Ucieczka na północ.

 Na blogu wieje nudą i dobrze o tym wiem. Jestem bliska zmiany nazwy np. na powsinoga.blogspot.com ha ha ha bo przecież jestem powsinogą-włóczykijką i to świetnie do mnie pasuje. Nie dość, że pasuje to jeszcze idealnie odzwierciedla to jak wygląda moje życie w temacie, który był głównym motywem założenia bloga i miał być jego tematem przewodnim. Ale z drugiej strony "trzymając się chmur" można interpretować dobrowolnie a ja często śledzę chmury wzrokiem i towarzyszę im w tej krótkiej podróży po niebie, które akurat jest nade mną. To mi przywraca spokój i równowagę a tym, którzy jeszcze nie wiedzą jaką takie praktyki mają moc, serdecznie to polecam. Nawet jeśli na niebie najsmutniejszy odcień szarości to warto spojrzeć w górę.

Jakiś czas temu spontanicznie wyruszyliśmy nad morze. Byliśmy już tutaj kiedyś zatem była to powtórka z rozrywki. Potrzebowałam morza i przestrzeni a na miejscu okazało się, że potrzebowałam również bułki z rybą. Pogoda była ku takiemu wypadowi sprzyjająca bo 20 stopni pod koniec lutego nie zdarza się w naszej części Europy zbyt często. Ale tego dnia się zdarzyło.

Odpływ odkrywa najszerszą plażę jaką w życiu widziałam.

Było ciepło, słonecznie i wakacyjnie. Nie przeszkadzały nam korki ani tłumy bo były oznaką normalności w tych nienormalnych czasach. Wiecie jedynie czego nie rozumiem? Restauracje i kawiarnie otwarte jedynie z opcją na wynos, na deptaku tłok i gęstwina kolejek do różnych lokali. Przy stoliku usiąść nie można bo w powietrzu czai się wiadomo co gotowe zaatakować nas w każdej chwili. A na murku i ławkach po drugiej stronie deptaku taki tłok, że człowiek prawie siedział na człowieku no bo przecież trzeba gdzieś zjeść to co się kupiło. Atmosfera piknikowa, zero masek zatem nie lepiej by było zezwolić jednak na konsumpcję przy stolikach zamiast zmuszać ludzi do jedzenia z papierowym talerzem na kolanach?

Karen Blixen powiedziała kiedyś, że lekarstwem na zło tego świata jest prawie zawsze słona woda: pot, łzy albo morze. Mnie tego dnia pomogło to ostatnie wsparte przez słońce, obłędnie błękitne niebo, szum morskich fal i godzinną podróż do domu w stronę zachodzącego słońca.

W pobliżu plaży znajdują się piękne wydmowe nasypy ale są terenem chronionym i wstęp jest zabroniony. Można je podziwiać z bezpiecznej dla przyrody odległości w tym również z drewnianej kładki łączącej deptak z plażą oraz z punktu widokowego usytuowanego niedaleko. Pięknie się prezentują na tle niebieskiego nieba. Do punktu widokowego też doszliśmy i niedługo o tym napiszę, o ile jak to ja nie zapomnę.

Przywiozłam sobie trochę piasku i muszli do kolekcji.

Od tego dnia wiele się zmieniło, niestety nie w temacie, który najbardziej mnie interesuje, ale pogodowo to bardzo. Oczywiście na gorsze. Tego dnia nie miałam złudzeń, że to już wiosna i tak ciepło będzie aż do lata. Od tamtej pory codzienność przyniosła trwającą kilka dni wichurę, sporo deszczowych dni, jednodniową zimę i kilka gradobić. Pomiędzy tym wszystkim zdarzały się na szczęście ładne dni, umyłam okna i posprzątałam na balkonie, czego dzisiaj nie widać. Tęskniąc za zimą czekam na wiosnę, coraz bardziej utwierdzając się w przekonaniu, że z tego wszystkiego to właśnie ten międzyczas jest najgorszy. Nie lubię takiego zawieszenia.