Valle de Ricote, kolejna odsłona - Abaran.

Mój ulubiony obszar spacerowy, którego znam dopiero małą część jak zwykle mnie nie zawiódł. Na szczęście nie zawiodła mnie również pogoda i dosłownie na jeden dzień wypogodziło się na tyle, że miałam nadzieję, ze to już wiosna. Po przebytej chorobie miałam taką ochotę ruszyć gdzieś przed siebie, że jak tylko obudziłam się i zobaczyłam słońce, to wyskoczyłam z łóżka i w ciągu kilkunastu minut byłam gotowa do drogi.

Bez namysłu podjęłam decyzję, gdzie jechać, tzn. w jakim kierunku. Bo wiedziałam, że konkretny cel wyklaruje mi się po drodze. Lubię tak zwiedzać okolicę - nigdy nie wiem gdzie dotrę i czy uda mi się zobaczyć coś fajnego. Najczęściej po drodze dostrzegam cel mojej wyprawy ( o tam! tam chcę być bo musi być fajnie ), po czym szukam miejsca do zaparkowania samochodu i zaczynam spacer wytyczonymi ścieżkami.

Jak zwykle w doborowym towarzystwie.

Jak czasem opowiadam znajomym o tych moich samotnych wyprawach w nieznane, to stwierdzają, że jestem niesamowita. I odważna. Myślę, że po prostu nie mają odwagi powiedzieć mi prosto w oczy że jestem głupia lub szalona :). Motywuje mnie fakt, że nigdy nie myślę o tym, że się zgubię lub zabłądzę. Zawsze dodaje mi energii przekonanie, że na pewno dotrę w fajne miejsce i ciekawie spędzę dzień. Uwielbiam być w towarzystwie, otoczona ciekawymi i inspirującymi ludźmi, ale lubię również te chwile kiedy sama dla siebie jestem jedynym ludzkim :) towarzyszem. 

 Moja radość z faktu, że mogę wreszcie wyjść z łóżka, ubrać się w coś innego niż piżama, i że nie boli mnie ani głowa, ani gardło, ani płuca skutkowała tym, że byłam o krok od tego by klaskać z radości. Serio! :). Radość ze słońca, niebieskiego nieba, motyli i perspektywy fajnego dnia sprawiała, że miałam wrażenie iż stąpam trzy metry nad ziemią.

Z termosem earl grey'a jest podobnie jak z Milą - podczas takich wypraw jest to obowiązkowy element wyposażenia. Koleżanka, od której dostałam termos stwierdziła, że mu zazdrości takiego życia :).

Zupełnie nie zauważałam upływu czasu ( co można tłumaczyć tym, że w ogóle nie patrzyłam na zegarek ) i niedowierzaniem zareagowałam na fakt, że szwędałam się prawie pięć godzin. Nie miałam jeszcze ochoty na powrót do domu, ale miałam trochę herbaty i książkę, więc usiadłam na chwilę nad rzeką.

Nie mogłam uwierzyć, że poprzedniego dnia było tak zimno, że owijałam się w koc i zakładałam dodatkową parę skarpet. Następnego dnia za to tak lało i wiało, że poprzedni dzień - tak ciepły i słoneczny - wydał mi się nierealny i gdyby nie zdjęcia to pewnie bym nie wierzyła, że wydarzył się naprawdę.

Taki mały przerywnik w niepogodzie był jak spełnienie największego z marzeń. Już nie mogłam się doczekać kiedy aura zmieni się na tyle, że będę mogła spędzić cały dzień w plenerze nie marząc o jak najszybszym powrocie do domu. Spokojny spacer, delektowanie się widokami i łapanie na twarz tak rzadkich o tej porze promieni słońca było tym, czego naprawdę bardzo potrzebowałam.

Ten jeden dzień napełnił mnie energią, poprawił humor, zrelaksował i uświadomił, że zima - nawet ta najdłuższa - nie trwa wiecznie. I kiedy się skończy to będzie zielono, kolorowo, słonecznie i cudnie, ciemniejsze myśli pójdą precz ustępując miejsca tym pozytywnym, nie pozwalającym usnąć z ekscytacji.