Wszystko, co dobre.

 Wszystko co dobre szybko się kończy. Dowodem na to jest urlop i patrząc za okno obawiam się, że lato również. Chociaż dobra, nie powiem, dzisiaj jest cudnie i zaraz wskakuję na rower zobaczyć co tam w moim lesie piszczy. Przyjemność będzie wielka bo trochę mnie wśród tych łąk i pól nie było, najpierw urlop, później goście, później deszcz a po nim leń. Dopóki jednak nie wystygnie mi herbata spróbuję sobie przypomnieć jaką frajdę daje blogowanie bo też już powoli odwykłam czego przyczyn należy szukać w tym wszystkim wsześniej wymienionym pomijając deszcz.

Życie wróciło na swoje tory a codzienność zaczyna się kręcić po dawnemu. Dzieci wróciły do szkół a ja grzecznie niczym one, do pracy. W najbliższym czasie nie przewiduję żadnych ekscytujących atrakcji chociaż w sumie użycie słowa ekscytujących jest tutaj zbyteczne bo na dzień dzisiejszy nie mam w planach nic. Będę żyć tym co przeżyłam ostatnio, niech to będzie moja busola na najbliższą codzienność.

Pamiętacie jak kiedyś Wam pisałam, że w marcu miałam lecieć do Brukseli na koncert jednego z ulubionych piosenkarzy? A pamiętacie jak później Wam pisałam, że koncert został przełożony na szóstego września a ja cieszyłam się jak głupia i jak głupia wierzyłam, że się odbędzie? To teraz o tym zapomnijcie bo się nie odbędzie, a przynajmniej nie w tym roku bo kolejna planowana data to siódmy luty dwa tysiące dwadzieścia jeden...Tak że ten, no ale co się naekscytowałam tym wydarzeniem to moje. Któregoś dnia ten koronaświruś wykończy mnie psychicznie i nie pomoże mi ani rower, ani medytacja, ani kąpiel w pianie ani nawet dzban earl grey'a. Już powoli zaczynam zauważać, że chyba tracą moc albo ja się już uodporniłam.

Chichot losu? A co to jest? Mam wrażenie że ostatnio los się ze mnie śmieje głośno i radośnie :). I niech mu będzie na zdrowie.

... no może jeszcze kilka innych rzeczy, ale z nich zaś największa jest miłość...

Biadolenie biadoleniem ale za to Czechy Kochani to jest jakiś sztos. I nie trzeba nosić maseczek. Było niewyobrażalnie pięknie, zaczynając od wielkiego i wysokiego mieszkania w praskiej kamienicy, z wielką wanną w łazience, oknami do nieba i klimatyczną klatką schodową. Jak człowiek jedzie na pierwszy zagraniczny urlop po tym jak świat stanął na głowie, a w międzyczasie wielokrotnie tracił nadzieję, że on w ogóle się odbędzie, to jak widać wszystko cieszy, nawet wanna!

Do Pragi pojechaliśmy pociągiem co planowaliśmy już dawno. Na naszą decyzję nie miał wpływu fakt, że co i rusz anulowali loty, taka długa podróż pociągiem marzyła nam się od dłuższego czasu. I pomimo tego, że powrót z Pragi przypominał trochę na początku czeski film to marzy nam się pojechać pociągiem jeszcze dalej.

Czasami miałam wrażenie, że czeskie kufle są większe niż ja :)

Abstynentką nie jestem ale mam pewne zasady, np. takie, że piwo i brązowe alkohole ( do nich zaliczam whisky, brandy i takie tam ) są fuuu. W Czechach piwo było pyszniutkie a wypowiedziane przeze mnie zdanie : "Już dwunasta a ja się jeszcze piwka nie napiłam" weszło na stałe do naszego słownika. I nie wiem czy bardziej mnie śmieszy czy zdumiewa. Na szczęście po urlopie herbatka znów jest na szczycie listy ulubieńców.

Tak sobie ułożyliśmy plan, żeby była i przyroda, i architektura. Trzymaliśmy się tego dzielnie do czasu aż stwierdziłam, że wolę urodziny wśród natury a nie w mieście, jak zakładałam przed wyjazdem. Intensywny spacer, pot i zakurzone buty chyba bardziej do mnie pasują niż miejska elegancja. I piwo z pięknym widokiem bo wiadomo, że w Czechach piwko smakuje jak nigdzie :). Było zdecydowanie bardziej po mojemu a to przecież był mój dzień.

Będę sobie teraz żyła pomalutku, ciesząc się z drobiazgów i spokojnej codzienności. Jak do tego będzie jeszcze dopisywać pogoda to będę w ósmym niebie. Podróżniczo ten rok jest już na straconej pozycji i chociaż mam w planach jeszcze Hiszpanię i może Litwę to wiem, że decyzję o wyjeździe podejmę z dnia na dzień. Mam rower, zapas książek, kilka rzeczy do obejrzenia. Nie jest źle. Jak po urlopie poszłam się "przywitać" z końmi i owcami z sąsiedztwa to widziałam już sporo suchych liści. Nic to, jesień też potrafi być piękna. Mam dziwne uczucie, że lato trwało od marca, było wyjątkowe i wykorzystałam je maksymalnie. Z jesienią mam zamiar uczynić dokładnie to samo. Wam też to polecam.