Międzyczas.

 Nie jest żadną tajemnicą, że nie czekałam na te Święta. Kiedy perspektywa dwóch kwaratann na dobre pozbawiła nas złudzeń co do spędzenia ich z rodziną nastawiłam się na ich przeczekanie. O niczym innym nie marzyłam jak tylko o tym, żeby było już po. Pierwszy raz świąteczną playlistę włączyliśmy w wigilijny poranek przygotowując się do Świąt, pakując ostatnie prezenty i krzątając się w kuchni. Na Święta zaprosili nas znajomi i uwierzcie mi, że praktycznie aż do wyjścia z domu myślałam o tym, żeby zrezygnować z wyjazdu. Święta w domu, najlepiej w piżamie, wydawały mi się ideałem. Taka byłam zbuntowana, zniechęcona i nastawiona na nie, nieważne czego dotyczyło. Chociaż humor miałam wyśmienity to jednak o lata świetlne oddalony od nastroju do świętowania.

Jak mogłam się spodziewać miałam cudne Święta i kolejny już raz przekonałam się, że jak jestem do czegoś negatywnie nastawiona to później rzeczywistość mile mnie zaskakuje. Blask choinkowych światełek, kubek ulubionej herbaty i domagający się pieszczot ciemnoszary kot były tylko wstępem do poczucia magii tych wyjątkowych dni. Na obczyźnie znajomi mogą być rodziną a oddalenie od najbliższych sprawia, że jeszcze mocniej chcemy poczuć dom.

Były rozmowy prawie do rana, planszówki, oglądanie zdjęć, dużo wspomnień, śmiechu i wzruszeń. I tak jak jeszcze kilka dni temu marzyłam o tym, żeby zasnąć i obudzić się już w nowym, lepszym roku tak teraz bardzo żałuję, że Święta minęły tak szybko. Tak nam było fajnie, że do domu wróciliśmy dzień później niż to było w planach.

I chociaż poranki były mroźne to błękitne od samego rana niebo szybko rozjaśniało myśli i nie pozwalało spędzić całego dnia przy stole. Było tak przyjemnie i ciepło, że nawet wypiliśmy świątecznego szampana na pomoście nad kanałem. Jest to trzeci co do wielkości ręcznie wykopany kanał na świecie tak że ten, oprawa nie byle jaka.

 

No sami powiedzcie czy takie niebo pod koniec grudnia nie każe wierzyć w to, że przyszłość będzie piękna, cudna a może nawet i w miarę normalna.

Dzisiaj wróciłam do rutyny, tej rowerowej też. Wykazałam się niebywałą fantazją jeśli chodzi o wyszukiwanie wymówek, żeby jednak zostać w domu - za zimno, za ciemno, za smutno, przez chwilę byłam nawet zła, że nie wieje silny wiatr co dla mnie jest zawsze największym powodem żeby rower poczekał do jutra. Ale wiecie co mnie tak zmobilizowało, że w 5 minut byłam gotowa do drogi? Siedemdziesięcioletni sąsiad jeżdżący na rowerze codziennie a którego, pech chciał, zobaczyłam przez okno. Trochę wstyd siedzieć w domu kiedy miły starszy pan właśnie ruszał w drogę dając mi wyraźny sygnał, że można albo nawet trzeba.

Tradycyjnie jak tylko zaczęłam pedałować obudziły się ze świątecznego snu te wszystkie wywoływane rowerem dobre rzeczy i powróciła radość i szczęście przyniesione napędem dwóch kół. I jakby tego było mało to jeszcze rozstąpiły się chmury ukazując prześwity nieba w jego najpiękniejszym kolorze. Zrobiłam 30 km na poświąteczny rozruch, jutro pojadę gdzieś dalej.

Wszystkiego dobrego na ten poświąteczny czas. Jak Wam minęły ostatnie dni?