Powsinoga.

 Jesień coraz bliżej. Świadomość coraz krótszych i coraz zimniejszych dni jest dla mnie największą motywacją żeby nie siedzieć w domu. Nie mam specjalnych wymagań co do pogody bo wiem, że wrzesień może być różny dlatego póki co za piękny dzień uznaję każdy, kiedy nie pada. Wszystkie inne, nawet te wietrzne i chłodne, nadają się do spacerów w sam raz. No bo nie oszukujmy się, dzień, w którym pada najbardziej pasuje do książki, herbaty i kocyka. Dobrze, że póki co pada mało.

Naprawdę ciężko mi usiedzieć w domu a perspektywa spędzenia dnia w plenerze, nawet tym dobrze znanym i eksplorowanym regularnie jest zawsze świetną motywacją. W czasach przymusowego bezrobocia bycie powsinogą trzymało mnie w pionie i ratowało przed depresją i pogrążeniem się w ciemności czarnych myśli. Kręte leśne ścieżki prostowały i układały mi wszystko a świat z perspektywy siodełka i dwóch kółek nabierał całkiem innych barw.

Obiecałam sobie, że wyrobione wiosną i latem nawyki nie znikną wraz z powrotem obowiązków i pojawieniem się rutyny. W związku z powyższym nadal się szlajam ciesząc się dobrą pogodą i bywając to tu, to tam.

Regularnie odwiedzam las po drodze głaskając "moje" owce. Nie mogę się nacieszyć jakie są rozkoszne, szkoda, że nie można ich trzymać w domu tak jak psa bo wtedy na pewno miałabym jedną lub dwie. W sumie lepiej dwie, białą i czarną, dla równowagi i pełni szczęścia. 

 

 Ja wiem, że może te spacery to żadna ekscytacja a dla nielubiących takiej formy rozrywki nawet nuda ale dla mnie niezmiennie jest to wielka frajda i radość. Nawet jak nie mam ochoty na nic więcej jak tylko na czytanie to czy nie przyjemniej czytać w lesie albo nad rzeką? Tym bardziej, że jak już nadejdą deszcze i słoty nie będę miała możliwości wyboru i wtedy sofa będzie zawsze na wygranej pozycji. Wiem, że zatęsknię za ulubionymi ławkami w lesie i za radością jaką daje rower ( kurzący się już wtedy w piwnicy ). I właśnie świadomość końca lata jest dla mnie najsilniejszą motywacją.

Powiem Wam, że myśl o tym, że po pracy pojadę do lasu bardzo często trzyma mnie przy życiu i towarzyszy niczym cień już od ósmej rano. I nawet jeśli jestem zmęczona to na myśl o leśnych ścieżkach i rowerowych endorfinach od razu nabieram sił. I jak tak sobie pędzę przez łąki i pola to nadziwić się nie mogę jaka to ja byłam padnięta...

A w Łabie wody mało, chyba pierwszy raz mogłam pójść tak daleko w głąb. Szkoda tylko, że w jasnych butach :). Za to widoki cudne, takie trochę pustynno-księżycowe.

Powoli zaczyna zmieniać się przyroda, coraz częściej słyszę szelest liści pod butami, ściółka leśna bardzo często pachnie chłodem i wilgocią, co nie zmienia ani faktu, że to nadal piękny zapach, ani że nadal wdycham go zachłannie.

Od jakiegoś już czasu, liczonego w latach ( trochę wstyd, wiem ) noszę się zamiarem pojechania do lasu bladym świtem w celu sfotografowania mgły. Póki co efekt tego marny ale może w tym tygodniu się zmobilizuję i wstanę trochę wcześniej. Nawet jak moje fotograficzne umiejętności nie podołają zadaniu to chociaż sobie popatrzę na magię budzącego się do życia dnia a to też może być fajne.

Dzisiaj na ten przykład niepiesznie wypiłam poranną herbatę na balkonie ( chwała niech będzie wolnemu dniu ), było ciepło ale mgliście, powietrze niosło zapowiedź chłodniejszych dni a ciszę poranka przerywały jedynie podmuchy delikatnego wiatru i szelest spadających z drzew liści. Nie ma co się oszukiwać, że od jesieni to nas dzielą lata świetlne. Jeszcze sama ze sobą nie ustaliłam czy się cieszę tym faktem czy nie i czy jestem na to mentalnie gotowa. I Wam i sobie życzę jesieni najpiękniejszej z możliwych i codzienności dającej szczęście i satysfakcję.