Jeśli chodzi o jesień to by było na tyle.

 Chciałam pożegnać jesień na rowerze ale ostatnie moje przejażdżki były krótkie a przede wszystkim "bezaparatowe". Pomimo dobrego rowerowego oświetlenia jeździć po ciemku nie lubię wyłączając jedynie poruszanie się po mieście bo takie to tak. Ostatnie moje rowerowe wycieczki polegały jedynie na tym, żeby zdążyć - przed nocą lub deszczem - a bywało i tak, że przed tymi dwoma rzeczami jednocześnie. Szkoda mi było tracić czas na robienie zdjęć. Jak już miałam więcej czasu to albo padało albo wiało okrutnie. Więcej chodziłam niż jeździłam, czasem jak chodziłam to siedziałam, z książką i z herbatunią, i cieszyłam się jesienią.

Na sto miliardów rzeczy można narzekać w tym roku, co regularnie robię. Planowałam nawet nauczyć się kląć siarczyście co podobno pomaga ale to chyba nie dla mnie bo w moim przypadku taki sam skutek przynosi rzucenie w powietrze "motyla nóżka" jak innego, nie wypadającego tu przytoczyć słowa. Od kilku lat niezmiennie moim ulubionym przekleństwem jest "ja pierdykam" co pozwolę sobie zademonstrować na przykładzie jesieni. Bo moi Mili ja pierdykam no! Ale ta jesień naprawdę jest fajna! Zwłaszcza pogodowo bo te inne sprawy, jak sami wiecie, wyglądają różnie i można by nad nimi trochę popracować.

Padało niewiele, długo było ciepło i słonecznie, nadal zdarza mi się założyć cienką kurtkę a musicie wiedzieć, że marznę z niebywałą łatwością. Kaloryfery włączyliśmy może ze dwa razy, nadal śpimy z otwartym lufcikiem co powinnam chyba napisać grubą czcionką bo już niedługo grudzień. Po kilku ciemnych, smutnych dniach znów wróciła jasność, również ta dotycząca mojego patrzenia w przyszłość, aczkolwiek w tej kwestii najmodniejsza jest u mnie sinusoida.

Obok jesiennych barw i tego wizualnego, przyrodniczego dobrobytu nie da się przejść obojętnie. Tak jakby jesień swoją kolorystyką chciała złagodzić żal po odejściu lata i wynagrodzić nam to wszystko co się skończyło wraz ze zmianą pory roku. To takie miłe z jej strony, nie będę udawać, że tego nie doceniam.

Z dnia na dzień gołym okiem widać goliznę drzew a coraz mniej chodnika pod stopami. Z wielką ulgą przyjmuję każdego roku fakt, że radość z szurania liści pod butami i przyjemność z tego płynąca nie zanika wraz z wiekiem. Nie wiem tylko czy normalne jest to, że wracam do domu trochę dłuższą drogą. Dłuższą ale bardziej liściastą, trzeba umieć ustalać sobie w życiu priorytety.

Sprzyjające warunki pogodowe i wzmożone zapotrzebowanie odcięcia się od świata oraz ucieczki od złych wieści sprawiły, że spacerowałam dużo, często a bywało i tak, że daleko. Na spacerach dużo łatwiej zapomnieć o tym co się dzieje i uwierzyć w normalność. Regularnie praktykowałam czytanie w plenerze, tak samo jak latem tylko trochę bliżej domu. Niezmiennie doceniam fakt, że mam blisko i do lasu, i na łąki, a wybór plenerów czytelniczych szeroki. Nawet godzinka z książką i herbatą wypitą gdzieś w plenerze i zanim się ściemni to całkiem inny poziom zarówno czytelniczych jak też herbacianych doznań.

Tegoroczną jesień kocham za to co zawsze - kocyki, świeczki, grubsze skarpety, grzane wino i powrót do łask dzbanka z podgrzewaczem. W tym roku jestem jej wdzięczna za coś jeszcze ( tylko ja pierdykam, żeby nie zapeszyć ) a mianowicie za to, że to już moja druga jesień bez najmniejszego nawet przeziębienia. Jak sobie przypomnę tę sprzed dwóch lat i siebie wiecznie chorą to chyba jednak wolę o tym nie pamiętać.

Zdecydowanie łatwiej pogodzić się z jesienią kiedy jest sucha, ciepła i kolorowa. Regularnie głaskam amulety w intencji sprzyjającej aury i to działa 😊. Jakiś czas temu na spacerze widziałam bazie, przyniosłam nawet sobie kilka gałązek do domu. Nie wiem czy te bazie o tej porze to normalne no ale przecież jakby nie było mamy listopad. Czyżby wiosna blisko? Nie mam nic przeciwko porom roku, każdą lubię za coś innego tylko z niektórymi trudniej mi się oswoić. Nie czekam z jakimś specjalnym utęsknieniem na wiosnę, a przynajmniej tę pogodową. Marzy mi się za to zdecydowane przejaśnienie w innych strefach. Niech już nawet będzie zimno ale niech będzie normalnie. Zniosę siarczyste mrozy, deszcze, wichury, wieczory zaczynające się o 15stej i ciemność w drodze do pracy. Zniosę brak słońca i ciemne chmury, regularne gubienie pomadki ochronnej, zmarznięte dłonie i wieczne rozczochranie od ulubionej czapki. Niech tylko ten Świat się zatrzyma zanim za daleko zabrnie idąc w zdecydowanie złym kierunku. Bo na dzień dzisiejszy najbardziej marzę o dwóch rzeczach a jedną z nich jest normalność.