Moje miejsca mocy

 Codzienność ostatnio ciemna i szara co nie sprzyja spacerom, że już o rowerze nie wspomnę. Nie przeszkadza mi zimno, mróz ani grad, tylko ta ciemność tak wczesna, o tak! Ona mnie najbardziej pozbawia sił witalnych. Tęsknię okrutnie za spacerami ale kiedy wracam z pracy w ciemnym mroku to już naprawdę niewiele mi się chce a już z pewnością nie chce mi się łazić po ciemnym lesie nawet jeśli strachu nie czuję żadnego.

Bardzo lubię jesień i zimę, najtrudniejsze są dla mnie początki i pogodzenie się z faktem, że już nie będzie słonka, ciepła i herbat na balkonie w towarzystwie rozśpiewanego ptactwa, a tego złowrogo brzmiącego kraaaa, kraaaa nie lubię. Jak już się ze zmianą pogody oswoję to kocham wszystko, nawet to co najgorsze czyli mrozy, chłody i wichury. Tylko ta zbyt szybko zapadająca ciemność mi doskwiera trochę bardziej bo nic już nie można uszczknąć z dnia, no bo jak to zrobić skoro o 16stej zaczyna się noc i naprawdę bardzo muszę się starać, żeby po powrocie z pracy nie iść prosto pod prysznic i dalej kierunek piżama?

W dni wolne najczęściej psuje się pogoda i ta zasada mam wrażenie świetnie się sprawdza odkąd pamiętam. Ale dzisiaj trochę z tego okienka pogodowego skorzystałam, z ekstra dnia wolnego też, chociaż zimno było przeokrutnie. Niech Was nie zmyli niebieskie niebo bo był jeden stopień. Ale przynajmniej było jasno chociaż bardzo wiało! Najważniejsze, że nie padało a przynajmniej nie podczas spaceru bo jak tylko wróciłam do domu to zrobiło się ciemno i rozpętało się gradobicie a ja podziwiałam ten spektakl stojąc przy kuchennym oknie i lepiąc kotlety z jajek.

Podjechałam samochodem do lasu i poszłam na tak długo wyczekiwany i wytęskniony spacer po niektórych moich miejscach mocy czyli takich naturalnych powerbankach. Pozwólcie, że Was teraz po nich oprowadzę, będzie to opowieść w odcinkach a ja naprawdę mam nadzieję, że kolejną ich część odwiedzę już na rowerze. Ach, jak mi bardzo tego brakowało...

Byłam już bardzo regularnych spacerów stęskniona i silnie zmotywowana żeby pójść przed siebie niezależnie od tego co na dzisiaj zaplanowała sobie aura. Na szczęście okazała dobroć i patrząc na ostatnie dni było bardzo przyjemnie. W sumie to nawet w wichurę i śnieżycę poszłabym tak czy siak, na przekór wszystkim dylematom. W minioną sobotę moje dylematy skończyły się tak, że praktycznie na raz zjadłam całe opakowanie, czyli 10 sztuk "pomponików", które uwielbiam a nazywam tak słodkości przypominające ciepłe lody, na spodzie z wafla i oblane czekoladą, niektórzy mówią na to "murzynki". I nie dość, że ja te pomponiki zeżarłam z wielką przyjemnością to jeszcze nie czułam z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia nawet wtedy, kiedy zgniatając kartonik niechcący zerknęłam, że pochłonęłam prawie tysiąc kalorii. Tysiąc ale jaki pyszny!

Uwielbiam te moje wszystkie spacerowe szlaki gdzie łączy się wszystko to co w przyrodzie najpiękniejsze a co zimą jakby mniej widać. Ale przyjemność ze spacerów zawsze taka sama, przeogromna, i można się wyciszyć i myśli poukładać w odpowiedniej kolejności w równym rządku kiedy w głowie zamęt. Jestem szczęściarą bo mam wokół same dobrodziejstwa - lasy, łąki, pola, stadniny konne, owce, jeziora, wydmy i rzekę a najfajniejsze jest to, że wszystkie te cuda oplatają ścieżki rowerowe.

To był prześwietny dzień i liczę na taki sam weekend, może być zimno i mroźno ale niech będzie jasno a nie, że zmrok już od rana bo mam na jutro fantastyczny plan - pojechać rowerem nad rzekę bo dawno mnie już w tamtych rejonach nie było i tęsknię bardzo!

A Wy jakie macie plany na ten przedostatni weekend stycznia?