Cisza wielkiego miasta ( ale może koniec tego cyrku jest blisko? )

Wiecie co mi się ostatnio przytrafiło? Na jeden dzień życie nabrało rozpędu bo byłam w wielkim mieście. Okazją ku tej wyprawie było piątkowe zebranie w pracy, które wprowadziło sporo ekscytacji do mojej nudnej, dresowo-kaloszowej codzienności. Fajnie było ubrać się trochę bardziej elegancko. I jechałam pociągiem po dwóch miesiącach przerwy. Coś co kiedyś było codziennością teraz ekscytowało mnie niemal jak podróż na księżyc, do tego stopnia że zamiast czytać książkę ( co zawsze umila mi drogę do i z pracy ) całą drogę patrzyłam przez okno ciesząc się jak dziecko. Nie mam na to dowodów ale jest duża szansa, że miałam rumieńce.

Wykorzystując fakt, że wybrałam się do metropolii, postanowiłam zabrać ze sobą aparat. Pogoda miała być wiosenna zatem to była świetna sposobność ku temu, żeby pobyć trochę wśród cywilizacji i przypomnieć sobie, że istnieje wielki świat, za którym szczerze mówiąc nie tęsknię. Niemniej jednak taka krótka odmiana od raczej monotonnej obecnie rzeczywistości była fajna. Nie ciągnie mnie do dużego miasta, w mojej mieścince mam wszystko czego potrzebuję a nawet więcej, no ale chciałam zobaczyć Hamburg w innej odsłonie. Takich pustek i ciszy nie doświadczyłam tutaj jeszcze nigdy.

To było ciekawe doznanie zobaczyć Hamburg bez zgiełku i gwarnego tłumu mówiącego w różnych językach. Nigdy nie zatęsknię za pandemią ale za ciszą wielkiego miasta pewnie tak. Zdecydowanie wolę Hamburg w tej spokojnej, spowolnionej i wyciszonej wersji.

W najbardziej popularnych miejscach drugiego co do wielkości miasta Niemiec zawsze panuje chaos. W normalnej rzeczywistości niektóre atrakcje świadomie omijam w weekendy szerokim łukiem bo wśród tego gwaru i tłumu szybko okazuje się, że ja wcale nie jestem tak cierpliwa jak mi się wydaje. Ani tak bardzo towarzyska.

Z rzeczy innych które mi się w ten piątek przytrafiły - "narobiła" na mnie mewa. Ostatni raz tak bliski kontakt z tym ptakiem miałam na placu św. Marka w Wenecji w 2016 roku. Ufając wierzeniom wszelkie nadzieje pokładam w tym, że to na szczęście i sobie to sumuję z moim ostatnim, mam nadzieję że proroczym, snem. Mewa zostawiła mi ogromny ślad na ramieniu, pewnie chciała mnie w ten sposób po nim poklepać dając nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Chociaż może patrząc na to czym mnie ta mewa "poklepała" to będzie raczej, za przeproszeniem, gównianie niż różowo. Nie nie nie, ja przecież jestem optymistką. Usilnie będę się trzymać wizualizacji przyszłości w tęczowych barwach.