Spacer po wnętrzu ziemi

 Przeglądając zdjęcia do poprzedniego wpisu podsumowującego miniony rok zdałam sobie sprawę, że pomimo nie zawsze sprzyjających okoliczności dużo się działo i to było fantastyczne dwanaście miesięcy. Niezapomniane i różnorodne, wesołe i wzruszające, chociaż bywały i dni, że chciałam je wykreślić z życiorysu grubą krechą. Jeśli chodzi o pozytywy to byłoby przemiło gdybym za rok o tej porze również i o tym roku mogła powiedzieć to samo, no i będę się starać żeby tak było. Póki co nic nie planuję, no dobra może tak trochę i delikatnie, żeby się za bardzo nie poobijać podczas lądowania na ziemię kiedy rzeczywistość jednak podetnie skrzydła. Ostatnie miesiące pokazały mi wielokrotnie, że lepiej nic nie planować tylko działać spontanicznie bo wtedy i frajdy więcej, i śpi się spokojniej.

Jakiś czas temu podłączyłam dysk do laptopa i ... przepadłam oglądając własne zdjęcia. Dobrze, że w moim światopoglądzie istnieje głębokie przeświadczenie o tym, że zawsze ale to zawsze trzeba mieć w kuchni coś do przyrządzenia na szybko chociaż ja bardzo lubię gotować i zaszyć się po pracy przy garach. To przeglądanie zdjęć uzmysłowiło mi o jak wielu miejscach jeszcze tutaj nie pisałam i nie podzieliłam się z Wami zachwytem i wrażeniami, sprawiło też że zapewne jak już się domyślacie zapomniałam o zrobieniu obiadu. 

Nadrabianie blogowych zaległości zacznę już dziś zabraniem Was do jaskini. Wiem, że jakość tych zdjęć jest kiepska zatem wspomóżcie się wyobraźnią. Fotografowanie pod ziemią przekracza moje umiejętności chociaż frajdę mam taką jakby mi wychodziły. Najśmieszniejsze jest to, że mnóstwo zdjęć nie wyszło a ja za możliwość ich zrobienia i późniejszego skasowania zapłaciłam 10 euro bo w jaskini fotografowanie jest płatne. Ale i tak było warto bo na szczęście nie na wszystkich zdjęciach widać, że do fotografowania w ciemności niekoniecznie się nadaję. 

Jaskinia Bielańska była pierwszym punktem naszej słowackiej wycieczki, pojechaliśmy do niej prosto z Polski bo od granicy to około dwadzieścia kilometrów. Pierwsze co nas zaskoczyło to długaśna kolejka do wejścia bo oczywiście w swojej spontaniczności nie kupiliśmy wcześniej biletów wstępu no bo przecież covid i w ogóle, na pewno nie będzie dużo ludzi. Tłumy przekroczyły nasze najczarniejsze scenariusze, dobrze że chociaż można było kupić coś ciepłego do picia. To mi uratowało życie bo pogoda tego poranka była kiepska a niewidoczna mżawka zmoczyła nas jak ulewa.

Jaskinia Bielańska jest jedną z najczęściej odwiedzanych słowackich jaskiń i jedyną udostępnioną zwiedzającym w Tatrach Wysokich. Jest uznana za narodowy pomnik przyrody a podczas ponadgodzinnego spaceru jej komnatami i korytarzami możemy podziwiać stalaktyty, stalagmity, jeziorka, wodospady i fantazyjne formy wapienne.

Rzadko "zapuszczam" się pod ziemię i ta wycieczka naprawdę mnie zachwyciła i bardzo mi się spodobała. Była tajemnicza i pobudzała wyobraźnię a ja byłam tak podekscytowana, że w ogóle nie czułam pięciostopniowego chłodu i miałam gorące policzki. Po wyjściu na powierzchnię okazało się, że po tych rozgrzanych policzkach spływał mi roztopiony wilgotnością tusz do rzęs a próby jego usunięcia jedynym dostępnym specyfikiem czyli wodą sprawiły, że wyglądałam jak panda, zapewne pierwsza spotkana w Tatrach. Jestem pewna, że mój śmiech kiedy zobaczyłam się w lustrze słychać było hen daleko bo odbijał się echem od tatrzańskich szczytów.

Bardzo mi się w tej jaskini podobało i chociaż bezustanne trzymanie się chmur jest szalenie fajne to czasem warto stracić chmury z oczu i zajrzeć pod ziemię.

Gotowi na nowy tydzień? Życzę Wam, żeby się działy same fajne rzeczy.