Pierwszy ciepły weekend.

Następnego dnia po powrocie ze Sierra Nevada, podczas porannego spaceru z Milą, zobaczyłam sąsiadów pakujących się do samochodu. Podeszłam pogadać i dowiedziałam się, że jadą na weekend nad morze. Zapytali, czy mam chęć się przyłączyć 

( Marcin niestety wrócił już do pracy i był w drodze do UK ) na co odpowiedziałam : "no pewnie". I dalej sobie gadaliśmy bo ja nie wzięłam tego na poważnie. Pedro się krzątał przy samochodzie a Paqui wnosiła z domu pakunki. Po chwili powiedzieli, że co prawda im się nie spieszy ale może lepiej żebym już szła się szykować bo czym szybciej dojedziemy, tym będziemy mieć więcej czasu na przygodę :). Upewniłam się tylko, czy mówią poważnie, a że mi wyjazdowych propozycji nie trzeba powtarzać dwa razy, w ciągu 15 minut byłam gotowa do drogi.

Spakowanie się polegało na wyrzuceniu na łóżko ciuchów ze Sierra Nevada ( bo jeszcze nie zdążyłam się rozpakować ) i wrzuceniu czystych na najbliższe dwa dni. Dorzuciłam kosmetyczkę, ręcznik, karmę dla Mili i kilka piłek, zarzuciłam torbę z aparatem, i już.  Naprawdę mało jest rzeczy które potrafią mnie tak zmobilizować :).

Ci znajomi mają furgonetkę, której tył przerobiony jest na pokój - mają materace do spania, szafki, światło a nawet telewizor. Warunki komfortowe do podróżowania i nie martwienia się, gdzie spać, aczkolwiek na ten weekend mieliśmy zarezerwowany nocleg w hostelu. Mila została ulokowana w "części mieszkalnej" razem z dwoma psiakami znajomych, a my w świetnych humorach ruszyliśmy w drogę.

Po około dwugodzinnej podróży dotarliśmy na miejsce gdzie czekała na nas reszta ekipy. Ulokowaliśmy się w pokojach, przebraliśmy ( 27 stopni to wystarczający powód, żeby wyskoczyć z długich spodni i z polarów - jak wyjeżdżaliśmy to nic nie zapowiadało takich upałów ) i wyruszyliśmy na szlak. Naszym celem na dzisiaj był spacer wzdłuż linii brzegowej morza.

Wspinaliśmy się na klify, schodziliśmy do zatok i na małe plaże tylko po to, by za chwilę znów wspinać się wysoko. Pogoda fantastyczna, piękne widoki, morska bryza, w tle szum fal oraz pyszny prowiant na piknik po drodze - pamiętam, że wtedy sobie pomyślałam, że nie chciałabym być nigdzie indziej. I że chwilę, która trwa bez namysłu zaliczyłabym do tych idealnych.

Mila otworzyła swój sezon kąpielowy, jak zwykle wbiegła do wody zanim się zorientowałam i jej na to pozwoliłam. Tylko z jej miny mogłam wyczytać pytanie : "no ale przecież mogłam, nie?" :). Przez prawie dwa dni pobytu nad morzem niewiele było chwil, w których Mila sucha była. Jej szczęście moim szczęściem więc co innego mogłam zrobić oprócz rzucania jej piłek żeby je z morza aportowała :).

Wiecie jak to jest, kiedy człowiekowi jest fajnie i miło...To oderwanie od rzeczywistości, skleroza dotycząca upływającego czasu wymieszana z głupią nadzieją, że może dzisiaj - tak wyjątkowo - czas na moment się zatrzyma. Niestety, zachodzące powoli słońce uprzytomniło nam, że pora wracać, na szczęście szło nam zdecydowanie szybciej bo już wszystko, co powinno być zatrzymane w kadrach, zostało uchwycone. I nie robiliśmy długich postojów na zdjęcia. Aczkolwiek jedyna Polka w grupie nadal pstrykała jak szalona :).

Nie byłabym sobą gdybym nie nazbierała kamieni. W ciągu dwóch dni napełniłam średnią reklamówkę. Co kamień to ładniejszy, niepowtarzalny i wyjątkowy. No wiecie, takich okazów nie znajduje się codziennie :). I jak nie ja to pewnie inni by wzięli a na to przecież pozwolić nie mogłam :). Nie?

Wieczorem poszliśmy na spacer po mieście i na kolację, z której najbardziej pamiętam najpyszniejszą sangrię świata :). W kielichu mogącym spokojnie posłużyć za małe akwarium :). Następnego dnia czekała nas wspinaczka na wielgachną skałę - ale o tym niedługo. Czyli za pół roku pewnie :).