Spod samiućkich Tater.

Cieszy mnie bardzo, że na poprzedni pourlopowy wpis zareagowaliście tak ciepło i entuzjastycznie. Wasza reakcja na moje górskie zdjęcia odzwierciedla tę moją na pierwszy widok Tatr po tak długiej, zbyt długiej, przerwie. Długo żyłam bez gór ale z wieczną za nimi tęsknotą.

Do miejsca zakwaterowania dotarliśmy późnym wieczorem, góry przykrywała kurtyna utworzona z ciemności nocy ale za to niebo świeciło milionami gwiazd. Pobudkę następnego dnia pamiętać będę długo. Bladym świtem obudziłam się w pokoju skąpanym w słońcu, mieliśmy okna na wschód i południowy wschód co gwarantowało jasne, złociste poranki zawsze wtedy kiedy dopisywała pogoda, czyli przez cały pobyt z wyjątkiem jednego dnia kiedy to przez północy szalała burza i nawałnica jakiej dawno nie przeżyłam. 

Obudziłam się tego pierwszego dnia, spojrzałam w okno i do tego, co zobaczyłam uśmiechnęłam się uśmiechem kończącym się z tyłu głowy, hen hen za uszami. Z obu okien rozciągał się widok na Tatry i pagórki usiane domkami, widziałam owce i rzekę parę kroków od domu. Nie mogąc się zdecydować, które z okien oferuje piękniejsze widoki, tuptałam sobie ładnie między oknami. Tak wyglądały moje poranki.

Zakochani widzą serce.

Mieszkaliśmy między Białką a Bukowiną ale zajeżdżaliśmy tam rzadko bo najpiękniej i najfajniej było nam właśnie w tej naszej wiosce pomiędzy. Najpilniejsze potrzeby zaspokajał nam wiejski sklep z opcją kupowania "na zeszyt" co widziałam kilka razy ale nigdy nie skorzystałam, chociaż w sklepie bywaliśmy regularnie 😊. Był tam jeszcze kościół, jedna restauracja i budka z oscypkami. I przemili ludzie, biegające luźno psy, babcia pasąca gęsi i wyglądająca jak z obrazu Chełmońskiego, cisza, spokój i powietrze pachnące błogostanem. I góry, ale to już przecież wiecie.

Przyjechaliśmy na urlop w góry i to był nasz przewodni plan i sens całego tu pobytu. Kontakt z cywilizacją mieliśmy jedynie w tym naszym wiejskim sklepie i każdego wieczoru w karczmie "U Chramca" w Białce Tatrzańskiej, gdzie jadaliśmy obiadokolacje, porą zbliżone już raczej do kolacji. Swoją drogą polecam Wam to miejsce serdecznie, jak tylko będziecie gdzieś w pobliżu to koniecznie zajedźcie na żurek, na samo wspomnienie mam ślinotok. A jak nie lubicie żurku to spróbujcie czegoś co lubicie, wypróbowaliśmy połowę dań z menu i wszystko było pyszne.

To był urlop najcudowniejszy z możliwych, w całości utkany z pięknych chociaż zwykłych chwil. Najlepszą rekomendacją i dla niego, i dla naszych pięknych gór niech będzie fakt, że ja która sobie nie wyobraża życia bez czytania, na urlopie przeczytałam jedynie kilka stron. Pomimo tego, że zabrałam ze sobą dwie książki i trzy kupiłam w międzyczasie to na czytanie nie miałam ani czasu, ani przyznam się Wam szczerze, chęci. Po całym dniu wędrówek wracaliśmy do domu i wieczorami nie mogliśmy się nagadać.

Jeszcze dobrze po tym urlopie nie ochłonęłam a już bym chciała w Tatry kolejny raz. Pomimo jednej podjętej próby nie doszliśmy na Giewont i to z mojej winy, chociaż byliśmy blisko, ale o tym będzie w swoim czasie. Ja na Giewoncie już byłam ale teraz chciałam tam zabrać mojego Litwina. I teraz Giewont to najważniejszy argument ku temu, żeby nie kazać Tatrom zbyt długo na nas czekać. Póki co zostają zdjęcia, tęsknota, wspomnienia i kupione specjalnie na ten urlop buty, przybrudzone już teraz pięknym, tatrzańskim pyłem. Jedna z koleżanek ma identyczne, przybrudzone brudem z Kuby, i z sentymentu nie zamierza ich prać. Mój brud jest mniej egzotyczny, po polsku swojski, tarzański, i też póki co butów czyścić nie będę. Jeszcze widać, że są turkusowe, dużo wspólnych szlaków przed nami.