Sierra Nevada czyli jak mi się marzył śnieg po uszy.

Z chronologią wpisów u mnie kiepsko, z systematycznością też - ale dziś nie o tym. Nie wiem jak ja to robię, że poślizg czasowy musi być. Oto dowód, pierwszy z brzegu - wpis z pachnącej pomarańczami Sevilli pojawił się po pół roku, a jego druga część
( jeśli zdążę :) ) pojawi się w pierwszą rocznicę tamtych dni...Nie wiem czemu tak... Zrobiłam sobie kiedyś listę miejsc do opisania z ich dokładną kolejnością a skończyło się na tym, że zasiadłam do pisania o Kolonii a skończyłam na Barcelonie. Dzisiaj nadejszła wiekopomna chwila i - uwaga - napiszę trochę o Sierra Nevada gdzie byłam tydzień temu. Jest na bieżąco, bez rocznego poślizgu czasowego, więc ukrywać nie będę, że jestem dumna.

Dziesięć lat "pożycia" w niezalegalizowanym póki co związku wymaga odpowiedniej oprawy. Niektórzy na tę okazję wybierają SPA, kolacje przy świecach, kąpiele w mleku i hotele, co to mają minimum cztery gwiazdki. My też wybraliśmy cztery - ale nasze cztery koła. I cztery łapy. Do tego w "hostelokempingu" dostaliśmy pokój nr 4 więc już w ogóle był szał. Cztery gwiazdki mieliśmy w oczach :).

Uwielbiam zimę, śnieg skrzypiący pod butami, a połączenie ze słońcem i z niebieskim niebem sprawia, że jak dla mnie zima mogłaby trwać wiecznie. Albo przynajmniej do wiosny :). I lubię spacery w zimowe wieczory kiedy spadające z nieba białe gwiazdki wydają się być złote w świetle ulicznych latarni. Nie miałam złudzeń co do takiej romantycznej wersji zimy w Sierra Nevada. Najzwyczajniej w świecie marzył mi się śnieg.

Rozbieg między tym co sobie planowaliśmy a tym, co udało nam się zrealizować był dosyć spory. Marzyły mi się zaspy po uszy ale aby to zrealizować, musiałabym je mieć na poziomie kolan ewentualnie. W dodatku śnieg był zmarznięty a zaspy twarde, nad czym ubolewała głównie Mila bo lubi się turlać w śniegu i włazić w zaspy. Ale turlanie było tak czy siak.

Śnieg był ale w wyższych partiach gór gdzie nie zostaliśmy wpuszczeni, bo a) nie można z psami, b) nie można w celu innym niż narty lub snowboard. A my byliśmy z Milą a ze sportów zimowych najbardziej lubimy łyżwy i sanki. Poszliśmy sobie zatem na spacer który zakończyliśmy w kawiarni.

Hiszpański bałwan jaki jest każdy widzi. A przed nim polski pies.

Śniegu jak widać było sporo ale co z tego - nie był mięciutki tak jak lubię :). Musieliśmy skreślić z listy zrobienie bałwana ( z braku odpowiedniego budulca ) oraz bitwę na śnieżki, która przy tak twardych bryłach mogłaby spowodować poważny uszczerbek na zdrowiu.

Zarówno dla mnie jak i dla Marcina ( i nawet dla Mili :) ) była to pierwsza wizyta w narciarskim kurorcie. Mnóstwo ludzi, sprzętu, restauracje, kawiarnie, sklepy sportowe i hotele. Dużo hoteli. To niekoniecznie nasze klimaty, no ale przynajmniej wiemy jak to jest i jesli kiedyś będziemy w Val di Sole albo w jakimś innym Aspen to będziemy umieli się zachować.

Ja chyba wolę raczej takie nieskażone człowiekiem kadry...

Tak czy siak fajnie było. Oprócz "wizyty na śniegu" były wieczorne spacery po Granadzie ( w tym po wąskich uliczkach które mieliśmy tylko dla siebie ). Alhambrę już kiedyś opisałam, a teraz udało nam się zobaczyć ją z miasta w nocnej scenerii. Do środka nie wchodziliśmy bo dwa razy wystarczą chyba...Głównym celem wyjazdu był śnieg i ten punkt został zaliczony, aczkolwiek śniegu było mało. A sanki, bałwany i śnieżne bitwy muszą poczekać do kolejnej zimy.