Spragniona podróżowania. I Pragi.

 Byłam tak bardzo spragniona podróży i tak stęskniona za byciem w drodze, że pierwszego dnia urlopu wyczekiwałam z równą ekscytacją  i zniecierpliwieniem co gwiazdki na niebie w wigilijny wieczór. Ten rok kilka razy pokazał mi, że plany to tylko plany, wyraźnie dając przy tym do zrozumienia, że wszystko może ulec zmianie w najmniej oczekiwany sposób. Wszystko mieliśmy już zaplanowane ale i tak gdzieś tam w tyle głowy jaskrawym światłem ćmiła się lampka zwątpienia. Obawy przed tym, że znowu coś ( wiadomo co ) skreśli nam podróżnicze plany grubą linią na dobre zniknęły chyba dopiero jak usadowiłam się w pociągu.

Byłam w Pradze kilka lat temu. Niestety włamanie do samochodu po powrocie do domu pozbawiło mnie zdjęć nie tylko z urlopu w Czechach, ale również z dużej części uwiecznionego na zdjęciach lata. To przykre i smutne wydarzenie, które opłakałam rzęsiście nie żałując aparatu ale zdjęć nauczyło mnie regularnego zgrywania zdjęć na twardy dysk co nieskromnie powiem wychodzi mi świetnie aż do dzisiaj. 

Niby całkiem sporo z tej mojej poprzedniej wizyty pamiętałam ale wiecie jak to jest nie mając zdjęć i nie mogąc sobie utrwalić wspomnień. Wróciłam do Pragi z zamiarem odświeżenia wrażeń i oczywiście wzbogacenia się o nowe, całkiem świeże. Pomimo tego, że wstaliśmy w środku nocy a do Pragi dotarliśmy o trzynastej to na spotkanie z miastem poszliśmy zaraz po tym jak ulokowaliśmy się w wynajętym na czas urlopu mieszkaniu. Tęskniłam okrutnie za spacerami labiryntem klimatycznych uliczek, planowaniem trasy i obserwowaniem świata zza kubka z herbatą w jakimś fajnym miejscu. Przed ruszeniem w miasto nie powstrzymałyby mnie tego dnia żadne deszcze, burze ani gradobicia. Na ten wyjazd czekałam od dawna.

Pierwsze praskie popołudnie spędziliśmy spacerując niespiesznie po starym mieście. Do Mostu Karola mieliśmy spacerkiem piętnaście minut idąc piękną i malowniczą trasą wzdłuż Wełtawy i to właśnie na moście powiedzieliśmy Pradze dobrý den. Most Karola znają przecież wszyscy, to jeden z najbardziej znanych zabytków miasta i miejsce, którego nie można, ani w żaden sposób nie da się ominąć. Łączy Małą Stranę i Stare Miasto i jest uznawany za jeden z najpiękniejszych średniowiecznych europejskich mostów. Sam most jest architektonicznym arcydziełem ale nie można nie zwrócić uwagi na widoki z niego się rozciągające - mozaika dachów, kopuł, wież i iglic zachwyca bez dwóch zdań. Ciężko jest odłożyć aparat.

Z mostu wtopiliśmy się w gęstwinę wąskich uliczek, z których jedna doprowadziła nas do samego centrum Starego Miasta czyli na Rynek Staromiejski, którego największą atrakcją jest średniowieczny zegar astronomiczny. Tak się fajnie złożyło, że byliśmy tam kilka minut przed pełną godziną co skróciło nasz czas oczekiwania na cogodzinną atrakcję - wraz z wybiciem pełnej godziny w okienkach nad zegarem przesuwają się figurki dwunastu apostołów a różne postacie przedstawiające np. Śmierć czy Chciwość zaczynają gestykulować. Wszystkiemu towarzyszy bicie dzwonów. 

Praski zegar astronomiczny pochodzi z 1410 roku i jest najstarszym tego rodzaju zegarem w Europie.

Stare miasta to serca dużych metropolii, w których życie płynie w innym rytmie. Uwielbiam zagubić się w sieci utkanej z wąskich ulic i iść przed siebie bez żadnego planu, skręcając tam gdzie podpowiada intuicja oraz zaglądać w okna i bramy. Szukam detali i zachwycam się drobiazgami, ciekawą klamką, kolorowymi drzwiami albo zazielonionym balkonem lub parapetem.

