Sevilla rok później.

Zeszłoroczną wiosnę przywitałam w Sevilli. Od tamtego czasu minął równo rok więc to świetna okazja by w rocznicę tamtych dni wrócić na chwilę do Andaluzji. W doborowym towarzystwie, w świetnych humorach i w promieniach wiosennego słońca spacer po Sevilli był niebywałą przyjemnością. Uwierzyć nie mogę, że minął już rok.

Sevilla zadbała o nasze doznania wzrokowe - piękna architektura, typowe dla krajów śródziemnomorskich wąskie uliczki oraz mnóstwo ciekawych detali, których zawsze szukam. Kwitnące właśnie drzewka pomarańczowe postarały się o inny rodzaj doznań - wszędzie roztaczał się piękny zapach kwiatów pomarańczy - takie zapachowe tło naszych spacerów...

Ciekawość zaglądania w zaułki i bramy potrafi być czasami sowicie wynagrodzona. Niby to pierwszy stopień do piekła ale to mnie w ogóle nie odstrasza.

Sevilla zachwyca zabytkami i architekturą - no wiadomo. Moją uwagę przykuwały jednak detale - te typowo andaluzyjskie, jak i te nie mające z Andaluzją nic wpólnego. Zawsze wypatruję takich drobiazgów i szczegółów, aczkolwiek i tak pewnie wiele mi umyka i to wcale nie przez krótkowzroczność wspomaganą szkłami kontaktowymi. Póżniej te wychwycone detale układają mi się w obraz miasta.

Uwielbiam typowo hiszpańskie kafelki - azulejos - dodają ulicom kolorytu a niektóre z nich potrafią opowiadać historie. Dzieje i tradycje Hiszpanii pokazane za pomocą małych ceramicznych płytek.

Bary tapas i sklepy, które pamiętają stare, dobre czasy...

Religijność w hiszpańskim wydaniu.

Ponieważ zbliżała się Wielkanoc na każdym kroku można było spotkać wielkotygodniowe akcenty. Wielki Tydzień jest dla Hiszpanów najważniejszym okresem w roku i chyba żadne ze świąt nie wywołuje u nich tylu uczuć. Wielkotygodniowe procesje to coś co naprawdę warto zobaczyć przynajmniej raz w życiu.

W miejscach takich jak to poniżej zawsze dobrze się czuję. Nagromadzenie przedmiotów jest mi znacznie bliższe niż nowoczesny minimalizm - pomimo tego, że modny, to jakoś tak nie do końca w moim guście :).

Po co się spieszyć do domu jak można sobie przycupnąć na murku i poczytać co tam w świecie...

Wbrew minie jaką ma ta pani nie oberwałam parasolką :). Nie tym razem :)

Czas naprawdę pędzi jak odrzutowiec. Albo nawet jak Pendolino. Dzisiaj "papierowa" rocznica weekendu w Sevilli a ja mam wrażenie jak by to było tydzień temu.