Stambuł. Wpis dla spokoju ducha

 Wyszukując zdjęcia do całkiem innego stambulskiego wpisu uświadomiłam sobie jedno - nie poświęciłam Stambułowi na blogu wystarczającej uwagi. Niby pisałam o nim trzy razy ale jeden wpis był ogólny, jeden dotyczył rejsów statkami, a jeden azjatyckiej części miasta. O samym Stambule pisałam niewiele a na zdjęciach w przeważającej części widać jedynie meczety, na których punkcie miałam i nadal mam takiego hopla jak w temacie palm jadąc pierwszy raz do ciepłych krajów, z tą różnicą, że z palmami już mi przeszło.

Zatem pozwólcie, że dzisiaj wrócimy do Stambułu bo myśl, że nie wyczerpałam tematu uwiera mnie od kilku już dni, to będzie wpis dla spokoju ducha. Jak ktoś tak jak ja przywozi z każdego wyjazdu setki zdjęć to później chciałby podzielić się ze światem wszystkim co zobaczył fajnego. W Stambule tych fajności było całkiem sporo, dla każdych upodobań i gustów a ta mieszanka praskiej bohemy, wąskich ulic typowych dla Półwyspu Iberyjskiego i powiewu azjatyckiej egzotyki warta jest uwagi.

Lojalnie też uprzedzam, że do Stambułu jeszcze Was zabiorę i to przynajmniej dwa razy bo jak się właśnie okazało, w opowiadaniu o Stambule mam dużo zaległości.

 Aha, wpis ten powstaje przy współudziale burzy i ulewnego deszczu co w ogóle nie przeszkadza mi w tym, żeby siedzieć na balkonie. Plan na to lato zakładał wyciskanie z codzienności tyle ile się da a skoro akurat ostatnio codzienność jest deszczowa to biorę co mi daje, wybrzydzać nie będę. Wiem, że kiedyś za tą balkonową codziennością zatęsknię zatem pozwolić nie mogę żeby dzień zepsuło mi coś tak przyziemnego jak ulewny, zagłuszający wszystko deszcz.

Stambuł zaskakiwał mnie na każdym niemal kroku bo jak tylko sobie pomyślałam, że w tym akurat miejscu jest zupełnie zwyczajnie zauważałam coś co sprawiało, że szybko zmieniałam zdanie. Ładnie bywało nawet tam gdzie było brzydko, moją uwagę przykuwały nawet budynki pozbawione tynku lub drzwi, sama przed sobą udawałam, że nie dostrzegam miejsc, w których było obskurnie. Myślę, że dla miast nie będących naszym własnym, tym w którym mieszkamy, mamy więcej pobłażliwości i tolerancji.

Stambuł to jedno z miast, w których nawet błahe rzeczy wydają się niezwykłe. Egzotyczny wydaje się starszy pan ze swoim kramikiem, otulony mgłą poranek czy wygrzewający się na słońcu kot. Mając to wszystko we własnym kraju nie zwracamy na to zbyt dużej uwagi a na wakacjach wszystko wydaje się niezwykłe i nabiera dodatkowego znaczenia. Może sekret tkwi w tym, że jesteśmy wypoczęci, zrelaksowani i podekscytowani co pozwala nam odczuwać i dostrzegać codzienność ze zdwojoną mocą?

Chociaż nie można nie widzieć egzotyki w malutkiej szklaneczce herbaty pitej przy niskim jak dla przedszkolaków stoliku, bułki z gorącą grillowaną rybą na śniadanie, patrzenia na miasto z jednego z wielu mostów i zatrzymania się tylko po to aby wysłuchać śpiewu muezzina.

Dzień, w którym zrobiłam ostatnie ze zdjęć był niezwykły chociaż normalny zwyczajnie. Pamiętam za to doskonale to uczucie, że w Stambule widzieliśmy już wszystko to co najważniejsze, zatem dzisiaj bez pośpiechu możemy robić wszystko i nic, iść przed siebie wszędzie tam gdzie najdzie nas ochota, spróbować odkryć coś nowego albo wrócić do widzianych już miejsc, błądzić w labiryntach stambulskich ulic albo usiąść z kawą nad wodą i nie robić absolutnie nic w oczekiwaniu na koniec dnia. I tak się cudnie złożyło, że tego ostatniego dni robiliśmy wszystko po trochu, w najlepszych możliwych proporcjach.