Zamiast tłumu turystów praktycznie puste schody w dół i morze dachów aż po wieczorny, lekko zamglony horyzont.

Do niedawna byłam przekonana, że epidemia nie ma żadnych zalet. Urlop w Czechach zmienił trochę moją opinię w tym temacie pokazując, że w całym tym nieszczęściu jest coś, za co jestem temu zamieszaniu wdzięczna. Możliwość zwiedzania Pragi bez tłumu turystów, z łatwym dostępem do nawet najbardziej znanych miejsc jest wielkim przywilejem. Kolejnym był fakt, że w Czechach nie ma obowiązku noszenia maseczek co było dla nas źródłem nieustającej radości ( i ulgi ).

W jednej z najpiękniejszych europejskich stolic chodziliśmy pustymi uliczkami, przysiadaliśmy na schodach, na których byliśmy tylko my, obserwowaliśmy gołębie na pustych placach a nasze kroki i śmiech odbijały się echem od ścian. I chociaż przez pierwsze chwile łapałam się na tym, że ze zdumieniem reagowałam na tę ciszę i spokój to szybko się do niej przyzwyczaiłam i celebrowałam ten wyjątkowy czas i przywilej posiadania wielu miejsc tylko dla siebie samej.

I pomimo tego, że nikt nie wchodził w kadr to nie było też nikogo kogo można by obdarzyć ciepłym uśmiechem. Uśmiechanie się do świata było w tym roku w Pradze raczej uśmiechaniem się do pastelowych murów oraz do morza czerwonych dachówek.

Sytuacja, w której się w tym roku znaleźliśmy a raczej jej smutne konsekwencje wielu z nas zmusiła do rezygnacji z urlopowych planów albo układania ich na nowo. Za każdym razem jak widziałam na Wełtawie te żółte wodne rowery to myślałam o nowojorskich taksówkach, które miałam oglądać dokładnie w tym samym czasie.

Jak się okazało pięć minut od naszego mieszkania znajdował się najbardziej dziwaczny i ekscentryczny współczesny budynek w Pradze "Fred i Ginger". I pomimo tego, że znajdował się on na naszej liście miejsc obowiązkowych do zobaczenia w mieście to całkiem przypadkowo "odhaczyliśmy" go już pierwszego dnia. I jeśli mam być drobiazgowa i szczera to był to pierwszy praski zabytek który widzieliśmy. Od niego wzdłuż rzeki ruszyliśmy na spotkanie z Mostem Karola.

Praga jest przepiękna a kilkumiesięczne uziemienie praktycznie w jednym miejscu otworzyło mi oczy na wiele rzeczy i pozwoliło cieszyć się zwiedzaniem i byciem w podróży w całkiem nowy sposób. Radowałam się drobiazgami i nie było praktycznie żadnej rzeczy będącej w stanie zepsuć mi dobry humor ani nawet odrobinę wyprowadzić z równowagi. Dzień zaczynałam uśmiechem rozdając  Dobrý den komu tylko się dało, poranną herbatę popijałam czeskim piwem nie mogąc uwierzyć jak wielkie są te ich małe kufle :). Przez cały dzień zapełniałam serce i pamięć wspomnieniami, nauczona wcześniejszymi doświadczeniami nie spuszczałam oka z aparatu ale za to wiecznie szukałam portfela :). A wieczory, po kąpieli w wielkiej wannie, spędzałam oglądając czeską telewizję. Nie jestem fanką oglądania tv ale czeskie filmy, zwłaszcza te starsze, uwielbiam. Chociaż niewiele rozumiem to słuchanie języka naszych południowych sąsiadów jest radością samą w sobie i jak nic poprawia humor.

Wrócę tu jeszcze do Pragi nie raz bo mam dużo i zdjęć, i wspomnień. Byłoby egoizmem tym się z Wami nie podzielić czy tego chcecie czy nie, święcie jednak wierzę w to, że chcecie. Piękne to były dni. Od śniadań aż po wieczorne powroty do domu wszystko było niezwykłą przyjemnością. I wiecie co? Nie zamieniłabym tych dni na żaden Nowy Jork. Poza tym co się odwlecze to nie uciecze, prawda?