Rok ale z przerwą.

 Niestety nuda w życiu przekłada się na nudę na blogu, czego niestety jestem świadoma. Najbardziej motywuje mnie radość z pisania, nawet jeśli nie bardzo jest o czym ( co może nie do końca jest zaletą ). Wiem, że nawet najzwyklejsza codzienność może być ciekawa ale ta obecna odbiega daleko od normalności. Z tego cyrku, którego końca nie widać, naprawdę wyciskam ile się da ale nie zawsze towarzyszą temu chęci i siły, zatem potrzebuję dopalaczy. Ich wachlarz mam szeroki, w asortymencie mam takie ostre działa jak herbata, książka, rower i spacery. Od niedawna jest coś jeszcze, musiałam czymś zająć myśli i ręce kiedy za oknem aura pokazuje jednocześnie wszystkie swoje najgorsze oblicza. Wymyśliłam sobie zatem...krzyżykowanie. I żeby nie było, zaczęłam z przytupem bo 60cm x 40cm malutkich krzyżyków dla żółtodzioba to jak Guernica dla Picasso. "Dłubię" już półtora miesiąca, zostało niewiele. Jak to niedawno zobaczyła moja koleżanka to stwierdziła, że już dawno by to pier...😊 Ja jak widać mam cierpliwość o jaką bym siebie nie podejrzewała. Moja dusza artystki znalazła nową formę wyrazu ha ha ha. Tak wygląda teraz rzeczywistość - przestałam robić rzeczy, których z wiadomych przyczyn robić się nie da a zaczęłam to o co kiedyś nawet bym siebie nie podejrzewała. I tak już prawie rok z przerwami.

Jedna z moich przyjaciółek, Hiszpanka, przez pandemię odkryła w sobie malarkę. I to nie byle jaką bo wkrótce powstanie dla mnie hiszpańska wersja "Pocałunku" Klimta, jednego z moich ulubionych obrazów. To dopiero będzie unikat. Może się tym z Wami podzielę jak będzie się czym chwalić bo widziałam już kilka Jej dzieł i szczerze mówiąc nie bardzo wiem jakimi słowami określić Jej styl i to co tworzy. Ale może przy Klimcie bardziej się postara😊. Przecież w sumie i tak najważniejsza jest radość z tworzenia a ja się cieszę, że mam uduchowione artystycznie koleżanki.

Pamiętacie jak kiedyś Wam pisałam, że mój najczęstszy strój codzienny to dres, i ze względu na panującą w tamtym czasie pogodę, kalosze. Chwaliłam się nawet, że mam nowe i bardzo mi się podobają. Ostatnio okazało się, że są fajne do tego stopnia, że w sklepie zaczepiła mnie pani żeby zapytać gdzie je kupiłam bo są śliczne i też takie chce. Wolę się nie zastanawiać jakie jest ich główne przeznaczenie skoro kupiłam je w sklepie ogrodniczym. Ze mną kaloszki były w kilku sklepach, dokąd drogę pokonały tak jak i ja, na rowerze, były w lesie, łaziły po śniegu na łąkach i polach a nawet były na poczcie i w Urzędzie Miasta. Nawet jeśli są do ogrodu to cóż...ogrodu niestety nie posiadam a po balkonie chodzę w kapciach.

Co widać na powyższych zdjęciach to widać ale wiecie co słychać? Nic! Odkryłam miejsce z ciszą absolutną, ukryte przed światem na końcu nieprzejezdnej leśnej drogi. Urządzę sobie tutaj azyl jak tylko pogoda poprawi się na tyle, że będzie można położyć się na trawie. Będę tu przyjeżdżać z książką i z herbatą.

Mieliśmy ambitne świąteczne plany wyjazdowe, praktycznie na każdy dzień zaplanowaliśmy sobie jakąś fajną i niedaleką destynację. No ale w weekendy i wolne od pracy dni pogoda bardzo często pokazuje co potrafi przez co musieliśmy skorygować nasze plany, z których finalnie udało się zrealizować dwa - byliśmy nad morzem i w Parku Krajobrazowym. W minionym tygodniu wiosenne dni mieliśmy dwa ( ! ) z czego jeden cały spędziłam na balkonie. Uwierzcie mi, że do domu wchodziłam tylko kiedy to było naprawdę konieczne bo zgłodniałam albo w dzbanku z herbatą widać było dno. A tak to caluśki dzionek na balkonie, który sobie po raz kolejny dzień wcześniej wysprzątałam. Czytałam, przesadziłam rośliny, siedziałam bezczynnie, obserwowałam ptaki i wiewiórki. Takie tam drobne radości mojego życia.

Od wczoraj za to gradobicia, wichura, słońce i śnieg z zadziwiającą regularnością. Albo i jednocześnie, w kwartecie. Prognozy nie wyglądają optymistycznie no ale może do lata jakoś się to wszystko, nie tylko w kwestii pogody, unormuje?