. Planując pierwszy tegoroczny urlop również i tym razem Stambuł miał wielu konkurentów, wygrał jednak tę walkę, poza tym ósma rocznica życia w niezalegalizowanym związku wywołała we mnie dziwną potrzebę egzotyki. Potrzebę, której nie jestem w stanie uzasadnić.

Stambuł przywitał nas chłodem i ulewą, na szczęście po dotarciu do hotelu przestało padać a my mogliśmy wyjść na pierwszy spacer. Spacer, który co tu ukrywać, trochę mnie rozczarował bo spodziewałam się po Stambule zupełnie innych doznań. Teraz wiem, że miało na to wpływ wiele czynników, głównie pogoda i moje zmęczenie bo musiałam wcześnie wstać a w samolocie nawet na chwilę nie zasnęłam bo czytana książka tak mnie wciągnęła, że lot minął raz dwa.

Tego pierwszego popołudnia nie umiałam wykrzesać z siebie entuzjazmu, było mi zimno, denerwowali mnie naganiacze zachęcający aby wejść do każdej napotkanej restauracji i latające nisko nad głową mewy. Widziałam, że miasto jest ładne i ciekawe ale nie umiałam się tym cieszyć. Zachowywałam się jak nie ja co szczerze mówiąc trochę mnie podłamało. Po spacerze i kolacji z chęcią wróciłam do hotelu i szybciej niż zazwyczaj poszłam spać. Oczywiście nie mogłam zmrużyć oka i do rana budziłam się kilkakrotnie. Pomimo tego obudziłam się w świetnym humorze i kiedy wyszliśmy na gwarną, tętniącą życiem, skąpaną w słońcu ulicę wtedy... wtedy wszystko się zaczęło.

Wróciły moje wieczne towarzyszki: radość, entuzjazm i euforia, rzuciłam się w wir robienia zdjęć i obserwowania życia, z tej radości niemal unosiłam się nad chodnikiem. Było mi tak dobrze jak zawsze kiedy jestem w podróży, wolna jak te latające mi nad głową mewy, które jak możecie się domyślać, przestały mnie denerwować a zaczęły zachwycać. Nie ograniczało mnie nic oprócz daty powrotu do domu ale kto by się przejmował takimi drobiazgami. Było ciepło, cudownie, egzotycznie, z przyjemnością praktykowałam ten podróżniczy chaos, który tak bardzo lubię, bo świetnie się żyje bez planu. Przysiadaliśmy sobie w ulicznych kawiarenkach, chodziliśmy to tu, to tam, głaskałam koty i psy, upijałam się herbatą.

Wessał mnie klimat wąskich ulic, gwar rozmów, z których nie rozumiałam nic, egzotyczne zapachy, śpiew muezzina nawołujący wiernych do modlitwy, chłonięcie wszystkimi zmysłami rzeczywistości, w której mam szczęście być. Wróciłam dawna ja i nagle wszystko się zmieniło, znów było cudnie tak jak być powinno a we mnie jeszcze głębiej zakorzeniła się myśl, że świat nigdy nie przestanie mnie zachwycać.

 Były hektolitry czarnej herbaty,

baśniowy klimat meczetów, odczuwalny zwłaszcza tam gdzie nie wchodzili turyści,

i psy, które tutaj mają się tak dobrze, że gardziły kupionymi przeze mnie smakołykami. Są zadbane i pomimo tego, że mieszkają na ulicy, tłuściutkie i okrąglutkie. Pamiętam bezdomne psy w Azji, którym z daleka było widać żebra a większość z nich wyjadała resztki ze śmietników albo żebrała wśród turystów. Psy w Stambule mają się świetnie i jest ich naprawdę mnóstwo, leżą sobie na środku chodnika, w sklepie z telefonami, widzieliśmy nawet jednego w aptece. Pomimo swojej bezdomności żyją życiem, którego mogłyby im zazdrościć bezpańskie psy w innych krajach.

Są też w Stambule koty, żyjące w takim samym dobrobycie jak psy. Wszędzie mają legowiska i miski z jedzeniem.

I jak wszędzie są też żyjący swoim zwykłym życiem ludzie. A wśród tego wszystkiego ja mogąca się temu przyglądać.

To był niezapomniany tydzień i wiem, że być może zabrzmi to sztampowo, ale był pełen idealnych chwil. Chwil, które mogłyby trwać wiecznie ale z racji tego, że nie mam takiej mocy, będę do nich wracać we wspomnieniach.