Pożegnanie lata na rowerze.

 Końcówka lata sprzyjała rowerowym przejażdżkom. Ciepłe i słoneczne dni, a co najważniejsze bezwietrzne, pozwoliły pożegnać się z latem w jedyny godny sposób. Rowerowałam często i z radością a rowerowa wycieczka, nawet taka krótka po pracy, była stałym punktem mojej codzienności.

Roześmiana szeroko przemierzałam moje leśne ścieżki a słońce przeświecało między koronami drzew kładąc mi się u stóp fantazyjną mozaiką złożoną ze światła i cienia.

Wrześniowy las traci już powoli intensywność swoich barw, coraz częściej liście szeleszczą pod kołami. Zieleń jest mniej soczysta, drzewa zaczynają gubić liście a do gamy barw wkradają się po cichu brązy, czerwienie i żółcie. Będzie pięknie za jakiś czas.

Druga połowa sierpnia to była trochę taka rowerowa posucha bo najpierw urlop, później goście ale jak już wsiadłam na rower po tej przerwie to szybko przypomniałam sobie radość jaka płynie z przemierzania świata na dwóch kółkach.

Skutki suchego lata widać dobrze na zdjęciu poniżej. Tutaj normalnie zamiast tych dwóch kałuż jest wielki staw, na środku którego znajduje się wyspa z dużym drzewem. Teraz na tę wyspę można dojść spacerkiem, nawet kaczki zamiast pływać spacerują.

Niezmiennie praktykowałam czytanie w plenerze racząc się ulubioną herbatą. Rower był codziennością do tego stopnia, że trochę zapomniałam jak to jest być po pracy w domu, stałam się mistrzynią w przygotowywaniu obiadów na dwa dni żeby nie musieć tracić czasu w kuchni. Zdecydowanie przyjemniej jest marnotrawić czas w plenerze, wiedzą o tym wszyscy. No i na szczęście mam nie-męża, który lubi i potrafi gotować i nie ma problemu z tym, że nie-żona pedałuje zamiast stać przy garach.

Motywowała mnie zbliżająca się jesień i niepewność dotycząca aury. Nie miałam gwarancji na to, że następnego dnia nie zepsuje się pogoda i nie będzie padać przez kilka następnych dni. Do prognozy pogody podchodzę sceptycznie i albo jej nie sprawdzam, albo sprawdzam i w nią nie wierzę. Niemniej jednak wrześniowe temperatury miło mnie zaskoczyły, końcówka lata pod względem pogody to był jakiś kosmos.

A niebo bardzo często mnie rozprasza chociaż ciężko się jeździ z głową w chmurach.

Zaczęłam gromadzić kasztany którymi zimą będę karmić sarny. "Tour de kasztanowce" zmusił mnie trochę do zmiany trasy i przypomniał ścieżki, o których zapomniałam wybierając las. W związku z tym pojechałam kilka razy w drugą stronę, gdzie jest równie pięknie a trasa zamiast wśród drzew wiedzie w większości przez łąki i pola. 

A w miejskim jeziorze też posucha...

Nie jestem do końca przekonana czy ta radość i ekscytacja jaką daje mi przyroda są normalne. Gdy tak jadę przed siebie to czuję taką moc, że przenoszenie gór jawi mi się jako pikuś a codzienność wydaje się być piękną, nadmorską ścieżką wyściełaną spełnionymi marzeniami. Nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych, gdzieś na trasie gubię zmęczenie i wracam do domu niesiona na skrzydłach endorfin.