Złota litewska jesień

 Powoli acz systematycznie pozbywam się dni urlopowych, które mi jeszcze zostały, a zostało niemało. Ich stan zmienił się trochę ostatnio za sprawą pobytu na Litwie ale i tak mam jeszcze tego urlopu tyle, że czasem się zastanawiam co ja z nim zrobię. A przede wszystkim gdzie. Pomimo tego, że głównym celem naszego litewskiego urlopu była uroczystość rodzinna nie zabrakło spacerów i krótkich wyjazdów. Na szczęście na Litwie mam towarzystwo ku włóczędze sprzyjające, oczywiście moja osobista wersja powsinogi poleciała ze mną i cóż... wróciła zachwycona. 

Litewska jesień jest piękna, zwłaszcza ta tegoroczna za sprawą przecudnego października. Ma dużo wspólnego z jesienią polską a powiem Wam, że dla porównania ta północnoniemiecka jest zupełnie inna. Nie wiem czy to za sprawą klimatu czy innych gatunków drzew ale tutaj jest bardziej zielono niż kolorowo chociaż są to raczej ciemne odcienie zieleni. Nawet dzisiaj wracając do domu samochodem stwierdziłam, że pojadę obrzeżami a nie autostradą żeby sprawdzić jak się te jesienne sprawy ( czyt. drzewa ) mają. I co? I nic. Nadal jest nieciekawie. Dlatego bardzo się cieszę, że się tą litewską jesienią nacieszyłam.

Było ciepło, słonecznie i sucho, powietrze pachniało tak obłędnie, że spełniło wszystkie oczekiwania jakie pokładam w październikowej aurze. W tej gamie aromatów brakowało mi tylko zapachu palonych liści albo dymu z kominka, które uwielbiam. Podczas tego pobytu na Litwie okazało się też, że ja jednak jestem grzybiarką, a przynajmniej jeśli chcę, to potrafię nią być. W czasie jednego ze spacerów po lesie wróciliśmy do domu z siatką pełną grzybów, z czego duża ich część to była moja, tak moja!, zasługa. Czasami pisałam tutaj o tym, że grzybiarka ze mnie kiepska bo mnie w lesie za dużo rzeczy rozprasza, te wszystkie szyszunie, mchy i piękne drzewa skutecznie odciągają moją uwagę od rzeczy w grzybobraniu najistotniejszej, czyli grzybów. Towarzyszę grzybiarzom z wielką chęcią, z wielką chęcią grzyby czyszczę i jem ale do zbierania nadaję się średnio. A w tym roku proszę, sukces pełną gębą, moją radość po znalezieniu pierwszego grzyba słychać było w całym lesie. Ta radość mnie zmotywowała a ja się czułam jak w grzybim raju, co krok to grzyb ( no prawie 😀 ). Dobrze, że miałam moją nieodłączną materiałową siatkę na aparat, pełniąc funkcję koszyka na grzyby spisała się idealnie.

Co roku się boję, że przegapię jesień bo nie wiem czy też tak macie, ale w moich wyobrażeniach jesień w najpiękniejszej swojej wersji trwa dosłownie moment. Wystarczy chwila albo silny wiatr i te wszystkie kolorowe liście szeleszczą nam pod butami. To oczywiście też ma swój urok bo szuranie to jedna z radości życia, nawet tego dorosłego, ale nie ma prawdziwej jesieni bez jesiennych drzew.

Przyrodników i znawców tematu bardzo proszę o fachową opinię czy to normalne, że rzepak kwitnie pod koniec października?

Tak się bałam tej tegorocznej jesieni, zarzekałam się, że w tym roku jesieni nie będzie a tu proszę, nadeszła w swojej najpiękniejszej wersji. Jak tak dalej pójdzie to za rok będę wyczekiwała jesieni z równym utęsknięniem jak wyczekuję wiosny i lata. Albo zimy. I chociaż listopad jest już chłodniejszy i czuć spadek temperatur to i tak jest super na tyle, że nie trzeba wyciągać z szafy zimowych kurtek. Lekki płaszcz w zupełności wystarcza nawet takiemu zmarźluchowi jak ja, do tej pory tylko raz włączyliśmy ogrzewanie co przy byciu mną naprawdę nosi miano sukcesu. Niech taka jesień trwa i trwa a po niej niech przyjdzie równie zachwycająca zima.