Nasza duńska, świąteczna przygoda

 Składając Wam życzenia świąteczne wspomniałam, że spontanicznie podjęliśmy decyzję, żeby spędzić Święta w Kopenhadze. Już w Danii okazało się, że oprócz tego, że ten wyjazd był spontaniczny to jeszcze był niezapomniany ale o tym za chwilę. To będzie długa historia zatem tym, którzy mają zamiar dotrwać do końca polecam herbatę, kawę lub wino, w zależności co kto lubi i na co ma akurat ochotę. 

W październiku, kilka dni po powrocie z Alzacji, kiedy chcieliśmy jechać na zakupy okazało się, że samochód odpala ale nie można wrzucać biegów. Auto wylądowało w warsztacie po powrocie z którego radziło sobie świetnie a my byliśmy pewni, że zostało naprawione. Jeździliśmy regularnie i nic nie wskazywało na to, że dzieje się coś niepokojącego. Do Kopenhagi wyruszyliśmy 23 grudnia o 6 rano, trochę po jedenastej już parkowaliśmy i ruszaliśmy zwiedzać miasto. Byliśmy radośni, pełni entuzjazmu, w duńskiej stolicy na każdym kroku dało się poczuć świąteczną atmosferę, uliczki błyskały tysiącami światełek i pachniały grzanym winem, najpyszniejszym jakie piłam. Chociaż jeśli chodzi o wino to już kolega z pracy mnie uprzedził, że duńska wersja jest pyszna, z pokrojonymi migdałami i żurawiną. Do szczęścia brakowało nam jedynie śniegu, który za to spadł w Wigilię i to od razu z rozmachem, gęstymi i wielkimi płatkami. Byłam wniebowzięta, piękniej być nie mogło. Wieczorem poszliśmy na kolację a po niej pojechaliśmy do wynajętego na dwie noce mieszkania.

Kolejnego dnia w planach mieliśmy zwiedzanie Kopenhagi, co jak się okazało wcale nie było tak łatwe jak wygląda. Nasz plan zmienił się w momencie, kiedy odpaliliśmy samochód, w tym też momencie zmieniły się nasze miny, chociaż moja na krótko. Okazało się, że w ten cudowny, duński poranek nasz samochód postanowił zepsuć się po raz drugi, dokładnie w ten sam sposób co po powrocie z Alzacji. W tym momencie przekonacie się, że mój niepoprawny optymizm, którym tak często się chwalę, od szaleństwa dzieli niewiele. To nic, że była Wigilia, niedziela, a my byliśmy pięć godzin od domu, w obcym kraju, ja nadal wierzyłam w to, że wszystko się ułoży. Byłam tak pewna tego, że wszystko będzie dobrze, że wiecie co? Było. Jak się później okazało ( uwaga spoiler ) nie na długo ale jednak. Nie straciłam wiary w magię Świąt i dobroć ludzi. Szybko udało nam się ogarnąć mechanika, który w kilka minut usunął nam błąd "na łączach", co rzekomo było winne problemowi ze skrzynią biegów.

Kiedy jeszcze czekaliśmy na mechanika zarzekaliśmy się, że jak tylko uda się ruszyć to anulujemy duńskie plany i od razu wracamy do domu a po Świętach oddajemy samochód do naprawy. Jednak szybkość, z jaką udało nam się uruchomić samochód otuliła nas takim entuzjazmem, w sumie to głównie mnie, że zaczęłam roztaczać przed nami wizję tego co stracimy, i że nie pojedziemy do Aarhus, i że przecież w razie czego jutro też zadzwonimy po tego mechanika ( którego już zdążyliśmy się zapytać, czy w razie czego przyjedzie na kwadrans uratować wariatów ). Jak widać umiem gadać tak, żeby brzmiało to przekonująco i wiarygodnie, bo ... postanowiliśmy zostać i kontynuować realizację planu wycieczki. Znów pojechaliśmy do Kopenhagi a następnego dnia do Aarhus, robiąc po drodze przystanek w Odense, gdzie mieszkał H. Ch. Andersen. Do tego czasu wszystko było ślicznie cudnie a my zupełnie zapomnieliśmy o tym, że coś może pójść nie tak. Ale poszło, i to już następnego dnia.

