Okrężną drogą

 Ale zrobiło się cudnie! I co z tego, że czasem popaduje śnieg albo pogoda z ładnej na brzydką zmienią się w mgnieniu oka, najważniejsze, że przez większość czasu jest pięknie. Pięknie do tego stopnia, że znów zaczęłam wracać z pracy na stację kolejową okrężną drogą. A co najważniejsze jest jasno, nawet jeśli chłodno, bo jasność nieba i pławienie się w naturalnym popołudniowym świetle działa na mnie tak jak baterie na króliki ze znanej reklamy. Wychodzę z pracy, zaciągam się powietrzem, zerkam w jasne niebo i cóż ... od razu chce się żyć! Żyć i nie wracać od razu do domu tak jak to bywało zimą.

Jesień i zima pozbawiały mnie chęci do życia przez ciemność właśnie, zapadającą zbyt wcześnie i trwającą zbyt długo. Wszystkie albo prawie wszystkie jesienno-zimowe spacery kończyły się poszukiwaniem światła a gdzie jest jasno kiedy jest ciemno? No przecież, że w kawiarniach. Ale teraz już nie, teraz wszystko się zmieniło, wychodzę z pracy i oprócz poczucia dobrze spełnionego obowiązku energii dodaje mi myśl, że zostało jeszcze dużo dnia do przeżycia w ciekawy sposób. A do kawiarni zaglądam bo chcę a nie bo mi zimno, ciemno i źle.

Powoli, aczkolwiek wierzę w to, że największymi możliwymi krokami, zbliża się wiosna. Wraz z nią wzrośnie częstotliwość popracowego szwędania się to tu, to tam, herbaty z książką w ręku w kawiarni nad jeziorem, powrotów do domu lekkim i wolnym krokiem, najczęściej okrężną drogą. No sami musicie przyznać, że w obliczu takiej przyszłości ciężko jest się nie uśmiechnąć. Przecież czekałam na to chyba od listopada.

Powroty do domu są super i to nie tylko dlatego, że na dzisiaj skończyła się robota i nowe obowiązki czekają dopiero jutro. Bo do jutra jeszcze dużo czasu, jasnego czasu, coraz jaśniejszego. Najczęściej pokonuję spacerem dwie stacje i są to super chwile, nawet jeśli czasem muszę ukrywać się przed deszczem, śniegiem lub mieszanką ich obu. Bo to tylko czasami, najczęściej jednak dopisuje pogoda, która przecież zmierza ku lepszemu, muszę tylko jakoś przetrwać tę marcową mieszankę wszystkich pór roku.

Dni będą coraz dłuższe, coraz jaśniejsze, coraz mocniej w słońcu skąpane a wtedy to nawet wstyd siedzieć w domu. No a przynajmniej ja nie zamierzam. Niewiele jest rzeczy, które tak jak piękna pogoda motywują mnie do tego, żeby aktywnieć żyć. Żyć pełnią sił, wykorzystując dzień do ostatniego promienia zachodzącego dnia, codziennie zasypiać myśląc o tym jak było cudnie. Nie wiem z jakich względów ale miniona jesień i zima były dla mnie wyjątkowo ciężkie i do zaakceptowania, i do przeżycia. Ciągnęły się w nieskończoność. Na początku roku sama sobie obiecałam, że jak tylko zacznie się wiosna to będę żyć przeaktywnie i na dłużej usiądę dopiero późną jesienią, kiedy zmuszą mnie do tego ciemność i pogoda. Te popracowe spacery są na rozruch, dopiero się rozkręcam, jak zacznie się wiosna to będę już pędzić na szóstym biegu.