Berlin. Nie będzie z tego miłości

 Nie polubię Berlina chyba nigdy. Już po pierwszej wizycie w niemieckiej stolicy nie kryłam tu na blogu moich niegatywnych odczuć i raczej mało pozytywnych wrażeń. Jednak berliński wpis zakończyłam słowami, że Berlin zasługuje na kolejną szansę i być może kiedyś natrafi się okazja powrotu tam i spojrzenia na miasto trochę inaczej. Nadarzyła się kilka dni temu i sumienie mam spokojne, bo zrobiłam to co sobie i miastu obiecałam. Niewiele to jednak dało bo Berlin wydał mi się jeszcze brzydszy i jeszcze bardziej pozbawiony charakteru, a od pierwszego pobytu minęło dziewięć lat. Miasto jest szare, smutne i surowe. Wiem, że teraz szara i smutna była również pogoda ale poprzednim razem byłam w środku lata i też niewiele to pomogło.

Pojechaliśmy do Berlina na mecz koszykówki przy okazji spędzając tam dwa dni. Pomimo tego, że było okrutnie zimno pierwszego dnia przeszliśmy prawie dwadzieścia kilometrów szukając w mieście czegoś, co mogłoby się spodobać i zmienić moją opinię. Niestety prawda jest taka, że Berlin jest najbrzydszym dużym miastem w jakim byłam i najbrzydszą stolicą a ja naprawdę nie jestem wybredna i nie potrzebuję nie wiadomo czego, żeby się zachwycić. Regularnie dzielę się tutaj z Wami moimi podróżniczymi zachwytami no ale w przypadku Berlina nawet nie będę próbować. Miasto jest pozbawione wyrazu, wiem, że nie ma tam żadnych spektakularnych dzieł architektury ale to i tak bez znaczenia, bo wiele miast ich nie ma a jednak mi się spodobały.

Z Berlinem problem jest też taki, że tam nawet nie ma czemu robić zdjęć. Nie ma zbyt wielu ładnych budynków, klimatycznych uliczek i detali przyciągających wzrok. No a przynajmniej ja ich nie znalazłam. Łatwość z jaką potrafię się zachwycić zdumiewała już wielu a w Berlinie trud jaki włożyłam w to, żeby znaleźć w mieście pozytywy nie przyniósł oczekiwanych rezultatów.

Ciężko mi pisać o Berlinie bez entuzjazmu i zachwytów ale mam wrażenie, że najfajniejsze co nam się w Berlinie przytrafiło to mecz i konsupcja. Byliśmy na kawie i ciastku w bardzo fajnym lokalu, trochę w stylu wiedeńskim, z wysokimi sufitami, wielkimi żyrandolami i podłogą z mozaiki. I na kolacji w indyjskiej restauracji, gdzie wszystko było pyszne, wystrój cudny a chlebki naan najlepsze jakie kiedykolwiek jedliśmy.

Na sam koniec pobytu udało nam się przypadkiem znaleźć najbardziej urokliwe miejsce ze wszystkich odwiedzonych w Berlinie. Nie było tego sporo ale kościół i uliczki wokół niego przeniosły mnie na trochę do klimatu jaki uwielbiam a którego w Berlinie próżno szukać. Kamienice, cegła i bruk - to dowód na to, że ja naprawdę nie mam wygórowanych wymagań, a już na pewno mam takie mało eleganckie bo uwielbiam surową cegłę i odpadający tynk. Nie wiem jak to o mnie świadczy no ale tak już mam.

Najbardziej pozytywnym epitetem, którego mogłabym użyć w stosunku do niemieckiej stolicy jest "nijaki", to chyba najłagodniejsze określenie na jego brzydotę i bylejakość. Nie lubię wracać z wyjazdów niezadowolona ale w przypadku Berlina było o tyle łagodniej, że nie miałam żadnych oczekiwań i wiedziałam czego mogę się spodziewać. Berlin rozczarował mnie za pierwszym razem a teraz tylko potwierdził to, co wiedziałam - nie będzie między nami ciepłych uczuć.

Nie będę nawet próbowała wykrzesać z siebie entuzjazmu. W pisaniu o miejscach, które mi się nie spodobały albo które rozczarowały nie mam dużego doświadczenia i przychodzi mi to z trudem. Z rozczarowań pamiętam Stonehenge i chyba nic więcej bo możecie mi wierzyć lub nie ale mnie jest naprawdę łatwo zauroczyć. Zresztą myślę, że mój entuzjazm jest w moich wpisach wyczuwalny. Nie umiem wybrać tego jednego najpiękniejszego miejsca w którym byłam, podium jest duże i panuje na nim tłok. Nie mam za to problemu ze wskazaniem tego, w którym najmniej mi się podobało, Berlin ułatwił mi zadanie.

A jak Wy? Byliście? Planujecie? Co myślicie o niemieckiej stolicy?