Kiedy chcieliśmy ruszyć spod hotelu okazało się - ale niespodzianka - że nie można wrzucić biegu. Kogoś z Was tym zaskoczyłam? Zatem postępując zgodnie z dobrze już znanym scenariuszem zadzwoniliśmy po wyszukanego w internecie mechanika, który okazało się, może przyjechać dopiero za dwie godziny. W ogóle nas to nie zmartwiło i ruszyliśmy w miasto, do skansenu, który zobaczyłam kiedyś u Ani z Norwegii. Ten skansen był naszym głównym punktem zwiedzania w Aaarhus, głównym i jedynym. Po nim chcieliśmy wracać do domu co jak już się pewnie domyślacie okazało się wcale nie takie łatwe. Bo kiedy przyjechał mechanik okazało się, że auto wymaga wizyty w warsztacie, a przedtem jeszcze transportu lawetą. No sami powiedzcie czy my jesteśmy normalni? Co tam problemy z autem i fakt, że do domu daleko. Świat się sam nie zwiedzi, trzeba korzystać z każdej nadarzającej się okazji i mieć w życiu odpowiednio poustawiane priorytety.

Następnego dnia okazało się, że usterka wymaga kilku godzin pracy chociaż i tak w tym całym nieszczęściu mieliśmy farta, że mechanicy się nad nami zlitowali i potraktowali nas priorytetowo. Przedłużyłam sobie wolne o jeden dzień, kolejnego jednak powinnam być już w pracy zatem podjęliśmy decyzję, że ja wrócę do Hamburga pociągiem a Niemąż zostanie w Aarhus do następnego dnia. Oczywiście jak to podczas takich historii bywa okazało się, że problem jest poważniejszy niż nam się wydawało i niezbędna jest wymiana sprzęgła, przy okazji jeszcze zdecydowaliśmy się na wymianę jakiejś tarczy ( o to jakiej i do czego służy mnie nie pytajcie 😊 ), co delikatnie zasugerował mechanik pokazując nam jak bardzo już zużyta jest ta nasza. W konsekwencji tego mój towarzysz życia wrócił do domu dwa dni po mnie ale podobno auto śmiga jak nowe chociaż jeszcze nie miałam okazji się o tym przekonać.

Tak więc tak to było w Danii moi mili, co przeżyliśmy to nasze. Spędziliśmy fajne Święta, poznaliśmy kilku sympatycznych mechaników samochodowych i miłego pana od lawety, widzieliśmy zasypaną śniegiem Kopenhagę, wieczór wigilijny spędziliśmy w indyjskiej restauracji usytuowanej w piwnicy, piliśmy najpyszniejsze grzane wino jak do tej pory, po raz pierwszy byliśmy w libańskiej restauracji z której wyszliśmy zachwyceni i najedzeni po uszy. Ja podczas pięciogodzinnej podróży powrotnej pociągiem przeczytałam prawie całą książkę, napisałam część wpisu podsumowującego rok i poznałam Argentynkę mającą urodziny dzień wcześniej niż ja.

Na ten Nowy Rok życzę i Wam, i sobie, żeby jedynymi problemami jakie los postawi na naszej drodze były te, które da się potraktować ze śmiechem i rozwiązać w kilka chwil. Ale żeby nie wymagały dużych nakładów finansowych, np. takich jak 1800 euro plus 50 euro za lawetę. Zawsze trzeba być dobrej myśli bo po co być złej. Trzymajcie się radośnie. W jakich nastrojach wkroczyliście w Nowy Rok?