Wyszło słońce ...

na które czekałam od miesięcy. I chociaż jest mróz to już czwarty dzień z rzędu przez cały dzień towarzyszy mi jasność i niebieskie niebo. Czekałam na takie dni od miesięcy, słońce widziałam ostatni raz chyba w Belgii pod koniec września i o ile mnie pamięć nie myli w grudniu na Litwie kilka razy. Niestety w obliczu tego co się dzieje tak blisko nie umiem cieszyć się tym tak jak bym chciała. Od dwóch lat żyjemy na świecie, który zwariował, w rzeczywistości której serdecznie miałam już dość. Marzyłam o tym, żeby wreszcie skończyło się to wieczne pierd gadanie w kółko o tym samym tak jakby na świecie nie działo się nic innego. Nie spodziewałam się, że te nieustające złe wieści zostaną zastąpione przez jeszcze gorsze. Świadomość tego, że tuż obok codzienność to wojna, pozbawia mnie sił.

A teraz pozwólcie, że przejdę do sedna bo stała się rzecz niesłychana - widziałam słońce! I to nawet kilka razy co sprawiło, że odżyłam a nasz świat znów stał się najbardziej przyjaznym miejscem do życia ze wszystkich znanych mi planet. Wstąpiła we mnie kosmiczna energia, wystarczyło trochę niebieskiego nieba i kilka jasnych dni a ja od razu jestem weselsza, ładniejsza, wyższa i szczuplejsza 😀. Czasem są takie dni, że człowieka najbardziej uszczęśliwia fakt, że wraca do domu pociągiem skąpanym w słońcu, może rozpiąć kurtkę i poluzować szalik.

A najfajniejsze jest to, że w pierwszy wiosenny dzień miałam wolne za pracującą niedzielę zatem bez żadnych ograniczeń mogłam się tym szczęściem nasycić. I tak zrobiłam. Zachłystywałam się cieplejszym powietrzem, pozwalałam słońcu świecić mi prosto w twarz, nie uciekły przede mną sarny a ptaki śpiewały jak szalone. Gdybym mogła to z tej radości unosiłabym się nad ziemią, w sumie to nawet byłoby to wskazane bo na spacerze brnęłam przez takie błoto, że nie mogłam unosić stóp. Próbowałam wypić herbatę na balkonie ale na takie przyjemności jest jednak trochę za wcześnie bo pomimo słońca temperatura była taka sobie.

Ale co by się nie działo te przebłyski wiosny przypomniały mi o tym, że na ziemi naprawdę bywa ciepło, i że do takich dni jest już bliżej niż dalej. Mam wrażenie, że ta jesień i zima były pogodowo jednymi z najgorszych jakich doświadczyłam, wiecznie tylko ulewy, wichury i mrok. Nie lubię tego ciągłego narzekania na pogodę a zdaję sobie sprawę, że ostatnio było to jedno z moich ulubionych zajęć. Ale czasem nawet najbardziej pozytywnie myślący ludzie zaczynają narzekać czy tego chcą czy nie. Nie mogłam przestać myśleć o poprzedniej jesieni i zimie, chłodnej ale słonecznej, i nawet padał śnieg. Nawet w grudniu rowerowałam, pamiętam dokładnie, że 18 grudnia 2020 roku urządziłyśmy sobie z moją hiszpańską przyjaciółką wycieczkę rowerową a w drodze powrotnej umierałyśmy ze śmiechu - istnieje prawdopodobieństwo, że po trzy kubki grzanego wina na głowę wypite w leśnej restauracji to może tak o dwa za dużo. Na wycieczce rowerowej byłam też pierwszego stycznia 2021 i to było najpiękniejsze rozpoczęcie Nowego Roku po tym, jak powitałam go w piżamie.

Ja pierdykam no, ze słońcem naprawdę lepiej się żyje. Zauważyłam nawet poruszenie na parapetach, wszystkie rośliny jakieś takie większe i bardziej zielone. Cieszą mnie cienie rzucane na ścianę a wirujące w powietrzu drobinki kurzu jawią się jak magiczny spektakl, który do tego stopnia mi się podoba, że mam ochotę klaskać. Wraz ze słońcem odzyskałam energię i wiarę w to, że niedługo znów wrócą jasne poranki, długie spacery, jeszcze dłuższe wycieczki rowerowe, beztroskie życie na balkonie i skąpane w ciepłym słońcu wieczory. Wystarczyło trochę słońca i błękitu nad głową żebym odzyskała grunt pod nogami. Zdecydowanie wolę czuć mróz w słońcu niż przy dodatniej temperaturze uciekać przed deszczem. Mam wobec marca i wiosny wysokie oczekiwania