Los pęka ze śmiechu,

 bo chichotać to on przestał już dawno i w tym roku preferuje raczej głośny rechot, taki echem odbijający się od ścian. Często przez łzy. Zaciskanie zębów i pięści to bezcelowe remedium bo w ogóle nie pomaga ( przetestowałam wielokrotnie od marca, zatem wiem ). Nawet nie przypuszczałam, że los potrafi się śmiać tak donośnie i to prosto w twarz. Wstydu nie ma.

Plany na ten rok miałam takie, że ho ho i kiedy jeszcze miałam prawo i możliwości żeby w nie wierzyć to i tak nie wierzyłam, że będą się działy takie cuda. Kiedy 1 stycznia wracałam z Litwy Nowy Rok jak zawsze o tej porze jawił mi się jako 365 naznaczonych możliwościami i marzeniami dni. Szczęśliwa ja popijająca winko ( pięćdziesiąty lot wymaga odpowiedniej oprawy ) i patrząca na chmury z zachwytem. Zerkałam w przyszłość z nadzieją i ciekawością, w najczarniejszych nawet scenariuszach nie przypuszczając, że los pokaże mi figę z makiem. Do tej pory byliśmy przecież przyjaciółmi i żyliśmy we względnej zgodzie.

Doskonale pamiętam spacer po Bremen pod koniec lutego bo w moich wspomnieniach jawi się on jako początek końca normalności. Wiedziałam, że gdzieś tam coś się dzieje i rzeczywistość odbiega od normy ale Chiny to przecież koniec świata i do Europy daleko. Taaaa... Pamiętam jak popijając herbatą pączka z lawendą wyglądałam przez okno kawiarni na ulice Bremem i zastanawiałam się co to będzie. Takiego scenariusza się nie spodziewałam. Jak widać mam za mało fantazji.

Już chwilę później rzeczywistość po raz pierwszy pokazała mi na co ją stać, później było już z górki. Zaczęło się odwołanym koncertem jednego z ulubionych artystów, poznanego przez przypadek na You Tube podczas sprzątania. Napiszę o tym więcej jak już koncert dojdzie do skutku chociaż odwoływany był już trzy razy, ten ostatni przedwczoraj, a w jego kolejną datę, w czerwcu 2021, też wątpię. No ale bilety mam i liczę na to, że w końcu do czegoś się przydadzą i usłyszę "mojego ulubionego Francuza" na żywo, co z tego, że dużo później 😕. Koncert będzie w Belgii więc sprytnie połączyłam go ze zwiedzaniem Brukseli i okolic. 

Kiedy pod koniec marca szłam do pracy ostatni raz przed planowaną krótką, spowodowaną sytuacją przerwą nawet nie myślałam, że wrócę dopiero dwa miesiące później. Mimo wszystko byłam przeszczęśliwa mając tyle wolnego czasu a jedyną skazą na tym wszystkim były ograniczone możliwości jego wykorzystania. No ale nudy nie zaznałam i te dwa miesiące były jedną z najfajniejszych rzeczy jaka mi się przytrafiła w tym roku. Tyyyyle wolnego czasu na bezkarne i nie odliczane od urlopu lenistwo, rower, czytanie i zrobienie rzeczy, na które wiecznie brakowało czasu. No żyć nie umierać, a narzekać nie wypada.

W maju miała być Hiszpania i rodzinny wyjazd połączony z podwójnymi urodzinami. W wyobraźni już widziałam siebie spacerującą szlakiem najlepszych barów tapas, popijającą tinto de verano, cieszącą się urlopem. Z koleżanką Hiszpanką, z którą miałyśmy zaplanowany hiszpański urlop mniej więcej w tym samym czasie codziennie witałyśmy się w pracy wypowiadając ilość dni, jaka nam została do urlopu. Ona niedawno wróciła do Hiszpanii na stałe a ja nadal odliczam 😊.

Sierpień miał być niezapomniany. I to nic, że lot zaplanowany był na trzynastego skoro moim celem miał być Nowy Jork. Miałam w zanadrzu milion sposobów na świętowanie urodzin dwa dni później, zasypiałam spacerując Piątą Aleją a budziłam się mając przed oczami Central Park. Przez kilka nocy ekscytacja tą podróżą nie pozwalała mi spać. Domyślacie się jak to się skończyło. I pomyśleć, że ja się martwiłam, że nie uda się wyskoczyć do Filadelfii na jeden dzień. Boszszsz.

Od września żyję już spokojniej bo co do tego roku to nie mam już złudzeń. Miałam dużo czasu na to, żeby oswoić się z myślą, że 2020 lepiej spisać już na straty. Chyba jeszcze nigdy nie czekałam na koniec roku z takim utęsknieniem. Jeśli 2021 planuje być taki sam to ja mu z góry dziękuję. Jeszcze zanim to wszystko się zaczęło i stało się rzeczywistością miałam świadomość tego, że życie jest za krótkie abym zrobiła i zobaczyła wszystko to co chcę ( ale nie ustaję w staraniach ). A teraz mam jeszcze rok w plecy. Już wiemy, że nie uda się spędzić Świąt z rodziną bo perspektywa kwarantanny x 2 jest mało kusząca i skutecznie wybiła nam ten pomysł z naszych głów. Mamy plany awaryjne a nawet awaryjne od tych awaryjnych ale decyzje będziemy podejmować bliżej Świąt bo w tych niepewnych czasach nie ma nic pewnego ( no może oprócz pewności, że zapewne połowa z tego nie wypali ).

Jeszcze do niedawna starałam się patrzeć w przyszłość z nadzieję a są i tacy, którzy twierdzą, że zarażałam optymizmem i skoro nawet teraz ja widzę świat w ciemnych barwach to naprawdę źle się dzieje. Perspektywa trzeciej edycji "choroby" mającej nazwę od królewskiego nakrycia głowy skutecznie podcina mi skrzydła i pozbawia złudzeń, że przyszły rok przyniesie normalność, nawet taką w nowej wersji. Staram się patrzeć w przyszłość z optymizmem w co niestety za każdym razem muszę wkładać więcej wysiłku i pracy.

Pilnie potrzebuję dzisiaj dobrych myśli!

Pomożecie?