Żądam powrotu zimy!

  Żądam powrotu zimy. Na razie spokojnie ale uwierzcie, że jestem w stanie błagać, płakać i tupać nogą.

Chcę śniegu skrzącego się w słońcu i skrzypiącego pod butami. Ze śniegiem jest tak jak ze słońcem - poprawia ludziom humory i jakoś tak wszyscy wydają się milsi...Kiedy jakiś czas temu spadł u nas śnieg wieczorem i w ciągu godziny zamienił wszystko w zimową bajkę, wyszliśmy na zimowy spacer. Meteorolodzy już gdzieś tam przebąkiwali o spodziewanych, ekstremalnie wysokich jak na luty temperaturach, była to więc ostatnia szansa żeby się tą magią nacieszyć. Napadało po łydki ( czyli u mnie prawie po kolana 😀 ) śniegiem najwyższej jakości, puchatym i lepkim. Nic tylko lepić wielkie kule i turlać się w świeżym puchu, co osobiście polecam. Wszystko przyodziało się w biel, samochody, domy, drzewa, żywopłoty a na ulice, pomimo późnej pory, wyszły tłumy. Było przeobłędnie. Cieszyli się wszyscy niezależnie od wieku, w powietrzu wisiała ekscytacja. Dzisiaj nie ma już po tym śladu...

Chcę zaczerwienionych od mrozu policzków, powrotu czapek, rękawiczek i grubych skarpet.

Spacerów z kubkiem parującego earl greya w ręce.

Śniegu na rzęsach.

Chcę mrużyć oczy od słońca odbijającego się od białego puchu nawet kosztem kilku zmarszczek więcej.

Ciszy osiedla spowitego białym puchem.

Chcę powrotów do ciepłego domu; powrotów, które jak wiadomo w srogą zimę cieszą jakby bardziej. I inaczej. A po tych spacerach czytać w kocyku.

 Chcę marnotrawić czas wpatrując się przez okno w spadające z nieba białe gwiazdy.

Chcę zostawiać na świeżym śniegu ślady butów i tropić sarny idąc po ich "stópkach" i polując na nie z aparatem.

Niech tylko spadnie śnieg jeszcze ten jeden, jedyny raz...

Nie będę ukrywać, że ciepełko też jest super. Pootwierane okna, herbata i książka na balkonie ( nawet jeśli ledwo co widać mnie spod koca ), powietrze pachnie nadzieją a słońce wpada do domu kładąc się fantazyjnym kształtem na ścianach i podłodze. Coraz jaśniejsze poranki i coraz widniejsze wieczory. Lekka kurtka i trampki. Długie spacery i jeszcze dłuższe rowerowe przejażdżki. No ale wiosna, lato i jesień to pewniki a taka prawdziwa zima to co roku jedna wielka niewiadoma. Tegoroczna była cudna pod każdym względem i chyba dlatego tak mi jej brakuje.

Tęsknię za zimą bardzo, zwłaszcza dziś kiedy za oknem szaro i ponuro. Leje deszcz i wieje tak silny wiatr, że przesunął nam stolik na balkonie a on jest spory i raczej ciężki. Wracając ze sklepu miałam problem, żeby iść prosto i "trzymać się chodnika". Jedyna zaleta to taka, że książkę dobrze się czyta, zwłaszcza ze stopami na kaloryferze.