28 kilometrów na rozruch po zimie

 Tyle kilometrów przejechałam przed chwilą na rowerze, jeszcze mam rumieńce i zimno mi w stopy. Jestem przeszczęśliwa bo to pierwsza rowerowa przejażdżka od dawna, nie pamiętam żebym miała tak długą przerwę. W normalnych okolicznościach taki dystans średnio mnie zadowala ale dzisiaj jestem wniebowzięta i gdyby nie mróz i coraz niżej świecące słońce to pewnie pojechałabym dalej. Przypomniałam sobie ile radości daje rower i obcowanie z przyrodą, co w słońcu i przy niebieskim niebie uskrzydla mnie podwójnie. Nie wiem jak mogłam bez tego żyć.

Pomimo temperatury bliskiej zeru miałam wrażenie, że jest wiosna, w uszach nadal piękną melodię wygrywają mi ptasie trele. W tym roku później niż zazwyczaj rozpoczęłam sezon rowerowy i mam nadzieję, że będzie on długi, intensywny i naznaczony szlakiem starych i nowych tras. Otwarcie sezonu uczciłam, a jakże, earl grey'em z termosu w jednym z ulubionych miejsc. Książki nie zabrałam bo byłam przekonana, że w tym chłodzie jest zdecydowanie za zimno na czytanie w plenerze ale wiecie co? W słońcu świecącym prosto w twarz byłoby idealnie przeczytać kilka stron.

Niestety jako konsekwencja długo i nieustannie padającego deszczu wiele tras mam nieprzejezdnych i nadal podtopionych. Nawet wyjeżdżając z domu nie mogę wjechać prosto do lasu tylko muszę jechać okrężną drogą gdzie ścieżka rowerowa wiedzie wzdłuż ruchliwej ulicy, którą średnio lubię. Widziałam mnóstwo szkód wyrządzonych przez zalanie i wichury, dużo poprzewracanych drzew, w wielu miejscach ścieżki są zagrodzone taśmą w związku z zawalającymi się drzewami. Na szczęście rowerowe pole do manewru mam przeogromne a rowerowe szlaki uszczęśliwiłyby najbardziej wybrednego rowerzystę.

Po takiej przerwie w życiu na rowerze apetyt mam przeogromny i najchętniej pojechałabym wszędzie. W wyobraźni już planuję kolejne trasy, mam nadzieję że następna przejażdżka już jutro. Coraz dłużej trwający dzień pozwala lepiej go wykorzystać, nawet godzinka dziennie na rowerze to już jest coś. Las jest piękny o każdej porze roku, w marcu zaczyna już pachnieć wiosną, powietrze jest chłodne ale przejrzyste i świeże. Tak mnie ta rowerowa wycieczka cudnie odprężyła i zrelaksowała, uspokoiła i pozytywnie nastroiła że chyba w tym endorfinowym uniesieniu przygotuję coś extra na kolację.

Jestem przekonana, że od dzisiaj rower znów wszedł na stałe do mojej rzeczywistości i teraz będzie już tylko więcej, dalej i intensywniej. Uwielbiam tę radość którą czuję unoszona na dwóch kółkach tam gdzie chcę, to mnie zawsze pozytywnie nastrajało, nawet teraz kiedy nastroje nieciekawe, bo wiadomo... Rower pozwala oderwać się od wszystkiego i nakierować myśli na trochę inne tory, kiedy jestem odgrodzona od świata lasem to łatwiej mi jest siebie samą oszukiwać, że wszystko jest w porządku. Podobnie ściemniałam w pandemii ale teraz przyszło coś co się nawet do tego rzekomego wirusa nie umywa. Dlatego jak tlenu potrzebuję tego oderwania, wkroczenia w rzeczywistość w której tylko rower i ja, a wokół cisza, spokój i las.