Apetyt rośnie w miarę jeżdżenia

 Napędzana apetytem na życie i wielką miłością do roweru systematycznie łączę ze sobą te dwie rzeczy. W efekcie tej mieszanki otrzymuję niezawodny i zawsze mi smakujący przepis na udany dzień lub zwykłe popracowe popołudnie. Na tegoroczne lato czekałam wyjątkowo długo bo wiosna też była taka sobie, co zdecydowanie pobudziło mój apetyt na życie i niedający się niczym okiełznać głód na dobre chwile.

W zanadrzu, bo tak zwykłam nazywać te ciut bliższe i dalsze okolice, mam na szczęście mnóstwo fajnych tras, w których mogę z radością przebierać i dopasowywać je do poziomu popracowego zmęczenia i ilości wolnego czasu. I chyba najbardziej wielbię te spontaniczne przejażdżki, których w ogóle nie miałam w planach, a które wskoczyły w rozkład dnia w ostatniej chwili.

Długość letniego dnia daje niczym nieograniczony ogrom możliwości do życia na rowerze, uwielbiam lato za to, że nawet o 19-stej jest jeszcze wystarczająco wcześnie, żeby na rowerze ruszyć w świat. Z przyjemnością z tego korzystam, lubię takie wieczory.

Jakiś czas temu pod jednym z wpisów, w którym jak to ja tryskałam wywołanym latem entuzjazmem, dostałam zapytanie, czy nie korzystam również z życia od wiosny do jesieni. Autora tego komentarza przeserdecznie pozdrawiam. I cóż, w te gorsze pogodowo pory roku staram się jak mogę wycisnąć z codzienności ile się da i nieskromnie przyznam, iż niemal przez cały czas wychodzi mi to świetnie. Jednak ja jestem włóczykijka, fanka zakurzonych od chodzenia butów, zaczerwienionego od słońca czoła. I chociaż jesienią i zimą w ogóle się nie nudzę to jednak ile można czytać książki, malować po numerach albo splatać makramy? W deszczowy jesienny deszcz stoję sobie z kubkiem herbaty w kuchennym oknie i w myślach przemierzam te wszystkie rowerowe trasy, za którymi tęsknię okrutnie. Nie wiem co jest lepszego od spędzania wolnego czasu wśród lasów, łąk i pól, a może poprostu ja jeszcze czegoś takiego nie znalazłam. Bo chociaż pasji mam wiele to te ulubione wiążą się z byciem poza domem. Nie lubię żyć tylko codziennością rozpiętą na trasie praca - dom i to może dlatego późna jesień i zima są dla mnie najczęściej stratą czasu.

I kiedy tak mknę sobie na rowerze przez świat to wydaje mi się, że nie ma w tym momencie nic piękniejszego, ani cudowniejszych widoków, ani szczęśliwszego rowerzysty. I chociaż wśród ulubionych tras prym wiodą te usiane wśród przepięknej natury to czasem, najczęściej przypadkiem, odkrywam małomiasteczkowe cuda. Spontaniczne zjechanie z trasy to zawsze jest przygoda. Ba, całe lato jest przygodą, nie tylko na rowerze no ale w moim przypadku w dużej mierze ( mam nadzieję, że Waszej uwadze nie umknął ten jakże bystry rym ).

Fajne jest życie na rowerze bo nawet w tej trudnej codzienności rozciągającej się pomiędzy kolejnymi urlopami pozwala na bycie w drodze.